«Στον τομέα της Υγείας δεν αντιμετωπίζουμε, όπως λέγεται, μια νεοφιλελεύθερη ή συντηρητική πολιτική ή μια πολιτική λιτότητας. Ούτε μια πολιτική αφαίρεσης κατακτήσεων που είχαν οι λαϊκές μάζες μεταπολεμικά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Εχουμε να κάνουμε με μια σύγχρονη στρατηγική, που συνδέεται με τη συγκεκριμένη φάση και περίοδο που βρίσκεται ή περνάει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα».

Μ' αυτήν την επισήμανση άρχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, την παρουσίαση των θέσεων του Κόμματος για την Υγεία σε συγκέντρωση που οργάνωσε το Τμήμα Υγείας της ΚΕ του Κόμματος στις 26.3.2003 σε αίθουσα του ξενοδοχείου «Τιτάνια». Θέμα της συγκέντρωσης ήταν: «Ο πόλεμος και η πρόταση συσπείρωσης και συνεργασίας του ΚΚΕ».

Τις εργασίες της εκδήλωσης άνοιξε σε μια γεμάτη από επιστήμονες και εργαζόμενους στο χώρο της Υγείας αίθουσα η Μ. Αλειφεροπούλου-Χαλβατζή, μέλος του Τμήματος Υγείας και του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας, υπογραμμίζοντας ότι τέτοιες εκδηλώσεις δίνουν δύναμη και κουράγιο τούτες τις μέρες, με τις φρικτές εικόνες απ' την τρομοκρατική δράση των ιμπεριαλιστών.

Στην αρχή της ομιλίας της η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε εκτενώς στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, υπογραμμίζοντας ότι η επίθεση που δέχεται ο λαός μας στον οικονομικό τομέα, στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα - όπως και οι άλλοι λαοί - δεν είναι κάτι ξεχωριστό από τον πόλεμο που γίνεται σήμερα.

«Αν, είπε η Αλ. Παπαρήγα, είχες να κάνεις με μία τρέχουσα πολιτική με τη συνηθισμένη τακτική που "απ' τη μια μεριά παραχωρώ κάποιες κατακτήσεις κάτω από ορισμένες πιέσεις και απ' την άλλη τις παίρνω πάλι πίσω", αρκετά πράγματα θα μπορούσαν να αμβλυνθούν ή να μετριαστούν. Δυστυχώς, έχουμε μια ολοκληρωμένη στρατηγική του καπιταλιστικού συστήματος, που περνάει σε μια φάση ολομέτωπης επίθεσης και, εδώ που τα λέμε, δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά. Χωρίς αυτό να θεωρηθεί δικαιολογία. Το κύριο και βασικό στοιχείο που υπάρχει είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα από τη δεκαετία του '70 και κυρίως την τελευταία δεκαετία, παρά το γεγονός ότι απέκτησε καινούρια δύναμη μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και κυριαρχεί παγκόσμια, και παρά το γεγονός ότι οι αντιστάσεις των λαών δεν είναι σε τέτοια θέση που να μπορούν να το βάλουν άμεσα σε κίνδυνο και να το αμφισβητήσουν, παρ' όλα αυτά περνάει μια βαθιά κρίση που συνοψίζεται στο εξής: Δεν μπορεί να αναπαράγεται με τον ίδιο τρόπο που αναπαραγόταν μεταπολεμικά.

Εν τω μεταξύ, οξύνονται οι αντιθέσεις του, ενώ διαγράφεται η ανοδική πορεία του κινήματος. Η παρουσία του σοσιαλιστικού συστήματος απαιτούσε, κατά κάποιο τρόπο, μεγαλύτερη ενότητα του καπιταλισμού, ενώ σήμερα είναι απελευθερωμένες οι αντιθέσεις του. Δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά από το να πάρει μέτρα που μειώνουν όλο και πιο πολύ την τιμή της εργατικής δύναμης. Σήμερα το κόστος της αναπαραγωγής σε σχέση με τις νέες τεχνολογίες μεγαλώνει. Η τάση είναι να πέφτει το μέσο ποσοστό κέρδους παρότι η μάζα των κερδών ανεβαίνει. Οι ανταγωνισμοί ανεβάζουν το κόστος. Επομένως, έχουμε να κάνουμε με μία στρατηγική και όχι απλά με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ή την πολιτική του Ζοσπέν ή την πολιτική του Σιράκ. Η ίδια η καπιταλιστική διεθνοποίηση της ζωής τούς φέρνει και διάφορα εμπόδια. Παλιότερα υπήρχε μεγάλη συσσώρευση του κεφαλαίου - και σήμερα υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη. Ομως, η συσσώρευση των κεφαλαίων εύρισκε διέξοδο σε επενδύσεις προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, το λεγόμενο Τρίτο Κόσμο κλπ. Σήμερα σ' αυτές τις χώρες δεν μπορούν να κάνουν εύκολα επενδύσεις. Υπάρχουν μια σειρά από ασταθείς παράγοντες, τις δέρνει η κρίση, δεν μπορούν να σταθεροποιήσουν τις επενδύσεις. Η κρίση που πλήττει τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες δυσκολεύει τις επενδύσεις μεταξύ τους...».

«Ετσι, λοιπόν, συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα, και στους τομείς της Υγείας και γενικότερα της κοινωνικής πολιτικής η λύση είναι το γκρέμισμα των κατακτήσεων και η διαμόρφωση ενός νέου πακέτου αναδιαρθρώσεων, το οποίο θα βοηθήσει και στην επένδυση κεφαλαίων και στη συσσώρευση κερδών. Η αγορά Υγείας, κατά κάποιο τρόπο, έχει διευρυνθεί. Παλιότερα το κεφάλαιο δεν έδειχνε ενδιαφέρον να κάνει επενδύσεις στην Υγεία, εκτός ορισμένων τομέων, όπως η υψηλή βιοτεχνολογία και το φάρμακο. Ετσι, άφησε ελεύθερο το πεδίο να διαμορφωθεί μεταπολεμικά ένα διευρυμένο δημόσιο σύστημα Υγείας, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, όπου ένα σημαντικό μέρος, όπως τα νοσοκομεία και οι υπηρεσίες Υγείας μέσω των ασφαλιστικών ταμείων, ανήκαν στο δημόσιο.

Ο τομέας Υγείας ήταν δημόσιος αλλά δεν ήταν κοινωνικός και λαϊκός, διότι ο δημόσιος χαρακτήρας στηρίζεται σε μεγάλο μέρος στις εισφορές των εργαζομένων. Το σύστημα δεν ήταν καθολικό καθώς δεν απευθυνόταν σε όλους. Ηταν στενά συνδεμένο με την εργασία και όχι με το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στην πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας. Παρ' όλα αυτά πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι σε σχέση με τις αρχές του 20ού αιώνα είχε ορισμένα χαρακτηριστικά πιο προωθημένα. Υπήρχε η συλλογική προστασία κατά κλάδο ή τομέα κλπ. Επίσης, υπήρχε, παρότι στηριζόταν στις πλάτες των εργαζομένων, η κρατική χρηματοδότηση, που βεβαίως γίνεται προσπάθεια να μειώνεται. Παρ' όλα αυτά, κόστιζε λιγότερο η Υγεία από όσο κοστίζει σήμερα.

Ολα αυτά παίρνονται πίσω. Χάρη στις νέες τεχνολογίες και στην καλλιέργεια του κόσμου ώστε να αναζητά πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας και στην πρόληψη άνοιξε το ενδιαφέρον για επενδύσεις. Ετσι, βλέπουμε τη μετατροπή των νοσοκομείων σε ΑΕ, την προώθηση της ιδιωτικής ασφάλισης με την κατάργηση της συλλογικότητας και της εξατομίκευσης της ευθύνης κλπ.

Το χτύπημα του δημόσιου χαρακτήρα της Υγείας έρχεται απ' την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την ιδιωτικοποίηση του τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης».