Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ αποχαιρέτησε τον Τάκη Μαμάτση ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνοντας τα παρακάτω:

«Αγαπημένε μας σύντροφε Τάκη,

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ στον τόπο που γεννήθηκες και μεγάλωσες στην αγαπημένη σου Ραψάνη, για να σου πούμε το "στερνό αντίο".

Για να σου μεταφέρουμε εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του τιμημένου Κόμματός σου, του ΚΚΕ, εκ μέρους των χιλιάδων κομμουνιστών και κνιτών, των αγωνιστών της Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού και της πολιτικής προσφυγιάς, τον ύστατο αποχαιρετισμό.

Ο Τάκης Μαμάτσης γεννήθηκε το 1925 στη Ραψάνη της Λάρισας, όπου και μεγάλωσε. Τέλειωσε το Γυμνάσιο στη Λάρισα το 1943. Μπήκε στην Παιδαγωγική Ακαδημία για δάσκαλος, αλλά μετά ένα χρόνο διέκοψε γιατί βγήκε στο βουνό, αφού τον συνεπήρε ο αγωνιστικός πυρετός της γενιάς του, η ηρωική εκείνη έπαρση για τη λευτεριά της πατρίδας και την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

Μαθητής ακόμα προσχωρεί στον Θεσσαλικό Ιερό Λόχο και αρχίζει την αντιστασιακή δράση του στη Λάρισα. Με την ίδρυση της ΕΠΟΝ γίνεται στέλεχος της Τοπικής Οργάνωσης.

Το 1943 γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, το Κόμμα που υπηρέτησε πιστά για 60 ολόκληρα χρόνια.

Ο Τάκης Μαμάτσης δουλεύει από την αρχή της ένταξής του στο Κόμμα στον τομέα της έκδοσης πολυγραφημένων εφημερίδων που έβγαζαν οι οργανώσεις του ΕΑΜ, του εφεδρικού ΕΛΑΣ της περιοχής, όπως και στην ακρόαση ραδιοφωνικών σταθμών και την έκδοση ειδησεογραφικού δελτίου. Από το καλοκαίρι του 1944 δούλεψε στη διαφώτιση της επαρχιακής επιτροπής Τυρνάβου του Κόμματος και σε συνέχεια στο Τμήμα Διαφώτισης του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας. Από το Φθινόπωρο του 1945 με κομματική απόφαση δούλεψε στην εφημερίδα "ΑΛΗΘΕΙΑ", όργανο της ΝΕ Λάρισας του ΕΑΜ, μέχρι που απαγορεύτηκε η έκδοση της εφημερίδας τον Ιούλη του 1946. Διέφυγε τότε τη σύλληψη και το Νοέμβρη του 1946 βγαίνει στο βουνό. Από την άνοιξη του 1947 εντάχθηκε στα τμήματα του ΔΣΕ, δουλεύοντας στη διαφώτιση της ταξιαρχίας του Υψηλάντη και στη συνέχεια στη διαφώτιση του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, με υπεύθυνους τον Νίκο Μπελογιάννη και μετά τον Λευτέρη Ελευθερίου.

Με την υποχώρηση του ΔΣΕ περνά στις φιλόξενες Λαϊκές Δημοκρατίες, όπου εκεί μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές έζησε στην αναγκαστική προσφυγιά.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Κλουζ της Ρουμανίας Ιστορία, παίρνοντας το πτυχίο του ιστορικού. Ο Τ. Μαμάτσης υπήρξε συγγραφέας ιστορικών βιβλίων, όπως η "Επισκόπηση της Βυζαντινής Ιστορίας" και άλλων, συμμετείχε σε αρκετές συλλογικές εργασίες, ενώ έγραψε πληθώρα ιστορικών και πολιτικών άρθρων στο "Ριζοσπάστη" και άλλα έντυπα.

Ο Τ. Μαμάτσης όμως εκτός από ιστορικός, ήταν και κατ' εξοχήν άνθρωπος του κομματικού Τύπου. Σπούδασε τη δημοσιογραφία μέσα στο καμίνι της πάλης. Αξιοποιώντας το Κόμμα την εμπειρία του από τη δουλιά στον παράνομο Τύπο, τα χρόνια του ένοπλου αγώνα, τον τοποθετεί συντάκτη αρχικά, για να φτάσει στη θέση του Διευθυντή της "Φωνής της Αλήθειας".

Σε εκείνα τα "πέτρινα χρόνια" ο Τάκης Μαμάτσης έδινε τη μάχη του μέσα από τη "Φωνή της Αλήθειας", το μήνυμα της οποίας συγκλόνιζε τις συνειδήσεις των κομμουνιστών και των άλλων αγωνιστών στην πατρίδα και την προσφυγιά.

Στην 12η Ολομέλεια το 1968, εκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, όπου επανεκλέγεται τόσο στο 9ο όσο και στο 10ο, 11ο και 12ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ενώ από το 11ο μέχρι το 13ο Συνέδριο είναι και μέλος του Πολιτικού του Γραφείου.

Από το 1956 έως το 1968 δούλευε στη "Φωνή της Αλήθειας". Από το 1968 έως το 1973 υπήρξε υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της Κεντρικής Επιτροπής, ενώ από το Γενάρη του 1973 έως τον Αύγουστο του 1973 είναι συνδιευθυντής μαζί με τον Στάθη Καραγιώργη στη "Φωνή της Αλήθειας" και μετά το θάνατο του Καραγιώργη Διευθυντής ως το κλείσιμο του ραδιοσταθμού, μερικούς μήνες μετά την πτώση της χούντας, στις αρχές του 1975.

Ο σύντροφος Τάκης επαναπατρίζεται το Μάη του 1975 και από τότε δουλεύει στο "Ριζοσπάστη" σαν Διευθυντής. Ανθρωπος του κομματικού Τύπου ο Τ. Μαμάτσης, ήταν επί πολλά χρόνια η ψυχή του "Ριζοσπάστη". Από διευθυντική θέση έδινε καθημερινά, χωρίς φαμφάρες, με κομμουνιστική συνείδηση και ευπρέπεια τη δική του μάχη για την προπαγάνδιση των θέσεων και της πολιτικής του Κόμματος, την ενημέρωση και ενεργοποίηση του ελληνικού λαού. Είναι γνωστό ότι την ουσιαστική ευθύνη στο "Ριζοσπάστη" την είχε από το 1975 και για πάνω από μια ολόκληρη δεκαετία, ο σ. Τάκης Μαμάτσης, παρότι το όνομά του δε φιγουράριζε στην προμετωπίδα της εφημερίδας. Συνέβαλε αποφασιστικά, μαζί με άλλους συντρόφους, στην ανάπτυξη της δουλιάς της εφημερίδας, συνέβαλε καθοριστικά στο να γίνεται ο "Ριζοσπάστης" καλύτερος διαφωτιστής και οργανωτής της πάλης του λαού μας σε εκείνες τις συγκεκριμένες συνθήκες της μεταπολιτευτικής περιόδου, καθώς και της δεκαετίας του '80.

Κατά τη διάρκεια του 13ου Συνεδρίου και κατά την προετοιμασία του, ως μέλος του ΠΓ και ως καθοδηγητής εκ μέρους του ΠΓ μεγάλων Κομματικών Οργανώσεων, όπως της Θεσσαλίας και της Στερεάς, κι ενώ είχε ξεσπάσει η εσωκομματική κρίση, συνέβαλε με όλες του τις δυνάμεις για να κρατηθεί το Κόμμα, η ιδεολογία του, συνέβαλε στην πάλη κατά του οπορτουνισμού, ο οποίος είχε σηκώσει για μια ακόμα φορά κεφάλι, ενθαρρημένος από τις ανατροπές του '90-'91 που συντελούνταν στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Την τελευταία δεκαετία, συνέβαλε με τις σκέψεις του, τις υποδείξεις του και μέσα από το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του Κόμματος, στο οποίο συμμετείχε, ώστε το Κόμμα να ορθοποδήσει, να συνεχίσει την ανοδική του πορεία.

Ο Τ. Μαμάτσης υπήρξε αταλάντευτος στην υπεράσπιση των αρχών και της ιδεολογίας του Κόμματος. Αξέχαστο θα μας μείνει το γραφτό του στο "Ριζοσπάστη" στις 24 Νοέμβρη του 2000, παραμονές του 16ου Συνεδρίου του Κόμματος, όταν εμφανίστηκε η γνωστή ομάδα των αποχωρησάντων τελικά από το Κόμμα πρώην στελεχών του Κόμματος. Να τι έγραψε τότε ο σ. Τάκης:

"... Αντί να τηρήσουν τις καταστατικές αρχές λειτουργίας του Κόμματος, αλλά και κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, προτίμησαν να κλοτσήσουν την αγωνιστική τους ιστορία και δράση και να περάσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Δεν μπορώ να φανταστώ πως νιώθουν χαρά και ικανοποίηση, πως νιώθουν άνετα όταν τους υμνούν και τους λατρεύουν οι άνθρωποι του αντίπαλου στρατοπέδου, όταν τους επαινούν και τους λιβανίζουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης, όταν τους περιφέρουν από πόλη σε πόλη διάφοροι επιτήδειοι και εκμεταλλευτές. Να ξέχασαν άραγε την πασίγνωστη και επιβεβαιωμένη στη θύελλα της επανάστασης ρήση του Μπέμπελ ότι αν σε επαινεί ο αντίπαλος ή ο εχθρός, σκέψου ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάποιο λάθος έκανες; Να μην βλέπουν πού κατάντησαν άλλοι πριν από αυτούς; Ζήλεψαν, μήπως, τη "δόξα" και τα αργύρια που εξασφάλισαν για τις υπηρεσίες που προσέφεραν;". Και κατέληγε στο άρθρο του ο αλησμόνητος σύντροφός μας: "Το 16ο Συνέδριο θα γίνει και θα αποτελέσει έναν ακόμα σταθμό στη μακρόχρονη ηρωική πορεία του Κόμματος"!

Να, σύντροφε Τάκη. Οι αποφάσεις του Συνεδρίου μάς οδηγούν και σήμερα, κι ας κράζουν όλες οι σειρήνες της υποταγής και του ξεπουλήματος των ιδανικών μας. Συνεχίζουμε και θα συνεχίσουμε αταλάντευτα στον αγώνα για τα ιδανικά και τα οράματα που και συ έδωσες τη μάχη μέχρι την τελευταία σου ώρα.

Στη συντρόφισσά σου Φρόσω, στις κόρες σου, σε όλους του συγγενείς σου, στην οικογένειά σου, ευχόμαστε θερμά συλλυπητήρια, κουράγιο και δύναμη.

Σύντροφε Τάκη, αναπαύσου εδώ στη θεσσαλική γη. Ησουν περήφανος που ήσουν Θεσσαλός. Γιατί πολέμησες για να λευτερωθούν τούτα εδώ τα ιερά χώματα. Γιατί μόχθησες πολύ για να ζήσουν οι άνθρωποι καλύτερα και πάλεψες σκληρά για να αλλάξεις τον κόσμο. Αιωνία σου η μνήμη».