Μου τους θύμισε ο φίλος μου στοχαστής Λάκης Αποστολόπουλος. Την ιστορία τους περιγράφει στο κινηματογραφικό του έργο Η στιγμή της αλήθειας ο Φραντσέσκο Ρόζι: «... Αφορά τη ζωή μιας πολυπληθούς κατηγορίας νέων ανθρώπων της ισπανικής επαρχίας, που, άνεργοι, μη έχοντας πού να δουλέψουν και τι να κάνουν στα φτωχά χωριά τους, έθεταν ως σκοπό της ζωής τους να φθάσουν στη Μαδρίτη και να δοκιμάσουν την τύχη τους στην αρένα. Εγκατέλειπαν, λοιπόν, ομαδικά τα άγονα μέρη τους, με την πνιγηρή αλλά γλυκιά ελπίδα να γίνουν διάσημοι και πλούσιοι ταυρομάχοι. Αυτοί οι νέοι ονομάζονταν Μαλετίλος. Οπως μπορούσε να φανταστεί κανείς, από τους Μαλετίλος λίγοι είχαν την τύχη ή κατόρθωναν να φθάσουν στην αρένα. Ακόμα πιο λίγοι, βέβαια, γίνονταν διάσημοι. Οι περισσότεροι, χωρίς άλλα εφόδια παρά μόνον την ελπίδα και τη νεότητά τους, φθείρονταν πρόωρα και χάνονταν στην απόγνωση και στο σκοτάδι της μεγάλης πόλης».

Είδα, λοιπόν, τους δικούς μας Μαλετίλος, παραμονές των εκλογών, να γυρνάνε στην Πλατεία Ομονοίας ανάμεσα σε ιλουστρασιόν διαφημίσεις κι εκλογικά χαμόγελα. Τους είδα μπροστά στο εκλογικό κέντρο του Παπουτσή, που θέλει να κάνει την Αθήνα «όμορφη», να γελάνε. Η ομορφιά, βέβαια, είναι για τον καθένα διαφορετική. Και φυσικά το όμορφο αναπόφευκτα μας οδηγεί στο σχετικό. Ο πονηρός Παπουτσής έχει διαλέξει παιδιόθεν το σχετικό μόνο και μόνο γιατί όταν έρχονται τα δύσκολα να μπορεί να κάνει τον άσχετο. Ασχετος όταν βούλιαξε ως ευρωβουλευτής, άσχετος όταν βούλιαξε το «Σαμίνα». Κοιτάζω στο συνδυασμό του για κανέναν άλλο όμορφο. Και να τος ο Μπέης, ερείπιο εποχής - σχετικό κι αυτό -, πρώην και νυν ΠΑΣΟΚ, πρώην δήμαρχος και νυν κλητήρας, για πάντα κλητήρας στην Ομορφη Αθήνα.

Σαν τους Μαλετίλος ακούμε τις ομιλίες της κ. Ντόρας Μπακογιάννη για το Αύριο της Αθήνας και ως εκ τούτου και το δικό μας αύριο. Η Ντόρα, εκτός από τους εξής δύο: πατέρα και κόμμα, έχει μαζί της και τη γνωστή γατούλα της Δημαρχίας, τον κ. Αβραμόπουλο. Το σλόγκαν της είναι: «Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα, και από μέρα σε μέρα θα υπάρχει πάντα ένα Αύριο». Εδώ αποφάσισε να παίξει την ηρωίδα του Οσα παίρνει ο άνεμος.

Στο συνδυασμό της είδα αρκετές Μπάρμπι με νοημοσύνη Λούσι Μπολ, αλλά αυτό είναι δικαίωμα επιλογής... Επίσης στο φυλλάδιο που μοιράζει διάβασα τις εξής ναπολεόντειες φράσεις: α) «Ο ρυπαίνων πληρώνει». Συμφωνώ με τη ρήση, αλλά η Ντόρα ας αρχίσει να εφαρμόζει το μέτρο πρώτα στους βουλευτές του κόμματός της, που ρυπαίνουν με την αισθητική τους, και με την ομιλία τους έχουν ρημάξει την ελληνική γλώσσα, β) «Ανακύκλωση για τα οργανικά και άλλα σκουπίδια». Συμφωνώ. Μάλιστα, πρώτος έδωσε το παράδειγμα ο πατέρας Μητσοτάκης, ο οποίος προσπάθησε προ ημερών να επαναφέρει τον Γιώργο Καρατζαφέρη στο κόμμα της ΝΔ. γ) «Εργασιακή ειρήνη μέχρι το 2004». Συναντώ για πρώτη φορά αυτόν τον όρο στην πολιτική, ως εκ τούτου η ανακάλυψη ανήκει δικαιωματικά στην κ. Μπακογιάννη. Η ίδια ισχυρίζεται πως για τα προβλήματα της πόλης δεν έχει μαγικό ραβδί. Αυτό δε μ' ενοχλεί καθόλου. Αυτό που μ' ενοχλεί είναι αν έχει ράβδο, κι αν η ράβδος πίπτει, η Ντόρα να μας ακούει τουλάχιστον πρώτα. Θέση έχουν δίπλα της μόνον οι «επιτυχημένοι», γι' αυτό κι εκείνη διευκρινίζει ότι χωρίς τις πρώτες προδιαγραφές - αλήθεια, ποιες; - η επιτυχία δε θα έρθει ποτέ. Ισως να της θυμίσω αυτό που έλεγε ο Σιοράν: «Η αποτυχία είναι ένας παροξυσμός της διαύγειας. Ακόμη και ακαλλιέργητος, ο αποτυχημένος ξέρει τα πάντα, βλέπει διά μέσου των πραγμάτων, αποκαλύπτει και καταργεί όλη τη δημιουργία». Η Ντόρα ποτέ δε θα γνωρίσει τον διά Χριστόν σαλό, τον πεπτωκότα, τον Μαλετίλο. Η ώρα περνάει και οι Μαλετίλος γυρίζουν στους δρόμους αυτής της πόλης. Κι όμως κάπου εξακολουθεί να καίει της γενιάς μας το κόκκινο αναμμένο τζάκι. Μέσα ο Χαλβατζής μιλάει. Και ο Παφίλης κάνει σχέδια. Τους περιμένουν. Μας περιμένουν.