Μπόλικες ήταν οι χτεσινές αναφορές και συζητήσεις από συναδέλφους σε εφημερίδες, όπως και σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές στην προχτεσινή προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για τη διαφθορά στη δημόσια διοίκηση. Η αρκετή ποσότητα, όμως, δεν οδήγησε και σε κάποια ποιότητα. Το μεγαλύτερο μέρος των αναφορών ανακύκλωνε, με τον έναν ή άλλο τρόπο, την ανούσια δικομματική αντιπαράθεση της Βουλής ή στεκόταν σε δευτερεύοντα ζητήματα. Ακόμη κι όταν διαπιστωνόταν ο ανούσιος χαρακτήρας της συζήτησης. Ακόμη κι όταν σημειώνονταν οι σοβαρές ευθύνες τόσο της κυβέρνησης, όσο και της ΝΔ. Ακόμη κι όταν αναδειχνόταν, στον έναν ή άλλο βαθμό, ο πολιτικός χαρακτήρας του προβλήματος, δε γινόταν το παραπέρα βήμα. Ουσιαστικά, κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει για την ανάγκη καταδίκης και των δυο. Την ανάγκη απεγκλωβισμού και χειραφέτησης των εργαζομένων από τα δόκανα του δικομματισμού. Την ανάγκη ουσιαστικής και αποφασιστικής ενίσχυσης της λαϊκής αντίστασης, σε όλα τα νοσηρά αυτά φαινόμενα και τους κάθε λογής φορείς τους. Στα συνδικάτα, με την καταδίκη των συναγελαζομένων, εξαγορασμένων και διεφθαρμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στις κοινωνικές και μαζικές λαϊκές οργανώσεις, παντού.

Ας μας συγχωρούν οι συνάδελφοι, αλλά τα παραπάνω δεν είναι ούτε ενημέρωση, ούτε δημοσιογραφία. Και δε μιλάμε για την όποια στρατευμένη δημοσιογραφία, αλλά μόνο γι' αυτή που ελέγχει πραγματικά την εξουσία, αποκαλύπτει, ενημερώνει ουσιαστικά και γίνεται μοχλός δράσης των πολιτών.