Η «Χουριέτ» τυπώνεται, παραμονή της Κοπεγχάγης, με το Μυστικό Δείπνο πρωτοσέλιδο. Ψάχνει τον Ιούδα. Ο Ντενκτάς στο τέλος της Κοπεγχάγης δηλώνει ότι δε θέλει να σχολιάσει τις ενέργειες της Τουρκίας, γιατί αυτό θα θεωρηθεί επέμβαση(!!!) στα εσωτερικά της ζητήματα.

Χώρες κατεστραμμένες, χωρίς εθνική περηφάνια συνωστίζονται στις πόρτες των πλουσίων κι εκλιπαρούν ελεημοσύνη. Δώστε κάτι για την ανάπτυξη, δώστε κάτι για την αγροτιά. Το θρίλερ παίζεται λίγο έξω απ' τη λέσχη των ισχυρών. Κάτι σαν κρίκετ με ανθρώπινα κεφάλια για μπάλα, ξεθωριασμένη ταξική συνείδηση και την ψευδαίσθηση ότι ο πλανητάρχης σκιάχτηκε από τις γαλλικές ειρωνείες και τη σκανδιναβική γκρίνια.

Μια καλλιεργημένα «απογοητευμένη» Τουρκία είναι και πολύ πιο φτηνή ως βάση για τον πόλεμο στο Ιράκ. Είναι πολύ πιο ευάλωτη και υποχωρητική σε ισραηλινές συμμαχίες. Οταν ένα κλαμπ πρώην και νυν αποικιοκρατών, με δημογραφική μέγκενη και αμερικανική στρατηγική υπεροπλία κάνει το μάγκα στον ηγέτη του ΝΑΤΟ, τότε ...γλώσσα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει. Ετσι ακούσαμε τον πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη, να ανακοινώνει ευθαρσώς και ειλικρινέστατα ότι παράλληλα με τις ιστορικές, πράγματι, αποφάσεις της Κοπεγχάγης «το ΝΑΤΟ ενέκρινε τον ευρωστρατό». Ακριβώς έτσι. Ενέκρινε.

Η μετανάστευση και η λαθρομετανάστευση, κεντρικά θέματα της ελληνικής Προεδρίας, δείχνουν τι ακριβώς συμφέροντα θα υπερασπιστούν τα νέα ευρωπαϊκά σύνορα και κυρίως ποιος κι από ποιους θα τα προστατεύσει. Τα νέα τείχη του Δυτικού με τον άλλο κόσμο δεν είναι τώρα ακόμη ορατά. Και πάντως τα νιώθουν στο πετσί τους οι ψαράδες των ισπανικών ακτών που μαύρισε ο «χρυσός» του «Πρεστίζ» κι οι απελπισμένοι των πλημμυρών στην Ελλάδα και αλλού που δεν παίζουν στο θριαμβικό θρίλερ.

«Οι δημοσκοπήσεις θα ακολουθούν την πολιτική μου», είπε ο πρωθυπουργός. Ισως έχει το δίκιο της τάξης που εκπροσωπεί. Αλλωστε, σε λίγα χρόνια, οι γέροι κι οι γριές της Κερύνειας, της Αμμοχώστου και της Μόρφου δε θα υπάρχουν παρά ως εφιάλτες στον ύπνο μερικών ποιητών. Αρκεί. Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση και όχι ημερομηνία ένταξης οι υποδουλωμένες στην πείνα μάζες, που πουλάνε δικαιώματα για ένα κομμάτι ψωμί.