Ειδικότερα ο Κάρολ, απολογούμενος στη διάρκεια της δίκης, εμφανίστηκε ως «συντετριμμένος» για ό,τι έγινε και χύνοντας «κροκοδείλια δάκρυα», όπως χαρακτηρίστηκαν, ισχυρίστηκε ανάμεσα σε λυγμούς ότι κατάλαβε το «λάθος» του. Ετρεξε προς το νεκρό, κράτησε το χέρι του και τον ρωτούσε αν είναι ...ζωντανός!

Αρχικά, η δίκη είχε οριστεί να γίνει στο Μπρονξ, όπου διαπράχθηκε το έγκλημα - όπως ορίζει και ο νόμος - αλλά ορισμένοι παράγοντες, ισχυριζόμενοι ότι στην περιοχή αυτή, λόγω της κατακραυγής που επικρατούσε για το φοβερό αυτό έγκλημα, θα ασκούνταν αφόρητη ηθική πίεση πάνω στους ενόρκους, πέτυχαν να παραπεμφθεί στο Ολμπανι, που είχε πολύ μικρότερη αφρικανο-αμερικανική κοινότητα.

Αμέσως μετά την ολότελα απαράδεκτη αυτή παρωδία του νόμου, επί 4 συνεχείς μέρες, αρχίζοντας από το βράδυ της 25/2, αγανακτισμένοι, τόσο απλοί πολίτες, όσο και διάφοροι κοινωνικοί παράγοντες κατέφθασαν ταυτόχρονα στο δικαστήριο του Ολμπανι και στο κτίριο του Μπρονξ, όπου δολοφονήθηκε ο Ντιάλο, κραυγάζοντας «Δολοφόνοι», «Δολοφόνοι», καθώς αστυνομικοί παρακολουθούσαν, αυτή τη φορά, σιωπηρά.

Στις 26/2 πλημμύρισαν οι δρόμοι της Νέας Υόρκης από διαδηλωτές. Τη μέρα αυτή, περίπου 5.000 έκαναν πορεία στην 5η Λεωφόρο της πόλης και κατέληξαν στο Δημαρχείο, καταγγέλλοντας την τακτική του ρεπουμπλικανού δημάρχου Ρούντολφ Τζουλιάνι, που εξέφρασε την ικανοποίησή του για την απαλλακτική δικαστική απόφαση και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν στο κτίριο της Αστυνομικής Διοίκησης. Σ' αυτή την εκδήλωση, πήραν μέρος μέλη πολιτικών και άλλων οργανώσεων, του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, των Λατινοαμερικανών για Αλληλεγγύη με τους Αφρικανο-Αμερικανούς κ.ά.

Στις 27/2, έγινε άλλη πορεία 5.000 και πλέον διαδηλωτών προς την έδρα του ΟΗΕ, εκφράζοντας το πένθος τους για την απάνθρωπη εξόντωση του Ντιάλο και τη συμπάθειά τους προς την οικογένειά του.

Το ίδιο περιεχόμενο είχαν και άλλες δυο τέτοιες εκδηλώσεις. Σε όλες, οι διαδηλωτές κατήγγειλαν την αστυνομική θηριωδία κύρια κατά των Αφρικανο-Αμερικανών και των Ισπανόφωνων. Πολλοί κρατούσαν στα υψωμένα χέρια τους πορτοφόλι με την επιγραφή, που απευθυνόταν στους αστυνομικούς: «Είναι πορτοφόλι, όχι όπλο». Φώναζαν, επίσης: «Μη μας πυροβολείτε». Χίλιοι αστυνομικοί, φορώντας κράνη, είχαν κινητοποιηθεί για τη φρούρηση των εκδηλώσεων αυτών.

Μόνο στη διαδήλωση της 26/2, συνελήφθησαν 87 άτομα, που είχαν καθίσει στο δρόμο, εμποδίζοντας την κυκλοφορία ή είχαν συμπλακεί με αστυνομικούς.

Εξάλλου, στις 3/3, περίπου 500 μαθητές και μαθήτριες πέντε Γυμνασίων της Νέας Υόρκης διέκοψαν τα μαθήματά τους και πρόσθεσαν και τη δική τους φωνής διαμαρτυρίας, διαδηλώνοντας κατά της αστυνομικής θηριωδίας και της απαράδεκτης απαλλακτικής απόφασης υπέρ των τεσσάρων αστυνομικών φονιάδων του Ντιάλο.

Ενδεικτικά για το πνεύμα που επικράτησε αυτές τις μέρες - και συνεχίζεται - είναι τα σχετικά σχόλια:

Σε άρθρο του, στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» (28/2) με τον τίτλο «Ζωή, Ελευθερία και Υπερβολική Δύναμη», ο καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Ορλάντο Πάτερσον παρατηρούσε, μεταξύ άλλων, για τις διάφορες διακρίσεις που γίνονται στην υπερατλαντική κοινωνία, γενικεύοντας το θέμα αυτό:

«Οχι μόνο η αστυνομία μεταχειρίζεται τους πλούσιους Αμερικανούς με μεγαλύτερο σεβασμό, αλλά επίσης είναι λιγότερο πιθανό να συλληφθούν και να εναχθούν από ό,τι οι φτωχοί Αμερικανοί για παρόμοιες πράξεις. Είναι λιγότερο πιθανό να βρεθούν ένοχοι αν εναχθούν τελικά, είναι λιγότερο πιθανό να φυλακιστούν αν καταδικαστούν και είναι πιθανό να εκτίσουν λιγότερο χρόνο αν φυλακιστούν. Ενώ για έναν λευκό νέο προαστίου - εννοεί από αστική ή μεγαλοαστική περιοχή - η χρήση κοκαΐνης θεωρείται πλημμέλημα και τιμωρείται με αστυνομική επιτήρηση, για έναν Ισπανόφωνο ή Αμερικανο-Αφρικανό η χρήση κρακ (κατώτερης ποιότητας κοκαΐνη) τιμωρείται με ποινή φυλάκισης 15 ετών».

Από την πλευρά της, η Πολιτειακή Οργάνωση Νέας Υόρκης, του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, σε ανακοίνωσή της, που δημοσιεύτηκε κορυφαία στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας του κόμματος «People's Weekly World» στο φύλλο της 4ης Μάρτη με τον τίτλο «Απαιτήστε δικαιοσύνη για τον Ντιάλο. Καιρός για Δράση!», εξηγούσε:

«Η ετυμηγορία "όχι ένοχοι" στην υπόθεση του φόνου του Αμαντού Ντιάλο αποτελεί λόγο για μεγαλύτερη ανησυχία και εξέγερση. Η δικαιοσύνη δεν εξυπηρετήθηκε. Πώς ήταν δυνατόν οι τέσσερις αστυνομικοί να βρεθούν αθώοι, έπειτα από αυτό που έκαναν; Αν περάσουν ατιμώρητοι, θα ακολουθήσουν πολύ περισσότεροι αστυνομικοί φόνοι.

Επειτα από 41 πυροβολισμούς, πώς είναι δυνατόν οι τέσσερις αστυνομικοί να μην περάσουν ούτε μια μέρα στη φυλακή; Ούτε μια μέρα προσφοράς κοινοτικής υπηρεσίας; Να εξακολουθήσουν να έχουν τη δουλιά τους και να εισπράττουν μισθούς; Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη! Πράγματι, η αθώωση έγινε δεκτή με ευρύτατη καταδίκη, ανάμεσα στους μαύρους μελαχρινούς και λευκούς εξίσου».

Και πόσο σωστή βγήκε η προειδοποίηση του ΚΚ ΗΠΑ! Ηδη, έγινε γνωστό πως οι συνήγοροι των τεσσάρων αθωωθέντων αστυνομικών πρόκειται να συναντηθούν με αξιωματούχους του υπουργείου Δικαιοσύνης, για να τους ζητήσουν να μην προχωρήσουν στην περαιτέρω δίωξη των πελατών τους.

Λίγο νωρίτερα, η οικογένεια του θύματος, η μητέρα Καντιάτου, ο πατέρας Σαϊκού και η κόρη τους Λάουρα, που είχαν έρθει από την πατρίδα τους για να παραστούν στη δίκη, μετά την πικρότατη απογοήτευσή τους για την απαράδεκτη ετυμηγορία, συνοδευόμενοι από τον ιερέα Αλ Σάρπτον, τον πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης Ντέιβιντ Ντίνκινς, τον πρόεδρο του Εθνικού Συνδέσμου για την Πρόοδο Εγχρώμων Λαών, Εβέισο Μφιούμε, και άλλους ηγέτες οργανώσεων μαύρων, μετέβησαν στην Ουάσιγκτον και πήραν μέρος σε διαδήλωση (2/3) χιλιάδων Αμερικανών, ζητώντας από το υπουργείο Δικαιοσύνης να προχωρήσει σε μια ομοσπονδιακή δίωξη των τεσσάρων αξιωματικών, που εξόντωσαν με τον βάρβαρο αυτό τρόπο τον άοπλο Ντιάλο. Και ενώ συνεχιζόταν η διαδήλωση αυτή, η οικογένεια, ακολουθούμενη και από τους πιο πάνω μαύρους ηγέτες, συναντήθηκε με αξιωματούχους του υπουργείου αυτού, υποβάλλοντας το ίδιο αυτό αίτημα.

Στο μεταξύ, όπως αποκαλύπτεται τώρα, η έκβαση που είχε η υπόθεση αυτή δεν ήταν τυχαία. Στις 29/2, ο μαύρος περιφερειακός εισαγγελέας του Μπρονξ, Ρόμπερτ Τζόνσον, ζήτησε την παραίτηση των τεσσάρων αξιωματικών, οι οποίοι δεν έκαναν ούτε νύξη καν ότι σκέφτονται να παραιτηθούν από το αξίωμά τους. Ο Τζόνσον κατηγόρησε το μέλος του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ολμπάνι, Τζόζεφ Τερέζι, που προήδρευσε στη δίκη αυτή, ότι επηρέασε τους ενόρκους, ώστε να νιώσουν συμπάθεια για τους αστυνομικούς αυτούς. Και δεν αρκέστηκε μόνο σ' αυτό. Την επόμενη μέρα από τον τερματισμό της δίκης, είχε συνεστίαση με τους συνηγόρους των τεσσάρων, τους οποίους και ευχαρίστησε για τη συνεργασία τους σε όλη της διάρκεια της δίκης και τους διαβεβαίωσε ότι θα είναι πάντα ευπρόσδεκτοι, αν θελήσουν ποτέ να παραπέμψουν οποιαδήποτε άλλη υπόθεση στο Ολμπάνι.