Υπάρχουν ημερομηνίες, που, όσο κι αν οι βρικόλακες της σκοτεινής λήθης προσπαθούν να σβήσουν από τη μνήμη των ανθρώπων, αυτές μένουν ανεξίτηλες στην ιστορική αιωνιότητα. Δυο από αυτές είναι η 6η και η 9η Αυγούστου 1945 στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Βάρβαρος θύτης τους υπήρξε το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα εξουσίας των ΗΠΑ. Δυο ατομικές βόμβες έπεσαν στα κορμιά τους από αμερικανικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο, σκορπώντας τον άμεσο θάνατο ακόμη και με ολική εξαέρωση σε διακόσιες πενήντα χιλιάδες ψυχές. Στο θάνατο προστέθηκαν οι εκατοντάδες χιλιάδες των πληγιασμένων από την ανίατη ασθένεια της ατομικής ενέργειας. Οι «Χιμπακούσα», δηλ. οι άνθρωποι που αρχικά επέζησαν πληγιασμένοι, αποτέλεσαν μια άγνωστη μέχρι τότε κατηγορία μελλοθανάτων. Αν και βρίσκονται στην τέταρτη γενιά, εξακολουθούν να γεννοβολούν παρά φύσιν όντα και να πεθαίνουν. Ο Ανατέλλων Ηλιος δεν έγινε γι' αυτούς σύμβολο ζωής.

Από τότε πολύ νερό έτρεξε στο αυλάκι της Ιστορίας. Η πρωτόγνωρη εκείνη ατομική καταστροφή αποτέλεσε την πρώτη πράξη μιας ατέλειωτης εγκληματικής αλυσίδας πυρηνικής έρευνας κι εφαρμογής. Η καταστρεπτική πυρηνική ισχύς οπλικών συστημάτων πολλαπλασιάστηκε τόσο πολύ, που έκανε τον ατομικό βομβαρδισμό στη Χιροσίμα να μοιάζει με ...παιχνίδι. Η ισχύς των συσσωρευμένων πυρηνικών όπλων δύναται να καταστρέψει τον πλανήτη εκατό φορές, λες και δεν αρκεί η μία! Η συσσώρευση πυρηνικών αποβλήτων σε στεριές και θάλασσες μετέτρεψε τη Γη σε πλανητική βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Ενας κουρνιαχτός πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, απειλώντας με ολική καταστροφή. Στο γκρίζο φόντο του θανάτου, μια επιγραφή αναγγέλλει την είσοδο στο βασίλειο του Αδη: Νέα Τάξη. Στον υψωμένο βασιλικό θρόνο, φαντάζει η μεγαλοπρεπής αλαζονεία του στρατιωτικού βιομηχανικού συμπλέγματος εξουσίας των ΗΠΑ. Στα χρυσοποίκιλτα πόδια του, κείτονται οι ευρω-ενωσίτικες εταίρες, έτοιμες να προσφέρουν τις υπηρεσίες θεραπαινίδας, ακόμη και σε ένα νωχελικό βλέμμα του. Αυτές οι ξεδοντιασμένες πόρνες είναι πεπεισμένες ότι τις προστατεύει από την απειλή της απωλείας των πορνείων τους. Στα πρώτα σαράντα πέντε μεταπολεμικά της χρόνια, η ανθρωπότητα θέλησε να αλλάξει τη ρότα της Ιστορίας της. Από την πολεμική καταστροφή των ιμπεριαλιστικών ιερατείων, θέλησε να την οδηγήσει στη δημιουργική ανάταση των αντιθέτων της Ηρακλείτου φιλοσοφικής σχολής.

Ομως, στη φαρέτρα της έβαλε, αντί για γερά βέλη, τα καλούδια της Πανδωρικής ευδαιμονίας με τα κατά φαντασία όπλα της Ελπίδας. Οι αυταπάτες μιας ανήμπορης διεθνούς αλλαγής περίσσεψαν κι η προσμονή έγινε βρόχος. Το πλήθος των ανθρώπων, που την εξυμνούσαν ως πιστοί κόλακες, την εγκατέλειψαν υβρίζοντες. Απόμειναν μόνον εκείνοι, που, μέσα στην αντιδραστική αμπώτιδα, επιμένουν να οραματίζονται επερχόμενες επαναστατικές πλημμυρίδες. Κόντρα στην επιβολή της Νέας Τάξης της υπερεθνικής λέσχης των ισχυρών και στην έλευση του ιμπεριαλιστικού χρηματιστικού οδοστρωτήρα, αναλογίζονται την ανεξίτηλα γραμμένη ιστορία του ατομικού βομβαρδισμού της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, επαναλαμβάνοντας τη γνωστή ομολογία τους: Χιροσίμα αγάπη μου, δεν ξεχνώ!