Associated Press

Νέα σχέδια πολέμου-και αύξησης των θυμάτων μεταξύ αμάχων-επεξεργάζονται και πάλι οι ΗΠΑ...

Φυσικά, η «είδηση» δεν προέκυψε ξαφνικά. Αποτελεί σταθερή παράμετρο της πολιτικής του Αμερικανού Προέδρου, ο οποίος, από την εκλογή του μέχρι σήμερα, δε χάνει ευκαιρία να εκτοξεύσει απειλές κατά του Ιράκ. Για πολλούς, βέβαια, το Ιράκ είναι «το πρόσχημα», προκειμένου οι αμερικανικές δυνάμεις να εγκατασταθούν για τα καλά στον Κόλπο και να μπορέσουν να στοχεύουν προς το Ιράν, που φέρεται να είναι, γεωστρατηγικά, ο μεγάλος και απώτερος στόχος.

Οταν στις 8 Ιούλη, ο Πρόεδρος Μπους δήλωνε ότι ο «κόσμος θα είναι ασφαλέστερος όταν αλλάξει το ιρακινό καθεστώς», απλώς επανεπιβεβαίωνε τις προθέσεις του. Δεν είναι κρυφό ότι μετά τις 11 Σεπτέμβρη, η προσπάθεια να συνδεθεί το Ιράκ με τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη ήταν εναγώνια. Δεν προέκυψε, όμως, κανένα επιβαρυντικό στοιχείο, παρά τις όποιες δήθεν «διαρροές» (π.χ. μια υποτιθέμενη συνάντηση πριν από αρκετό καιρό του ενός από τους κατονομαζόμενους ως τρομοκράτες, του Μοχάμεντ Ατα, με Ιρακινό αξιωματούχο στην Πράγα). Ούτε επιβεβαιώθηκε η αμερικανική εμμονή ότι πίσω από τα κρούσματα άνθρακα που ανιχνεύτηκαν στις ΗΠΑ κρύβεται η Βαγδάτη (αφού τελικά προέκυψε ότι μάλλον κρύβεται κάποιο αμερικανικό εργαστήριο). Εντούτοις, η Ουάσινγκτον ουδόλως πτοήθηκε.

Σε τακτά χρονικά διαστήματα, υψηλόβαθμοι Αμερικανοί αξιωματούχοι επέμεναν να «δείχνουν» το Ιράκ ως «πηγή κινδύνου για όλο τον πλανήτη, λόγω του οπλοστασίου μαζικής καταστροφής που διαθέτει». Τι κι αν, ακόμη και τώρα, στρατιωτικοί παρατηρητές, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζει ο πρώην επιθεωρητής του ΟΗΕ για το ιρακινό οπλοστάσιο, Σκοτ Ρίτερ, διακηρύσσουν ότι η Βαγδάτη έχει «κατά 90% αφοπλιστεί και δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση να ανασκευάσει το οπλοστάσιό της»; Τι κι αν η Παγκόσμια Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας διαβεβαίωνε ότι «δεν υπάρχουν πυρηνικά όπλα στο Ιράκ;». Η γλώσσα του Προέδρου Μπους μοιάζει να έχει «κολλήσει» στον «άξονα του κακού».

Πόσες φορές, η σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Κοντολίζα Ράις, δεν έχει αναφερθεί στην «αναγκαιότητα εξολόθρευσης του νούμερο 1 κινδύνου». Πόσες φορές, ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Κόλιν Πάουελ, χρησιμοποιώντας, πάντα, μια ηπιότερη ορολογία, για να μην απογοητεύει και όσους επιμένουν να τον βλέπουν σαν «περιστερά ανάμεσα σε γεράκια», δεν τοποθέτησε το «στόχο» στο Ιράκ.

Ο αντιπρόεδρος Ντικ Τσένεϊ, παρά τα προβλήματα υγείας και «σκανδαλολογίας» που αντιμετωπίζει, πραγματοποίησε δύο περιοδείες στις χώρες του Κόλπου και της Μέσης Ανατολής προπαγανδίζοντας μια επίθεση. Η τελευταία, μάλιστα, έγινε στις αρχές του Ιούνη. Ακολούθησε η περιοδεία του υφυπουργού Αμυνας, Πολ Γούλφοβιτς, ο οποίος, ούτως ή άλλως, από την 11η Σεπτεμβρίου, δεν έπαψε ούτε στιγμή να πιέζει για ανάληψη δράσης εναντίον του Ιράκ.

Ο Γούλφοβιτς, στα μέσα Ιούλη, υπογράμμιζε ότι «δεν μπορεί επ' αόριστον να περιμένουμε πότε θα μας πλήξει το Ιράκ. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτό», ενώ δεν παρέλειψε να κινδυνολογήσει, υποστηρίζοντας ότι «μια επίθεση από το Ιράκ θα κάνει τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη να μοιάζουν μηδαμινές». Και για όποιον τυχόν αναρωτηθεί αν πίσω από όλο αυτόν τον θόρυβο, υπάρχουν συγκεκριμένες αποδείξεις, μάλλον αρκεί ως απάντηση η σχετική πρόσφατη δήλωση του υπουργού Αμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ: «Το ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις, δεν αποδεικνύει ότι, όντως, δεν υπάρχουν!»

Την άποψη Ράμσφελντ «μοιράζεται» η βρετανική ηγεσία, που φαίνεται, προς στιγμήν, ότι είναι η μοναδική που, ανοιχτά τουλάχιστον, συναινεί στο αμερικανικό σχέδιο. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, κυρίως Γερμανία και Γαλλία, αλλά και η Ρωσία και η Κίνα έχουν, επανειλημμένως, διαφωνήσει με το οποιοδήποτε ενδεχόμενο στρατιωτικού πλήγματος στο Ιράκ. Οχι απαραίτητα λόγω ανθρωπισμού, αλλά μάλλον γιατί παραμένουν «στον πάγο» τα συμβόλαια πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, που έχουν υπογράψει εταιρίες συμφερόντων τους με την ιρακινή ηγεσία, ελπίζοντας σε άρση του εμπάργκο. Παράλληλα δεν ενθουσιάζονται στην προοπτική μιας απόλυτης κυριαρχίας των ΗΠΑ στην, κρίσιμης σημασίας, περιοχή του Κόλπου.

Δυσφορία εκφράζουν και οι Αραβες σύμμαχοι των ΗΠΑ, τονίζοντας ότι, ήδη, από τις 11 Σεπτέμβρη και μετά, η, εκ δύσης, ταύτιση της τρομοκρατίας με τον μουσουλμανικό κόσμο σε συνδυασμό με το παρατεινόμενο αιματοκύλισμα των Παλαιστινίων, έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κλίμα στην κοινή γνώμη των χωρών τους. Ουδείς Αραβας ηγέτης μοιάζει διατεθειμένος να χάσει την ηγεσία του, ανατρεπόμενος από μια έκρηξη λαϊκής δυσαρέσκειας σε περίπτωση στρατιωτικού πλήγματος στο Ιράκ. Χωρίς να έχει ειπωθεί η τελευταία λέξη, οι αραβικές ηγεσίες φέρονται διατεθειμένες, ίσως, να σιωπήσουν, αλλά δεν μπορούν να προσφέρουν ανοιχτά καμία βοήθεια. Οσο για την, κομβικής σημασίας, σύμμαχο Τουρκία, τόσο η εσωτερική πολιτική κρίση όσο και η ανησυχία της για το ενδεχόμενο διαμελισμού του Ιράκ που πιθανώς δρομολογήσει την ίδρυση κουρδικού κράτους, την καθιστούν εξαιρετικά επιφυλακτική και φειδωλή στις δεσμεύσεις της παρά τις πρόσφατες πιέσεις και διαβεβαιώσεις του Γούλφοβιτς.

Λίγες μόνο μέρες μετά την προδιαγραφόμενη κατάρρευση του τρίτου γύρου συνομιλιών ανάμεσα στον ΓΓ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, και στον Ιρακινό ΥΠΕΞ, Νάτζι Σάμπρι, (εξαιτίας της αδυναμίας του ΟΗΕ υπό την αμερικανική πίεση, να εγγυηθεί τη μη εξαπόλυση στρατιωτικής επίθεσης εναντίον του Ιράκ σε αντάλλαγμα για την επανάληψη των επιθεωρήσεων του ιρακινού οπλοστασίου), ορισμένα λεπτομερή στρατιωτικά σχέδια ήρθαν στη δημοσιότητα. Σύμφωνα με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα αμερικανικών εφημερίδων, «Νιου Γιορκ Τάιμς», «Ουάσινγκτον Ποστ», το Πεντάγωνο σχεδιάζει επίθεση από 3 πλευρές στο Ιράκ, συνεχείς αεροπορικές επιδρομές και εισβολή χερσαίας δύναμης από 250.000 - 500.000 ανδρών. Το σχέδιο προϋποθέτει τη χρήση αεροπορικών βάσεων, τουλάχιστον, 8 διαφορετικών χωρών.

Σύμφωνα, πάντα, με αναλύσεις και «διαρροές», η αμερικανική ηγεσία προσανατολίζεται να χρησιμοποιήσει ταυτόχρονα, και τις 3 εναλλακτικές λύσεις της: στρατιωτική δύναμη, υποστήριξη εξέγερσης από τις δυνάμεις εκείνες της ιρακινής αντιπολίτευσης που ελέγχει (και προσφάτως συνεδρίασαν στο Λονδίνο, επιβεβαιώνοντας τις αμερικανικές αιτιάσεις περί όπλων μαζικής καταστροφής, ασχέτως αν δεν έχουν σχεδόν καμία δύναμη εντός Ιράκ), και απόπειρα ανατροπής του ιρακινού καθεστώτος από δυνάμεις της CIA, που φέρονται να βρίσκονται, ήδη, επί το έργον, προκειμένου «να εντοπίσουν και να σαμποτάρουν τα κέντρα κατασκευής όπλων μαζικής καταστροφής».

Ενώ το αμερικανικό Πεντάγωνο «ερευνά» τα περί «διαρροών» και υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει ακόμη έτοιμο σχέδιο και σίγουρα θα πρέπει να ολοκληρωθούν οι αμερικανικές εκλογές του φθινοπώρου», υπάρχουν ορισμένες κινήσεις που όντως έχουν γίνει: σε ετοιμότητα έχουν τεθεί 20.000 άνδρες που βρίσκονται στις αμερικανικές βάσεις σε Κατάρ, Ομάν, Μπαχρέιν και Κουβέιτ και 5.000 στη Σ. Αραβία, ενώ αποθηκεύονται πολεμοφόδια και έχουν μεταβεί στην περιοχή ανώτεροι αξιωματικοί μαζί με 1.000 ειδικούς στο σχεδιασμό αεροπορικών επιθέσεων και λογιστική υποστήριξη. Παράλληλα, άνδρες και αεροσκάφη μετακινήθηκαν από τη Σ. Αραβία, που εμφανίζεται πιο απρόθυμη, προς το Κατάρ. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, Βρετανοί στρατιώτες αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν και από Βοσνία - Κόσσοβο, ενώ στο Λονδίνο «διέρρευσε» ότι στις αρχές του φθινοπώρου θα κληθούν εκτάκτως «όλες οι εφεδρείες».

Οι περισσότεροι αναλυτές επισημαίνουν ότι, αντίθετα από το Αφγανιστάν, στο Ιράκ δεν υπάρχει ένοπλη αντιπολίτευση, που θα μπορούσε να τεθεί επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων. Πολλοί επισημαίνουν τον κίνδυνο, το Ιράκ να γίνει Βιετνάμ, με δεδομένη την πρόσφατη μάλλον δυσάρεστη εμπειρία με το Αφγανιστάν. Αν αυτό λύνεται, θεωρητικώς, με την ισχυρή αμερικανική παρουσία, το ερώτημα που αναζητεί απάντηση είναι «τι θα ακολουθήσει στη μετά Σαντάμ εποχή». Οι ιρακινές αντιπολιτευτικές οργανώσεις που εμφανίστηκαν στο Λονδίνο παρουσίασαν σειρά προτάσεων που, όμως, φέρονται να μην έπεισαν τους Αμερικανούς και Βρετανούς σπόνσορές τους, που εκτιμούν ότι δεν υπάρχει καμία ενιαία ικανή δύναμη να αναλάβει τα ηνία της χώρας.

Ενα άλλο «πρόβλημα» για την Ουάσινγκτον, όπως επισημαίνεται, είναι ότι, αντίθετα από τον Πόλεμο του Κόλπου, δεν μπορεί να πιέσει έντονα τους διαφωνούντες συμμάχους της γιατί δεν έχει καν αφορμή για ένα στρατιωτικό πλήγμα σε βάρος του Ιράκ. Τότε υπήρχε η εισβολή στο Κουβέιτ. Σήμερα, δεν υπάρχει τίποτε. Εδώ, υποστηρίζεται, είναι και το μεγάλο «στοίχημα» του Προέδρου Μπους, που, στο πλαίσιο της αντι-τρομοκρατικής εκστρατείας, έχει φροντίσει να επιβάλει το «δόγμα» των «προληπτικών επιθέσεων εναντίον χωρών που υποστηρίζουν τρομοκράτες». Μάλιστα, έχει φροντίσει να εγκριθεί η «περιορισμένη χρήση μικρής εμβέλειας πυρηνικών όπλων εναντίον χωρών που διαθέτουν οπλοστάσιο μαζικής καταστροφής». Η προοπτική φαντάζει τρομακτική για όλη την ευρύτερη περιοχή.

Την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ ο Κόλιν Πάουελ, ξεκαθάριζε ότι προτεραιότητά του παραμένει το Ιράκ, το οποίο, άλλωστε, γνωρίζει πολύ καλά, αφού από τη θέση του αρχηγού ΓΕΣ συμμετείχε στον Πόλεμο του Κόλπου. Ο Πάουελ μετέτρεψε σε «σκοπό ζωής» την υιοθέτηση των «έξυπνων κυρώσεων», υποστηρίζοντας με κάθε τόνο, τρόπο ή μέσο ότι «στόχος είναι η ανακούφιση του ιρακινού λαού». Μετά από πολύμηνες συνομιλίες, στις 14 Μαΐου 2002, με την απόφαση 1409 του Συμβουλίου Ασφαλείας, υιοθετήθηκαν οι «έξυπνες κυρώσεις», που τέθηκαν σε εφαρμογή από τα τέλη του ίδιου μήνα.

Τι σημαίνει «έξυπνες κυρώσεις»; Με δύο λόγια, σημαίνει ότι εγκρίθηκε ένας κατάλογος 300 σελίδων με αντικείμενα «που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για διπλή χρήση, δηλαδή και για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά και για την κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής», τα οποία απαγορεύεται να εισαγάγει το Ιράκ σε αντάλλαγμα για το πετρέλαιο που εξάγει, υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ. Με τον τρόπο αυτό, υποτίθεται, εξασφαλίζεται η προμήθεια του ιρακινού λαού με όλα τα απαραίτητα, εκτός των 300 σελίδων, που δε χρειάζονται πλέον την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Δεν αναφέρεται βέβαια ότι στα αντικείμενα διπλής χρήσης συμπεριλαμβάνονται φάρμακα και ιατρικά εργαλεία.

Μετά από αλλεπάλληλες λεκτικές κόντρες, τελικά η Βαγδάτη αποδέχτηκε την εφαρμογή τους. Το σημαντικό είναι ότι, αξιοποιώντας μεθοδικά και υπομονετικά, τις «έξυπνες» κυρώσεις, η Ουάσιγκτον επιχείρησε, και πέτυχε ως ένα βαθμό, να μεταφέρει την ευθύνη για τη γενοκτονία που διαπράττεται στο Ιράκ στις πλάτες του ιρακινού καθεστώτος. Υπό το βάρος των διογκούμενων καταγγελιών για την ανείπωτη τραγωδία του ιρακινού λαού, ο ελιγμός αυτός μπορεί να μην έπεισε όσους γνωρίζουν, αλλά σίγουρα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο να επηρεάσει όσους δε γνωρίζουν. Επιπλέον, τέθηκε και πάλι στο περιθώριο, το κρίσιμο αίτημα για άρση των κυρώσεων, ενώ έκλεισαν, ή τουλάχιστον αυτό επιχειρήθηκε, τα στόματα όσων τόνιζαν ότι οι κυρώσεις σκοτώνουν τον ιρακινό λαό και ενισχύουν, ουσιαστικά το καθεστώς.

«Τα χρήματα που λαμβάνει το Ιράκ από την εξαγωγή πετρελαίου στο πλαίσιο του προγράμματος του ΟΗΕ είναι ικανά να ανακουφίσουν τον ιρακινό λαό και ευθύνεται η ιρακινή ηγεσία για την ελλιπή και άνιση διανομή τους». Αυτή είναι, εν ολίγοις, η αμερικανική θέση διατυπωμένη από τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Τζον Νεγκρεπόντε. Πάνω σε αυτήν στηρίζεται μεγάλο μέρος του οικοδομήματος της αμερικανικής επιχειρηματολογίας για την αναγκαιότητα στρατιωτικού πλήγματος. Το υπόλοιπο οικοδόμημα στηρίζεται στο «οπλοστάσιο μαζικής καταστροφής». Μόνο που όλα αυτά απέχουν από την αλήθεια.

Συγκεκριμένα, στον Πόλεμο του Κόλπου οι 88.000 τόνοι εκρηκτικά που άδειασαν τα αμερικανικά αεροσκάφη στο Ιράκ ισοπέδωσαν, κυριολεκτικά, την ιρακινή υποδομή. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν ακέραιες εργοστασιακές μονάδες, αλλά ούτε ολοκληρωμένο δίκτυο υδροδότησης, ηλεκτροδότησης, αποχέτευσης, δεν υπάρχει νοσοκομειακή και ιατρική υποδομή στη χώρα των 22 εκατομμυρίων κατοίκων, που σύμφωνα με έκθεση του Ερυθρού Σταυρού, πριν από το 1991, διέθετε τις πιο σύγχρονες και εκτεταμένες υποδομές από, σχεδόν, όλες τις αραβικές χώρες, ενώ οι κάτοικοί του, που έπασχαν από παχυσαρκία(!), είχαν δωρεάν πρόσβαση και πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη και εκπαίδευση.

Σήμερα, τα ιρακινά νοσοκομεία καλούνται σε πρωτόγονες συνθήκες, αφού απαγορεύεται η εισαγωγή πιθανώς «επικίνδυνων» εργαλείων και ουσιών, να αντιμετωπίσουν ασθένειες που είχαν εξαφανιστεί από το Ιράκ, όπως είναι η διφθερίτιδα, η ελονοσία, ο τύφος ή η φυματίωση. Για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Τουν Μιάτ, νυν συντονιστή του προγράμματος «Πετρέλαιο έναντι Τροφίμων», κατά τον επίσημο απολογισμό δράσης στα τέλη του 2001: «το πρόγραμμα είναι μοναδικό στον κόσμο. Σε όσους ελέγχους και αν έχουμε κάνει, δεν έχουμε ποτέ διαπιστώσει να μην έχει αποσταλεί κάτι εκεί που έχουμε υποδείξει. Ομως, δεν είναι αρκετό: γιατί δεν μπορεί να περιορίσει τις ασθένειες από την έλλειψη υποδομών, δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα φάρμακα που λείπουν, δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του συνόλου του ιρακινού λαού. Δυστυχώς, η πείνα είναι τόσο έντονη, που συνήθως οι Ιρακινοί πολίτες δεν μπορούν να καταναλώσουν το φαγητό που τους προσφέρουμε και δεν έχουμε την ιατρική υποδομή να τους βοηθήσουμε να το κάνουν»!

Αυτά υποστηρίζει ο νυν υπεύθυνος. Γιατί πιο αποκαλυπτικοί και οργισμένοι είναι δύο πρώην επικεφαλής του Προγράμματος, ο Γερμανός Χανς φον Σπόνεκ, ο Ιρλανδός Ντένις Χάλιντεϊ, αλλά και η εκεί συντονίστρια του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος, του ΟΗΕ, Γιούτα Ντίτρφουρντ. Και οι τρεις, σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, παραιτήθηκαν, δηλώνοντας ότι «δεν μπορούν να συναινούν σε μια γενοκτονία».

Οπως καταγγέλλουν, μέχρι τα τέλη του 2001, τα έσοδα από το ιρακινό πετρέλαιο ανέρχονταν σε 50 δισ. δολάρια, αλλά η ανθρωπιστική βοήθεια που προωθήθηκε μέσα από το πρόγραμμα ήταν αξίας, μόλις, 16 δισ. δολαρίων, αφού τα υπόλοιπα διατέθηκαν για τις λειτουργικές ανάγκες του Προγράμματος και για αποζημιώσεις στο Κουβέιτ. Αυτό σημαίνει ότι το κατά κεφαλήν εισόδημα δεν ξεπερνά τα 190 δολάρια το χρόνο. Αν σε αυτό προστεθεί ότι οι ΗΠΑ μπλοκάρουν 5 δισ. δολάρια σε συμβόλαια που έχει υπογράψει το Ιράκ για εξαγορά πετρελαίου, γίνεται κατανοητή η παραίτηση - καταγγελία των αξιωματούχων.

Επισήμως, με βάση στοιχεία του Ερυθρού Σταυρού, κατά τον πόλεμο του Κόλπου, σκοτώθηκαν 113.000 άμαχοι ενώ, σύμφωνα με το αμερικανικό Πεντάγωνο, κατά την επιχείρηση «Αλεπού της Ερήμου», το Δεκέμβριο του 1998, 10.000 άμαχοι. Από στοιχεία του ΟΗΕ, προκύπτει ότι μέχρι τον Νοέμβρη του 2001 πέθαναν, εξαιτίας των κυρώσεων, 1.614.203 Ιρακινοί, εκ των οποίων οι 667.773 είναι παιδιά κάτω των 5 ετών. Ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από το σύνολο των αμερικανικών στρατιωτικών απωλειών σε όλους τους πολέμους του 20ού αιώνα. Διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις καταγγέλλουν τον τετραπλασιασμό, από το 1991, των κρουσμάτων καρκίνου και τερατογένεσης στο νότιο Ιράκ, και υποστηρίζουν ότι η πλειοψηφία των περιπτώσεων καταλήγει μέσα σε 4 μήνες, αφού «δεν υπάρχουν τα αναγκαία φάρμακα».

«Δεν υποστηρίζω ότι το ιρακινό καθεστώς δεν είναι τυραννικό, άλλωστε αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους ο ιρακινός λαός», υπογραμμίζει ο φον Σπόνεκ. «Αυτό που λέω είναι ότι οι κυρώσεις έχουν εξολοθρεύσει αυτό το λαό και του έχουν στερήσει κάθε δυνατότητα να ζήσει και να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Μια στρατιωτική επιδρομή θα ισοπεδώσει, απλώς, τα συντρίμμια που άφησε ο Πόλεμος του Κόλπου. Το θύμα, πάλι, θα είναι ο ιρακινός λαός, είτε έρθει μια αμερικανοκίνητη κυβέρνηση είτε όχι. Θα είναι απλώς άλλη μια πράξη στον 11ετή αργό θάνατο, στον οποίο έχουμε υποχρεώσει εκατομμύρια αθώων Ιρακινών. Και το χειρότερο είναι ότι η περιπέτεια που θα αρχίσει θα συμπαρασύρει τους λαούς ολόκληρης της περιοχής».