Μέσα σε κλίμα αγωνιστικό και συγκινησιακά φορτισμένο, πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στη Σκάλα Λακωνίας, στο κέντρο «Πολιτάκου», η ετήσια εκδήλωση - συνεστίαση του Παραρτήματος Λακωνίας της ΠΕΑΕΑ που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1986. Είναι η πρώτη εκδήλωση, αφιερωμένη ειδικά στις γυναίκες της Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που διοργανώθηκε στη Λακωνία. Την εκδήλωση άνοιξε ο Λευτέρης Αναστασάκος, πρόεδρος του Παραρτήματος ΠΕΑΕΑ Λακωνίας, με προσκλητήριο των νεκρών αγωνιστριών, διαβάζοντας 30 ονόματα και αναγγέλλοντας την έναρξη διαδικασίας για την έκδοση σχετικού Λευκώματος για τη συμβολή των γυναικών της Λακωνίας στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Σπύρος Χαλβατζής, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας. Παρευρέθηκε ο Δήμος Λεβεντάκος, γραμματέας της ΝΕ Λακωνίας του ΚΚΕ και υποψήφιος νομάρχης Λακωνίας.

«Οι κοπέλες μέσα από τις γραμμές της θρυλικής ΕΠΟΝ, οι γυναίκες του χωριού από τις οργανώσεις του ΕΑΜ, ακόμα και οι πιο ηλικιωμένες, με τη δράση τους στην Εθνική Αλληλεγγύη, έδωσαν τη δική τους μεγάλη συνεισφορά στον απελευθερωτικό αγώνα», τόνισε ο Σπ. Χαλβατζής, μεταξύ άλλων, στην ομιλία του.

«Γυναίκες που μέχρι εκείνη την εποχή δεν έκαμαν άλλο, παρά να αποδέχονται, συχνά αγόγγυστα τις επιλογές του άντρα, του πατέρα, του αδερφού, τώρα με τη δράση των αντιστασιακών οργανώσεων κατάφεραν και στάθηκαν ισότιμα απέναντί τους. Οργανώθηκαν στην Αντίσταση, αλλά και πάρα πολλές εντάχθηκαν στο ΚΚΕ. Εβγαιναν και μιλούσαν θαρρετά στις λαϊκές συνελεύσεις. Αναλάμβαναν ευθύνες πρωτόγνωρες για κείνα τα χρόνια. Εκλέχτηκαν Εθνοσύμβουλοι της ΠΕΕΑ (κυβέρνηση του βουνού). Εκλέχτηκαν ή τοποθετήθηκαν λαϊκές δικαστίνες και τα κατάφεραν θαυμάσια.

Χιλιάδες γυναίκες πήραν μέρος σε μάχες εναντίον των Γερμανοϊταλών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ.

Αυτή η υποδομή (θεωρητική και πρακτική) που δημιουργήθηκε στα χρόνια της ΕΑΜικής Αντίστασης, αποτέλεσε τη βασική προϋπόθεση, ώστε οι γυναίκες να πάρουν μαζικά μέρος στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού, κατά την τρίχρονη εποποιία του '46-'49.

Το αστικό κράτος, οι κυβερνήσεις της περιόδου του εμφυλίου και οι μετέπειτα, αντιμετώπισαν με τον πιο βάρβαρο, τον πιο σκληρό και ανελέητο τρόπο τις γυναίκες, αγωνίστριες.

Στο Τρίκκερι, στη Χίο, στο Μακρονήσι, στις φυλακές και τις εξορίες για πολλά χρόνια φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, χιλιάδες γυναίκες. Μαρτύρησαν επίσης, χιλιάδες μαχήτριες της νέας ζωής, σε πόλεις και χωριά βιάστηκαν, προπηλακίστηκαν, κουρεύτηκαν από κρατικές και παρακρατικές οργανώσεις.

Η συνολική δράση των γυναικών στην Εθνική Αντίσταση και το Δημοκρατικό Στρατό αποτέλεσε και αποτελεί αγωνιστική παρακαταθήκη για πολλές γενιές γυναικών. Το παράδειγμα των αντιστασιακών γυναικών, φρονηματίζει και στους σημερινούς αγώνες που αναπτύσσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Το αποδεικνύει αυτό η πλατιά συμμετοχή εργαζόμενων γυναικών».