-- Πολλοί κάνουν λόγο για νέα σελίδα με την εκλογή του Ουρίμπε. Τι «γράφει» αυτή η σελίδα;

-- Η εκλογή του Αλβαρο Ουρίμπε Βέλες, δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα της φρενήρους επίθεσης των πλέον ακραίων στοιχείων της Δεξιάς, προκειμένου να προωθήσει ένα μοντέλο διακυβέρνησης, απολυταρχικό ως προς τις ατομικές ελευθερίες, τα δικαιώματα, οικονομικά και κοινωνικά, και απόλυτα εναρμονισμένο με τη νέα στρατηγική των ΗΠΑ, της «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» - η οποία περιλαμβάνει τη μεθοδολογία της στρατιωτικής επέμβασης (σχέδιο «Κολομβία»), καθώς και την ενσωμάτωση της Λατινικής Αμερικής στην ALCA, δηλαδή την Παναμερικανική Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου.

Τα πρώτα δείγματα της νέας κυβέρνησης έχουν επιδείξει ήδη την πίστη τους σ' αυτή τη γραμμή περιστολής της δημοκρατίας: Η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος εσωτερικού κλονισμού - διά της μεσολάβησης συστήματος, εκ νέου επιβολής του πολέμου και συνθηκών έκτακτης ανάγκης - που επηρεάζει βαθύτατα τις ατομικές ελευθερίες. Μέτρα, που λαμβάνονται ακόμη, είναι η δημιουργία στρατού καταδοτών επ' αμοιβή, που ήδη ονομάστηκε «δίκτυα συνεργατών», η διεύρυνση της ισχύος του Στρατού και της Αστυνομίας, η επιμήκυνση της στρατιωτικής θητείας υποχρεωτικά σε 18 μήνες, η δημιουργία σώματος «Αγροτών στρατιωτών»... Η εντολή της «ασφάλειας της δημοκρατίας», που υπογράφτηκε από τον ίδιο τον πρόεδρο, συνιστά επίσης ένα αυταρχικό μοτίβο του πολιτικού καθεστώτος. Σύμφωνα με πολλούς παρατηρητές, τα δίκτυα πληροφοριοδοτών, των συνεργατών καθώς και των αγροτών - στρατιωτών είναι εκ προοιμίου μορφές δικαιοδοσίας, ούτως ώστε να νομιμοποιηθεί η δράση των παραστρατιωτικών ακροδεξιών οργανώσεων.

Το κύριο όμως στοιχείο αυτών των μεταρρυθμίσεων, που περιλαμβάνονται στην πρόταση για ένα δημοψήφισμα με στόχο τη μείωση της ισχύος του Κοινοβουλίου, είναι το γεγονός ότι εμπεριέχει πολλούς περιορισμούς για τον τρόπο διεξαγωγής των εκλογών, αποκόβει τις λειτουργίες σε σχέση με την οικονομία, καθώς και θέτει όρους υποταγής της εκτελεστικής εξουσίας. Το δημοψήφισμα περιορίζει αισθητά όλους τους τομείς, όλους τους σχεδιασμούς που εκπονούνται σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, τις λειτουργίες ελέγχου της οικονομίας, αλλά και την ελεύθερη και μη περιοριστική άσκηση των κατοχυρωμένων από το Σύνταγμα πολιτικών δικαιωμάτων.

Επιπροσθέτως εισάγονται μία σειρά άλλες μεταρρυθμίσεες στις δομές: Στον τομέα της δικαιοσύνης, μείωση των προνομίων του Συνταγματικού Δικαστηρίου, αποδυνάμωση της Λαϊκής Αμυνας (Defensoria del Pueblo), περιορισμός του δικαιώματος της προστασίας (derecho de amparo), το οποίο κατοχυρώνεται και από το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Μία πρόταση, η οποία αποτυπώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι στόχος της υπερσυντηρητικής νέας κυβέρνησης, είναι η αποψίλωση όλων των προοδευτικών στοιχείων. Στοιχεία τα οποία μετά από πολύχρονους αγώνες ενσωματώθηκαν στο Σύνταγμα του 1991, και που -σύμφωνα με τις επίσημες κυβερνητικές απόψεις- «οδήγησαν τη χώρα στην ακολασία, την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Κολομβιανών και τη διαφθορά»...

Σ' αυτή την κατεύθυνση λοιπόν, η κυβέρνηση αναζητά να μετατρέψει με διατάγματα και νομοσχέδια την ίδια τη φύση διακυβέρνησης και να επιστρέψει στο παρελθόν, κονιορτοποιώντας τις κατακτήσεις των δημοκρατικών αγώνων των τελευταίων 40 ετών. Η νέα κυβέρνηση επιθυμεί να εγκαθιδρύσει μία κοινωνική και πολιτική δικτατορία με δημοκρατική επίφαση, όπου κυρίαρχα στοιχεία διακυβέρνησης θα είναι οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αποψίλωση των πολιτικών ελευθεριών, η ποινικοποίηση των διαδηλώσειων, αλλά και κάθε μορφής κοινωνικών και πολιτικών αγώνων.

-- Πριν όμως την εκλογή Ουρίμπε προηγήθηκε το κλείσιμο, με τον πλέον τραγικό τρόπο, του κεφαλαίου «ειρηνευτικές συνομιλίες»...

-- Η αντιδραστική επίθεση είχε διαφανεί καιρό όταν έθεσε στο στόχαστρό της, τη διαδικασία του διαλόγου και διαπραγματεύσεων με τις αντάρτικες δυνάμεις. Το κριτήριο της δημοκρατικής ασφάλειας και ευμάρειας ως κύριο αίτιο της κρίσης, κοινωνικής και οικονομικής, η ανεργία, η λιμνάζουσα οικονομία κλπ, η συνολική ανασφάλεια. Για την κυβέρνηση της Κολομβίας πρωταρχική και μοναδική πηγή ανησυχίας και αντίθεσης δεν ήταν άλλη από το γεγονός ότι η ίδια η ύπαρξη του ένοπλου αγώνα ήταν απόλυτα συνυφασμένη και εναρμονισμένη με τους λαϊκούς αγώνες, ένα κοινό μέτωπο αγώνα που μάχεται για μία νέα Κολομβία, για τη δημοκρατική αλλαγή, η οποία θα αποτελέσει και τη μοναδική διέξοδο και λύση στην ιστορική κρίση της.

Προς το τέλος της διαδικασίας των συνομιλιών είχαν εγκαταλειφθεί οιεσδήποτε κατακτήσεις των πολύχρονων επαφών και τα πάντα είχαν επιστρέψει στο αρχικό σημείο. Στο σημείο εκκίνησής τους. Ο πρόεδρος τελικά «ενταφίασε» οποιαδήποτε προσπάθεια και τελικά οδηγηθήκαμε στην οριστική κατάρρευση. Εντούτοις, όλη η διαδικασία ουδεμία στιγμή δεν υπήρξε διαδικασία διαπραγματεύσεων. Ούτε το αντάρτικο κίνημα, ούτε οι δημοκρατικές δυνάμεις διαπραγματεύτηκαν ή συμβιβάστηκαν ως προς την αναζήτηση μίας πολιτικής λύσης, ούτε στηρίχτηκαν στην επονομαζόμενη διεθνή κοινότητα, συμπεριλαμβανομένων μελών και αντιπροσώπων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που προσέτρεξαν να αναγεννήσουν την ημιθανή ειρηνευτική διαδικασία. Στην προσπάθειά τους αυτή, προσπάθησαν να επιβάλουν τη θέση τους, που δεν ήταν άλλη από μία αντιδραστική επίθεση η οποία ήταν κομμένη και ραμμένη στην πολιτική που επιτάσσει η κυβέρνηση Μπους.

Η κυβέρνηση Ουρίμπε, δεν έχει καμία πολιτική ειρήνης, μόνο πολιτική διεξαγωγής ολοκληρωτικού πολέμου.

Η πολιτική για τη «δημοκρατική ασφάλεια», είναι απλώς ευφημισμός προκειμένου να αποκρυβεί ο πολιτικός στόχος των κυβερνώντων. Είναι ένας πόλεμος αντίστασης τον οποίο ο Ουρίμπε θέλει να τον μετατρέψει σε εμφύλιο πόλεμο, όπου σ' αυτόν τον εμφύλιο δεν έχει καμία θέση η διεθνής κοινότητα και φυσικά ο ΟΗΕ. Στην πραγματικότητα η πρόταση Ουρίμπε είναι εξαιρετικά απλή: για την επανέναρξη του διαλόγου με τις ανταρτικές δυνάμεις θέτονται όροι όπως: εκ των προτέρων και χωρίς όρους μονομερής αφοπλισμός, εγκατάλειψη του ένοπλου αγώνα, οριστική αποχώρηση από όλες τις περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των ανταρτών και αποδοχή διεξαγωγής του διαλόγου στο εξωτερικό. Ομως, για να επιτευχθεί ο στόχος του Ουρίμπε, πρέπει να καταστραφεί παντελώς τόσο η πολιτική όσο και η στρατιωτική δυνατότητα της αντίστασης.

Στο μεταξύ, η απόφαση της ΕΕ να συμπεριλάβει στη λίστα με τις τρομοκρατικές οργανώσεις και τις «Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας», τις FARC, όπως ακριβώς έπραξε και με τις ακροδεξιές παραστρατιωτικές οργανώσεις, δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη δράση στην Ευρώπη, ως προς τη διάδοση και ενημέρωση σε σχέση με την πρόταση των FARC, που κατατέθηκε στο τραπέζι του ειρηνευτικού διαλόγου. Η θέση του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν είναι άλλη από την επιστροφή στο τραπέζι των ανταρτικών οργανώσεων και της κυβέρνησης για απευθείας συνομιλίες, χωρίς όρους. Διάλογος που θα εξασφαλίζει ταυτόχρονα τους βασικούς πολιτικούς και ανθρωπιστικούς όρους. Οποιοσδήποτε άλλος ανώτατος αξιωματούχος ή διεθνής διαμεσολαβητής μπορούν να λειτουργήσουν ως βοηθητικοί παράγοντες, αλλά επ' ουδενί ως κυρίαρχος παράγοντας επανέναρξης του διαλόγου.

-- Με αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τις εκλογές φάνηκε να τις μονοπωλούν οι συνήθεις «αντίπαλοι». Ποια ήταν η παρουσία του ΚΚ Κολομβίας στη διάρκεια των εκλογών;

-- Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων κοινοβουλευτικών εκλογών το Κομμουνιστικό Κόμμα προώθησε ενωτικές λίστες από κοινού με το Κοινωνικό και Πολιτικό Μέτωπο (Frente Social y Politico). Οσον αφορά τις προεδρικές εκλογές στήριξε την υποψηφιότητα του πρώην προέδρου της Κεντρικής Ενωσης Εργαζομένων (CUT), Λουίς Εδουάρδο Γκαρσόν, που ήταν υποψήφιος του συνασπισμού «Δημοκρατικός Πόλος». Σ' αυτά τα πολιτικά σχήματα εκφράστηκαν και οι μοναδικές φωνές αντίθεσης σε όλες τις εκδηλωμένες μορφές επιβολής του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτές εκφράζονται από τον Ουρίμπε, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Αμερικανό πρόεδρο Μπους και όλες τις πλέον αντιδραστικές δυνάμεις.

-- Ποιες είναι λοιπόν οι προοπτικές αυτή τη στιγμή για το κίνημα;

-- Στην Κολομβία εξαπλώνεται και διευρύνεται συνεχώς η σύγκρουση σε κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό και ιδεολογικό επίπεδο, όπου όλες οι λαϊκές και δημοκρατικές δυνάμεις μάχονται ενάντια στην επιβολή του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, του ακραιφνώς συντηρητικού πολιτικού μοντέλου και της στρατικοποίησης της άκρας Δεξιάς. Οι νέοι φόροι, ειδικά η επέκταση του φόρου IVA (impuestos al valor agregado) στα βασικά προϊόντα, καθώς και στις συντάξεις και στους μισθούς. Οι αναθεωρήσεις που αφορούν τον εργασιακό τομέα, αλλά και το συνταξιοδοτικό εντατικοποιούν πρωταρχικώς την εκμετάλλευση, καθώς προβλέπεται, αφενός η επέκταση της εργάσιμης μέρας, με ταυτόχρονη μείωση των αποδοχών, και αφετέρου η απεμπόληση του δικαιώματος των εργαζομένων να απολαμβάνουν τα κεκτημένα δικαιώματά τους κατά τη διάρκεια της συνταξιοδότησής τους και σίγουρα δε συνιστούν λύση ούτε στο πρόβλημα της ανεργίας, που έχει λάβει τραγικές διαστάσεις, αλλά ούτε και στην προστασία μιας καλύτερης ποιότητας ζωής των βετεράνων της εργασίας. Επίσης, χωρίς αγροτική μεταρρύθμιση, ώστε να υπάρξει ανακατανομή των γαιών, που η συντριπτική πλειονότητά τους βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα χέρια συγκεκριμένων μονοπωλίων, η κρίση σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο θα εντάσσεται. Ταυτόχρονα η επιβολή των όρων της Παναμερικανικής Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου (ALCA) θα έχει βαρύτατες συνέπειες στους αγρότες και τους μικρούς κτηματίες, στους μεσαίους και μικρούς επιχειρηματίες, στους εμπόρους και φυσικά σε όλο το φάσμα των μισθωτών.

Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν το πανόραμα των δικών μας αγώνων αποκτά νέες προοπτικές και επωμιζόμαστε ακόμη μεγαλύτερο τμήμα της ευθύνης στην αντιμετώπιση της επίθεσης της αντίδρασης. Συνεπώς, για την ενότητα του κινήματος, όλων των κοινωνικών δυνάμεων, και το συντονισμό της δράσης όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, θα πρέπει να εγκαταλειφθούν οι προκαταλήψεις που διακατέχουν πολλά τμήματα της Αριστεράς, καθώς βρισκόμαστε ενώπιον εξαιρετικά επικίνδυνων και δύσκολων συνθηκών αγώνα.

Επιπλέον, ο αγώνας, κοινωνικός και πολιτικός, έχει δύο επίπεδα. Καταρχήν, αυτή τη στιγμή επιτυχώς να οικοδομήσουμε το μέτωπο της δημοκρατικής αντίστασης, με την προϋπόθεση της κοινής δράσης του λαού και κατά δεύτερο τη δημιουργία των συνθηκών και των μέσων για την οικοδόμηση του εναλλακτικού δημοκρατικού μοντέλου, μίας νέας κοινωνίας, δημοκρατικής και ανεξάρτητης.

Ικανή και αναγκαία συνθήκη όμως και για τα δύο, είναι η επίτευξη και η προώθηση της ενότητας. Και το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο και στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα και της ενότητας των λαϊκών δυνάμεων, όπως εξάλλου επιτάσσει κι ο ιστορικός του ρόλος.

-- Ολο το σκηνικό της Λατινικής Αμερικής εμφανίζεται φλεγόμενο. Τι μέλλει γενέσθαι;

-- Η πολιτική των ΗΠΑ, είναι, πάνω από όλα, η στρατηγική της αντιτρομοκρατικής δράσης, η οποία περιλαμβάνει όλο το οικονομικό πανόραμα της ALCA. Οσο για την ALCA δεν πρόκειται απλώς για ένα σύμφωνο ελεύθερης αγοράς. Είναι ένα σχέδιο εσωτερικής ενσωμάτωσης και υποταγής, όπου οι κυβερνήσεις των κρατών της Λατινικής Αμερικής θα υποχρεωθούν να δεχτούν όλους τους όρους που θέτουν οι ΗΠΑ, καθώς και τους νέους όρους της «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας». Ολοι, από τους εγχώριους και διεθνείς οικονομικούς παράγοντες, έως τις μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν ως στόχο τους υποτιθέμενους τρομοκράτες. Ωστόσο, στην πραγματικότητα πρόκειται για προπέτασμα καπνού, αφού το ουσιαστικό είναι η επιβολή της ALCA, η πολιτική υποταγή και η προώθηση νεο-αποικιακών συνθηκών, η δολαριοποίηση των οικονομιών, η πλήρης κατάληψη του ελέγχου των κρατών προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστικών κέντρων και κυρίως των ΗΠΑ.

Είναι ενδεικτικό ότι η πολιτική που επιβλήθηκε για δεκαετίες στη Λατινική Αμερική από το ΔΝΤ ή κάποιες διμερείς συμφωνίες, οδήγησαν σε βαθύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση αρκετές χώρες του ημισφαιρίου, όπως την Ουρουγουάη, την Παραγουάη, την Αργεντινή, την Κολομβία, τη Βραζιλία, στις οποίες δε βιώνουμε μόνο κοινωνικές εκρήξεις ή ευρύτατες κοινωνικές συγκρούσεις, αλλά εν συνεχεία διαπιστώνουμε την προσπάθεια ανάπτυξης ενός πολιτικού κινήματος αλλαγής.

Σ' αυτό το επίπεδο της σύγκρουσης έχουν τεθεί τα θεμέλια του δρόμου πλεύσης που έχει ήδη ξεκινήσει στη Βενεζουέλα ή που μπορεί να υπάρξει παραδείγματος χάριν στη Βραζιλία. Από την άλλη πλευρά έχουμε μία σφοδρή αντεπίθεση της Δεξιάς, σε επίπεδο κοινοβουλευτικό, όπως στην περίπτωση της Κολομβίας και της Βολιβίας.

Η αντίσταση πρέπει να συνεχιστεί, δεδομένου ότι βρισκόμαστε ενώπιον μίας μεταβατικής περιόδου, όπου κυοφορούνται πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές με ευρύτατη σημασία.

Η στρατιωτική επέμβαση εκ μέρους των ΗΠΑ θα είναι μία πράξη προληπτική και οι συνέπειές της θα είναι καθοριστικές, που δεν πρέπει να αγνοήσουμε.

Ο αγώνας του κολομβιανού λαού έχει μία ειδική σημασία για ολόκληρο το ημισφαίριο. Εκφράζει την ανάγκη για αυτοκυριαρχία και φυσικά όχι για μία επέμβαση των γιάνκηδων. Η λύση είναι μόνο διά μέσου της πολιτικής διαπραγμάτευσης για την οικοδόμηση μίας Κολομβίας της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, για να ανοικοδομηθεί η χώρα έτσι ώστε να ξεπεραστεί η κοινωνική κρίση, αλλά και να πραγματοποιηθεί η σύζευξη των δυνάμεων των λαών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής, ώστε να αντιμετωπιστεί ο αμερικανικός επεμβατισμός.

Ξανά, ο λαός και οι δυνάμεις της αριστεράς, πρέπει να συνενώσουν τις δυνάμεις τους σε ένα ενωμένο μέτωπο ενάντια στην επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Πρέπει να υπερασπίσουμε όλα τα εναλλακτικά μοντέλα: την Κούβα, μία χώρα που παλεύει μόνη της και αντιστέκεται αποκλεισμένη λόγω εμπάργκο, αλλά και από την ALCA. Το γεγονός αυτό από μόνο του θα πρέπει να είναι παράδειγμα εξ ορισμού για την προοπτική και την αξιοπρέπεια όλης της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Η Βενεζουέλα, με την έναρξη της διαδικασίας του κοινωνικού αγώνα κατά της ολιγαρχίας και της «sui generis» δημοκρατικής επανάστασης.

Πρέπει να δημιουργήσουμε τις συνθήκες, να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη και την ενότητα της δράσης, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Τέλος, πρέπει να προωθήσουμε την πολιτική και προγραμματική ενότητα της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής, για την ενσωμάτωσή της, αυτόνομα και ανεξάρτητα, σε όλα τα εδάφη της καθώς υπάρχει μία σημαντική δυνατότητα και το πλούσιο αυτό υλικό, για να βαδίσουμε σε ένα δρόμο όχι καπιταλιστικό αλλά σοσιαλιστικό!