Παράλληλα, οι άρχοντες της ΕΕ στη Βαρκελώνη και στο Ναύπλιο πάλι ομόφωνα αποφάσισαν: Γενίκευση της μερικής απασχόλησης. Πλήρη απελευθέρωση των ωραρίων εργασίας και λειτουργίας των καταστημάτων και των υπηρεσιών. Αρση της μονιμότητας. Αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση. Παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Πρόνοιας, της Υγείας, της Εκπαίδευσης, συνολικότερα της Παιδείας.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε δεκάδες, εκατοντάδες ακόμα παραδείγματα που αποδείχνουν και επιβεβαιώνουν ότι ο καπιταλισμός επιτίθεται γενικευμένα ενάντια στο σύνολο των δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης και των λαών. Η επίθεσή του αυτή εκδηλώνεται με διαρκώς αυξανόμενη σφοδρότητα και οξύτητα. Και αυτό γιατί η γενικευμένη του κρίση (πτώση μέσου ποσοστού κέρδους, χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, ανεργία, πληθωρισμός κλπ.) είναι ουσιαστικότερη, βαθύτερη απ' ό,τι οι ίδιοι είχαν αρχικά εκτιμήσει και προβλέψει. Η δε φάση της σταθεροποίησης και της ανάκαμψης καθυστερεί και απομακρύνεται συνεχώς.

Οπωσδήποτε, ανεξάρτητα από επιμέρους παρατηρήσεις, χρησιμοποιεί, πριν από όλους, τις κυβερνήσεις (συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές, «κεντροαριστερές» ή κεντροδεξιές), τις διεθνείς καπιταλιστικές ενώσεις (όπως η ΕΕ, η NAFTA), μηχανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, εργοδοτικές ενώσεις, αλλά και το σημερινό ΟΗΕ, καθώς και δεκάδες, εκατοντάδες ακόμα κανάλια, οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά.

Η αναφορά στους φορείς, μέσω των οποίων κυρίως ο καπιταλισμός υλοποιεί τις επιδιώξεις του, δε γίνεται τυχαία, ούτε βεβαίως συνιστά καμιά πρωτοτυπία. Γίνεται όμως γιατί τον τελευταίο καιρό γενικεύεται και οξύνεται μια επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ και στα κινήματα μέσα στα οποία δρα από κοινού με άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις (π.χ. ΠΑΜΕ, «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003», ΠΑΣΥ κλπ.). Κατηγορείται και κατηγορούνται για «αντιενωτική, διασπαστική τακτική». Για «τυχοδιωκτισμό», σε συνδυασμό ταυτόχρονα με μια φραστική επίθεση φιλίας, στο όνομα πάντα της «ενότητας» και της «κοινής δράσης».

Διόλου τυχαία οι κ. κ. Λαλιώτης - Ρέππας - Κωνσταντόπουλος και σία μάς καλούν να δράσουμε μαζί. Να βγούμε στους δρόμους ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση όχι γενικά και αφηρημένα, αλλά κυρίως μας υποδείχνουν και μέσα από ποιους συγκεκριμένους φορείς πρέπει να το πράξουμε (π.χ. το λεγόμενο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, την οργάνωση «Σταματήστε τον πόλεμο» κ.ά.). Τυχαία άραγε και γιατί;

Από κοντά η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, η ΚΕΑΔΕΑ κ.ά. καλούν σε κοινές ενέργειες και δράση. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις εμφανίζονται διατεθειμένες να συμπεριλάβουν κάποια αιτήματα που πρόβαλλαν οι κομμουνιστές και που μέχρι χτες τα απέρριπταν, προκειμένου να μας πείσουν να συμφωνήσουμε (π.χ. καμιά εμπλοκή, καμιά συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο με ή χωρίς απόφαση του ΟΗΕ).

Τι συμβαίνει ξαφνικά; Μήπως η κυβερνητική πολιτική απέκτησε φιλολαϊκά χαρακτηριστικά; Μήπως ανένηψε ο κ. Λαλιώτης; Μήπως έπαθαν κρίση συνείδησης ο Πολυζωγόπουλος κι ο Παπασπύρος; Μήπως ο Κωνσταντόπουλος έπαψε ξαφνικά να θεωρεί αντιδραστικό μόρφωμα το ΚΚΕ; Αν όχι, τότε τι επιδιώκουν όλοι αυτοί και ποια ανάγκη τούς σπρώχνει σε μια τέτοια τακτική;

Επιδιώκουν:

1. Να αποκρύψουν από την οπτική του κινήματος, να αγνοήσουμε, να ξεχάσουμε ότι ο καπιταλισμός υλοποιεί τις επιδιώξεις του, την επίθεσή του, μέσω κυρίως των συγκεκριμένων φορέων που προαναφέρθηκαν. Η πραγματοποίηση μιας εκδήλωσης, μια απεργία, η υιοθέτηση συνολικά ή για κάποιο χρονικό διάστημα κάποιων αιτημάτων, δε δικαιώνουν, δεν εξιλεώνουν και δεν μπορεί να αποτελέσουν συγχωροχάρτι και άλλοθι για κανέναν. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχνούν ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα και φορείς (μαζί και πολλά άλλα/οι) όλο το υπόλοιπο διάστημα με τη συνολική τους στάση, την τακτική τους, ενίσχυσαν τα «κανάλια» μέσω των οποίων ο καπιταλισμός υλοποιεί την επίθεσή του.

2. Κρύβοντας τις πραγματικές αιτίες διεξαγωγής των πολέμων (βλ. Βαλκάνια και Περσικό), κρύβοντας τις πραγματικές αιτίες των διαφωνιών ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς καπιταλιστές (ή και ανάμεσα στους ίδιους τους καπιταλιστές μιας χώρας, ή ενός ιμπεριαλιστικού κέντρου), επιδιώκουν τη στοίχιση, τη συστράτευση της εργατικής τάξης και των λαών πίσω από ομάδες καπιταλιστών ή ιμπεριαλιστικά κέντρα (π.χ. την ιμπεριαλιστική Ευρώπη ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ). Αδιαφορούν, «ξεχνούν» τι στοίχισαν στους λαούς οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις στους δύο προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους και οι φιλοδοξίες για νίκη σε βάρος του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος.

3. Επιδιώκουν να περιορίζουν τη λαϊκή αγανάκτηση ενάντια στη μια ή στην άλλη μορφή της καπιταλιστικής διαχείρισης (φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική), αποτρέποντας την αμφισβήτηση αυτού του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και διαφυλάσσοντας έτσι την ισοβιότητά του.

Για παράδειγμα: Δεν μπορεί να μην αποτελεί κριτήριο για την κοινή δράση στη σημερινή φάση, το πώς τοποθετείται κάθε φορέας ή πρόσωπο απέναντι στο χαρακτήρα των διαφωνιών που προκύπτουν είτε ανάμεσα στους εταίρους της ΕΕ, είτε ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην ΕΕ. Εξίσου σημαντικό κριτήριο είναι και το πώς τοποθετείται κανείς απέναντι στη στάση της ελληνικής κυβέρνησης (δηλαδή, στην ήδη εμπλοκή της χώρας και στη διαρκώς αυξανόμενη βοήθεια για τη διεξαγωγή του πολέμου και των ποικιλόμορφων επεμβάσεων σε άλλες χώρες).