Βαριά εκλογική ήττα υπέστη την Κυριακή το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) στα δυο δυτικογερμανικά κρατίδια, της Κάτω Σαξωνίας και της Εσης. Στο πρώτο η απώλεια σε ψήφους σε σύγκριση με το 1999 ξεπερνάει το 14%, ενώ στην Εση κυμαίνεται γύρω στο 10%. Πιο εντυπωσιακή είναι η ήττα στο κρατίδιο της Κάτω Σαξωνίας επειδή σ' αυτό από δεκαετίες πρώτο κόμμα ήταν το SPD, με πρωθυπουργό μάλιστα τον πρόεδρό του, τον καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ, πριν το 1998. Αλλά και στο κρατίδιο της Εσης, όπου τα τελευταία χρόνια ο πρωθυπουργός προερχόταν από τη Χριστιανοδημοκρατική Ενωση (CDU) η απώλεια 10% των ψήφων θεωρείται σημαντική.

Τα αποτελέσματα αυτά δεν πρόκειται βέβαια να έχουν άμεση επίπτωση στην τύχη της ομοσπονδιακής «κοκκινο-πράσινης» κυβέρνησης, αλλά ανακύπτουν δυο ερωτήματα: 1) Ποια θα είναι η επίπτωσή τους στην πολιτική της κυβέρνησης και 2) Πώς εξηγείται αυτή η ήττα.

Στο πρώτο θέμα υπάρχουν ήδη οι πρώτες ενδείξεις, που προκύπτουν από τις δηλώσεις υπεύθυνων πολιτικών των δυο αντίπαλων παρατάξεων.

Από τη σοσιαλδημοκρατική πλευρά ο υπερυπουργός (Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας) Β. Κλέμεντ ερμήνευσε την ήττα του κόμματός του σαν «καταστροφική» και ότι αυτή «εξαναγκάζει» το SPD σε «περισσότερη συνεργασία με τη CDU στην άνω Βουλή, το Μπούντεσρατ». Στο ίδιο πνεύμα μίλησε η ηγεσία της CDU και του «αδελφού» βαυαρικού κόμματος, της Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης (CSU), ότι δηλαδή δε θα μπλοκάρουν την πολιτική του SPD, αν η κυβέρνηση στο Βερολίνο (Σρέντερ) ρίξει «τα κλειδιά προς τη σωστή κατεύθυνση». Επίσης άλλοι παράγοντες της CDU και του συμμάχου της FDP (Ελεύθεροι Δημοκράτες) δήλωσαν ότι επιδιώκουν «διορθώσεις» της πολιτικής κυβέρνησης, δηλαδή μιας εντονότερα αντιδραστικής πολιτικής σε βάρος των εργαζομένων. Οι αντίπαλοι της σοσιαλδημοκρατίας έχουν τη δυνατότητα για την πραγματοποίηση των στόχων τους, αφού το ίδιο το κυβερνών κόμμα SPD (στο Βερολίνο) έχει διακηρύξει ότι θα συνεχίσει «συνεπέστερα» την πολιτική των «μεταρρυθμίσεων» (σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων) και επιπλέον επειδή οι Χριστιανοδημοκράτες με τις προχτεσινές δύο νίκες τους αυξάνουν τη δύναμή τους στην άνω Βουλή, που εγκρίνει ή απορρίπτει ορισμένους νόμους της «κοκκινο-πράσινης» κυβέρνησης (του Βερολίνου).

Ως προς τους λόγους της ήττας του SPD τα πρώτα σχόλια των αναλυτών επικεντρώνονται στα εξής σημεία: 1) Δεν έχει ξεκάθαρη γραμμή απέναντι στην ετοιμοπόλεμη πολιτική των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, αλλά μάλλον «νέρωμα» της γραμμής αυτής. 2) Δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορετική κοινωνική πολιτική από τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Αυτό το διαπιστώνουν και οι ρεφορμιστές φιλοκυβερνητικοί ηγέτες της Ομοσπονδίας των Γερμανικών Συνδικάτων (DGB), ώστε γερμανικές εφημερίδες να γράφουν: «Υποστήριξη βρίσκουν οι αντίπαλοι της κυβέρνησης στα συνδικάτα: Ο πρόεδρος της DGB, Μίχαελ Ζόμερ, εξήγγειλε το τέλος της συνεργασίας, αν η κυβέρνηση κάνει περικοπές στη βοήθεια των ανέργων» («Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ», 31 Γενάρη). Επίσης η «Νόιες Ντόιτσλαντ» υπογραμμίζει: «Τα σχέδια του ομοσπονδιακού υπουργού Εθνικής Οικονομίας Βόλφγκανγκ Κλέμεντ... αντιμετωπίζουν έγκριση της CDU, αλλά αντίσταση των συνδικάτων και του ΚΟΔΗΣΟ». Και στις 3 Φλεβάρη η ίδια εφημερίδα έγραφε για τον ίδιο υπερυπουργό ότι σχεδιάζει να... καταπολεμήσει την ανεργία των νέων με αναγκαστικές δουλιές στους δήμους και κοινότητες: «Οποιος είναι νεότερος από 25 χρόνια και θέλει να πάρει βοήθεια ανεργίας, πρέπει πρώτα να αποπερατώσει αναγκαστικά επαγγελματική μόρφωση. Αν γι' αυτό δεν υπάρχουν δυνατότητες σε επιχειρήσεις, ο Κλέμεντ θέλει να μιλήσει με τους δήμους και κοινότητες για τη δημιουργία εργασίας σε δημο-κοινοτική βάση».