Το ολοκαύτωμα της οδού Μπιζανίου, αριθμός 10. Στις 23 Ιουλίου 1944, το μηχανοκίνητο τμήμα των «Μπουραντάδων», συνεργατών των χιτλερικών - μαζί με τις δυνάμεις των ταγματασφαλιτών - έκαναν επιδρομή στην Καλλιθέα. Τμήματα του 1ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αθήνας, αντιμετώπισαν τους δωσιλόγους. Οι συγκρούσεις σ' όλη την Καλλιθέα. Τελικά οι επιδρομείς αναγκάζονται να αποσυρθούν ατάκτως. Την επομένη, χίλιοι περίπου Γερμανοί ενισχυμένοι από ταγματασφαλίτες - χαφιέδες, ζώνουν απ' τα ξημερώματα την Καλλιθέα και τις γύρω συνοικίες, αρχίζοντας μαζικές συλλήψεις. Απέναντί τους ο ΕΛΑΣ με συνδέσμους της ΕΠΟΝ καλούν το λαό σε συναγερμό. Παίρνουν θέσεις μάχης. Τμήματα του ΕΛΑΣ, έρχονται απ' τα Πετράλωνα, Σφαγεία, Παγκράτι, Νέα Σμύρνη, Δουργούτι, Κοκκινιά, για να βοηθήσουν τους συντρόφους τους. Η μάχη αρχίζει. Οι ταχυδρομικοί απεργούν και η απεργία γενικεύεται. Ο αδούλωτος λαός δίπλα στον ΕΛΑΣ. Σ' αυτό το φρουραρχείο του ΕΛΑΣ φρουρείται το «χαίρε ω χαίρε λευτεριά». Η μάχη άνιση. Το σπίτι καταρρέει απ' τα βλήματα - τα βαριά πολυβόλα και τους όλμους των Γερμανο-ταγματασφαλιτών.

Καλούν του ηρωικούς Ελασίτες να παραδοθούν. Αλλά ο ΕΛΑΣ δεν παραδίδεται. Πριν πέσουν και οι τελευταίες σφαίρες των ηρωικών μαχητών - επί πέντε ώρες - στο σπίτι κάστρο της οδού Μπιζανίου, δίνουν μαθήματα αυτοθυσίας, ιστορίας. Η μεγάλη θυσία των ηρώων θεριεύει τις καρδιές όλων. Οι συγκρούσεις στην Καλλιθέα μέχρι το απόγευμα. Οι επιδρομείς αποσύρονται στο Κέντρο της Αθήνας. Το βράδυ στο κάστρο της οδού Μπιζανίου αρχίζει λαϊκό προσκύνημα. Στους τοίχους σκαλίζονται τα ονόματα των ηρώων που έπεσαν: Οι Επονίτες - Ελασίτες: Γιάννης Ιωακειμίδης - 17 χρόνων, Σπύρος Πουλημένος - 17 χρόνων, Δημήτρης Γαλάτσης - 19 χρόνων, Δ. Βασιλειάδης - 19 χρόνων, Ιορδάνης Παπαδόπουλος - 20 χρόνων, Γιώργος Γυμνόπουλος - 21 χρόνων, Στέλιος Βιτζέντζος - 20 χρόνων, Γαβριήλ Μυριδινός - 25 χρόνων. Ολοι τους λουλούδια που φυτρώνουν εκεί που «το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή».

Κάτω απ' τα ηρωικά ονόματα οι Επονίτες της Καλλιθέας έγραψαν τους παρακάτω στίχους, θυμίζοντας στον ελληνικό λαό και την Ιστορία ότι ο πόθος για την ελευθερία και την κοινωνική προκοπή περνάει μέσα από λαϊκούς αγώνες. Οι ήρωες της οδού Μπιζανίου, του σκοπευτηρίου της Καισαριανής, του Χαϊδαρίου, του Γουδιού, της Αίγινας, της Λάρισας, της Θεσσαλονίκης, του Νταχάου, τα ηρωικά βουνά, οι δρόμοι της Αθήνας, του Διστόμου, των Καλαβρύτων, αποτελούν τις ιστορικές παρακαταθήκες, ό,τι ιερό και όσιο, εναντίον του πολυκέφαλου φασισμού που προβάλλει ο ιμπεριαλισμός όσο διαρκεί ιστορικά η παρουσία του στον πλανήτη Γη. «Αδέλφια η θυσία σας άσκοπα δεν έγινε / σαν χείμαρρος το αίμα σας / της προδοσίας το βούρκο θα ξεπλύνει. / Η συνοικία σάς ευγνωμονεί κι ευλαβικά κλείνει το γόνα / περήφανη για σας που πέσατε».

Εκείνη τη μέρα, όπως μου έλεγε η συντρόφισσα Μαρία Κυριακίδου, χιλιάδες λαού πήραν μέρος στην κηδεία των ηρώων. Ηταν διαδήλωση κατά των επιδρομέων Γερμανών (25 Ιούλη 1944).