Από τη χτεσινή εκδήλωση στο «Γκλόρια»

Το άνοιγμα της εκδήλωσης έκανε η ηθοποιός Αδριανή Τουντοπούλου, η οποία διάβασε απόσπασμα από το έργο του παιδαγωγού Δημήτρη Γληνού, ενώ λίγο αργότερα διάβασε απόσπασμα από έργο της Ρόζας Ιμβριώτη. Αποσπάσματα από τη Ρ. Ιμβριώτη διάβασε, επίσης, η ηθοποιός Ντενίς Μπαλτσαβιά, ενώ έκλεισε με το μήνυμα του Δ. Γληνού προς τους νέους.

Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Ανδρέας Ζαζόπουλος, ο οποίος εξέφρασε την αγωνία των εργαζομένων για το τι θα γίνουν τα παιδιά τους, με ποιες γνώσεις και με ποια εφόδια θα τα βγάλουν πέρα και θα ανταποκριθούν στη σκληρή μάχη της ζωής, τι θα κάνουν μετά το σχολείο.

«Το εκπαιδευτικό σύστημα προσαρμόζεται, εναρμονίζεται με τις ανάγκες της οικονομίας της αγοράς, με τις ανάγκες του κεφαλαίου να αυξήσει τα κέρδη του, με το νέο καθεστώς των εργασιακών σχέσεων που στηρίζεται στην ευελιξία, στα 3ωρα και τα 4ωρα χωρίς δικαιώματα, στη μερική απασχόληση», επισήμανε ο Α. Ζαζόπουλος. «Ξεκινούν - συνέχισε στην ομιλία - από το σχολείο, από τα θρανία για να φτιάξουν τον άνθρωπο που βολεύει τα σχέδια της πλουτοκρατίας. Μας βγάζουν τα παιδιά ουσιαστικά αμόρφωτα και τους κολλάνε τη ρετσινιά ότι δεν παίρνουν τα γράμματα. Επί της ουσίας εξοστρακίζουν τη μόρφωση, για να προωθήσουν τη φτηνή και εφήμερη κατάρτιση, υποκαθιστούν το σχολείο από ένα συνονθύλευμα δήθεν "εκπαιδευτικών ευκαιριών" επί πληρωμή. Κατηγοριοποιούν τα σχολεία, εμπορευματοποιούν την εκπαίδευση, γιγαντώνουν τους ταξικούς φραγμούς για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων».

Γι' αυτό υπογράμμισε «έχουμε υποχρέωση να εναντιωθούμε καθημερινά, οργανωμένα σ' αυτή την πολιτική. Οι ευθύνες της εργατικής τάξης, των δυνάμεων του ΠΑΜΕ του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι μεγάλες. Η πρωτοπόρα δράση κατακτιέται στη ζωή, στα μεγάλα μέτωπα πάλης για όλα τα προβλήματα που βασανίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά».

Καταλήγοντας επισήμανε: «Για μας τους εργάτες, τους εργαζόμενους η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι μεγάλη πρόκληση, μεγάλη ευθύνη. Η προετοιμασία της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης έχει μεγάλες απαιτήσεις. Να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι περήφανα για την εργατική τάξη και τους αγώνες της, να τα διδάξουμε, με την πολύχρονη πείρα που αποκτήσαμε μέσα στις ταξικές συγκρούσεις, να τους δείξουμε ότι η εναντίωση στη μιζέρια, ο δρόμος για μια καλύτερη ζωή δεν περνάει μέσα από την ατομική λύση, αλλά από τη συλλογική πάλη. Για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, για να συμβάλουμε στη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς πρέπει οι ίδιοι να γίνουμε καλύτεροι, να αποκτήσουμε καλή σχέση με τη γνώση, να αντισταθούμε περισσότερο στις σειρήνες της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, να δυναμώσουμε την προσφορά μας για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Να είμαστε το παράδειγμα του εργάτη, του εργαζομένου που δε βολεύεται, που βλέπει μπροστά και κτίζει με το συλλογικό αγώνα το μέλλον του».