«

Εδώ είναι ένα εργοστάσιο που μπορεί να παράγει όλα όσα χρειάζεται κάθε άντρας, γυναίκα και παιδί σ' αυτή τη χώρα, από πατάτες ως πλυντήρια και είναι διαλυμένο, γιατί δεν μπορεί να δώσει στον άνθρωπο που κάνει τη δουλιά, αρκετά χρήματα για ν' αγοράσει ό,τι χρειάζεται. Δώστε μας τα χρήματα κι εμείς θα αγοράσουμε το ψωμί τους, το καλαμπόκι τους, τα φασόλια τους, τα ηλεκτρικά ψυγεία τους, τα πλυντήριά τους και τα ραδιόφωνά τους. Αν δεν αγοράζουμε, δεν είναι επειδή δε θέλουμε αυτά τα πράγματα. Δεν μπορούμε να βρούμε μια δουλιά ώστε να βγάλουμε αρκετά χρήματα για να τ' αγοράσουμε. Αυτό είναι όλο».

«

Λοιπόν δεν είμαι κόκκινος, να πάρει η οργή», είπε κάποιος κοντά μου, αλλά...».

Τα παραπάνω, είναι απόσπασμα από κείμενο που γράφτηκε ακριβώς πριν 70 χρόνια, τον Ιούνη του 1932. Το υπογράφει ένας μεγάλος της αμερικάνικης λογοτεχνίας ο Τζον Ντος Πάσος και αποτελεί κλασικό δείγμα ρεπορτάζ για την κατάσταση της εργατικής τάξης στις ΗΠΑ, που βγαίνει μέσα από την κρίση. Και όμως είναι σαν να γράφτηκε σήμερα, καθώς ο καπιταλισμός μπορεί να γνώρισε από τότε μια ιλιγγιώδη «ανάπτυξη», όμως από τέτοιες εικόνες, πολύ περισσότερο από τέτοια προβλήματα, η ανάπτυξη αυτή, δεν τον απάλλαξε. Η κρίση - έστω με διαφορετική μορφή - είναι εδώ. Η ειδησεογραφία που έρχεται από μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ανατολικής Ευρώπης, της Αφρικής ακόμα και μέσα από τις ΗΠΑ, αλλά και αυτής της χώρας μας, αποδεικνύει ότι όσο και αν κάποιοι βαυκαλίζονται με τα ευχέλαια για τον καπιταλισμό, υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια που δεν μπορούν να βρουν μια δουλιά. Εκατομμύρια «μωρά που κλαίνε για γάλα» ενώ τρένα ολόκληρα με γάλα χύνονται.

Και το πιο σημαντικό, υπάρχουν ακόμα - και είναι πολλοί - σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του πλανήτη, που επιμένουν να υποστηρίζουν: «Εχουμε τα τρόφιμα, έχουμε το εργατικό δυναμικό, έχουμε το μυαλό. Πρέπει να υπάρχει κάποια λύση»!