Τα πρόσφατα στατιστικά στοιχεία επαναβεβαιώνουν ότι το αδηφάγο μεγάλο κεφάλαιο δε διστάζει ούτε μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή, αν είναι να αυξήσει τα κέρδη του. Από 127 νεκρούς εργάτες το 2000, έφτασαν σε 188 μόνο το 2001. Και όλα αυτά, όταν λίγο πριν κράτος και «κοινωνικοί εταίροι» περηφανεύονταν ότι τα εργατικά ατυχήματα και ειδικά τα θανατηφόρα μειώνονται (βλ. πίνακα 2).

Από την άλλη μεριά, η εργοδοσία, χρησιμοποιώντας αυταρχικές και τρομοκρατικές μεθόδους, έχοντας ως κύριο όπλο το φάσμα της ανεργίας εξαναγκάζει τους εργαζόμενους να δουλεύουν με ακόμα πιο σκληρούς και απάνθρωπους όρους. Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι παρά τις όποιες επίμονες κυβερνητικές προσπάθειες να παρουσιάσει στρεβλά την πραγματικότητα, τα ποσοστά ανεργίας αυξάνονται διαρκώς (βλ. πίνακα 3). Ετσι, αν και για τις χρονιές 2000 και 2001 παρατηρείται μείωση των ποσοστών αυτό οφείλεται όχι στην αύξηση της απασχόλησης (η οποία, αντίθετα, έχει μειωθεί) αλλά στη μείωση του εργατικού δυναμικού της χώρας.

Ολα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά το επίσημο κομμάτι της βάρβαρης πραγματικότητας που βιώνουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους. Οι ανασφάλιστες και απλήρωτες υπερωρίες και αργίες, το πετσόκομμα των ενσήμων, οι παράνομες απολύσεις, η μη τήρηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και τα μεροκάματα πείνας βρίσκονται στο πίσω μέρος της σκηνής, κάνοντας ακόμα πιο επώδυνες τις συνθήκες εργασίας και επιβίωσης της εργατικής τάξης. Τρανταχτό παράδειγμα το εργοτάξιο - κάτεργο του Ολυμπιακού Χωριού, του οποίου οι εργασίες άρχισαν τον Αύγουστο του 2001. Οποιος έστω και περιστασιακά ασχολείται με τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν εκεί γνωρίζει ότι η δουλιά τα Σαββατοκύριακα, οι απλήρωτες και ανασφάλιστες υπερωρίες «πάνε σύννεφο». Παρ' όλ' αυτά στην αρμόδια Επιθεώρηση Εργασίας το Γενάρη του 2002 δεν είχε καταγραφεί καμιά υπερωρία και ήταν μετρημένες στα δάχτυλα οι αιτήσεις των επιχειρήσεων για άδεια εργασίας τα Σαββατοκύριακα.

Δε λείπουν και τα καθημερινά περιστατικά εργοδοτικής τρομοκρατίας, ακόμα και σε βάρος στελεχών συνδικάτων, όταν τα τελευταία «ενοχλούν» με την αγωνιστική τους δράση. Πρόσφατο παράδειγμα η επίθεση εργοταξιάρχη στο ΜΕΤΡΟ Περιστερίου ενάντια στο Συνδικάτο Οικοδόμων, που, μεταξύ άλλων, απείλησε τους συνδικαλιστές ότι όσοι συνδικαλίζονται θα μπουν σε μαύρη λίστα και δε θα ξαναβρούν δουλιά!!! (φυσικά, έλαβε τη δέουσα απάντηση).

Το πέρασμα αυτών των αντεργατικών μέτρων και η συνολική όξυνση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλιάς είναι και αποτέλεσμα της νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής από τη γραφειοκρατική συνδικαλιστική ελίτ. Τόσο η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όσο και της ΑΔΕΔΥ πιστοί στην αντίληψη της κοινωνικής συναίνεσης έπαιξαν το ρόλο του κοινωνικού εταίρου, επιδοκιμάζοντας χωρίς καμιά αντίδραση, τις όποιες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις προώθησε με την πολιτική της η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και, φυσικά, το έργο δε σταματά εδώ. Είναι χαρακτηριστικό τα όσα σημειώνουν στην Επερώτησή τους οι βουλευτές του ΚΚΕ: «Η επικίνδυνη τακτική της κοινωνικής συναίνεσης που αποσκοπεί στη νομιμοποίηση της αντεργατικής πολιτικής και στον αφοπλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, χρησιμοποιείται για την επιβολή και νέων αντεργατικών μέτρων, τα οποία έχουν προετοιμάσει κυβέρνηση και βιομήχανοι. Μεθοδεύεται η επέκταση της μερικής απασχόλησης στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, η αύξηση των ορίων ακόμα και η απελευθέρωση των απολύσεων. Εξετάζεται η μείωση ακόμα και η κατάργηση της αποζημίωσης σε περίπτωση απολύσεων».

Απέναντι σε αυτή την πολυμέτωπη επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου οι εργαζόμενοι έχουν μία μόνο διέξοδο που η συστηματική και μεθοδική ανάδειξή της αποτελεί το πρώτιστο καθήκον των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων και κυρίως των κομμουνιστών. Οπως επισημαίνουν και οι κομμουνιστές βουλευτές στην Επερώτηση τους: «Η διεκδίκηση του δικαιώματος στην εργασία, η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, η πάλη για το 7ωρο - 5νθήμερο - 35ωρο, περνάει μέσα από τη συγκέντρωση δυνάμεων και την ισχυροποίηση του ταξικού, του αντιμονοπωλιακού αγώνα, ενάντια στο σύνολο της αντεργατικής πολιτικής, ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου που υλοποιείται με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις».