Οπως μας είπε ο Κ. Ιωαννίδης: «Ο κύριος και βασικός στόχος των Ερμουπολίων τα εννέα χρόνια ζωής τους, ήταν και εξακολουθεί να είναι η αποκέντρωση της τέχνης. Θεωρώ ότι η τέχνη δεν πρέπει να είναι μόνο προνόμιο των Αθηναίων. Η περιφέρεια "διψά" για ποιοτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις και όταν αυτές πραγματοποιούνται "αγκαλιάζονται" από τον κόσμο».

«Ξεκινήσαμε στη Σύρο τα Ερμουπόλια προσδοκώντας να γίνει ένας θεσμός που θα ξεχωρίζει για την ποιότητα και τις επιλογές του. Ολα αυτά τα χρόνια, καταφέραμε, χωρίς να έχουμε καμία στήριξη από την πολιτεία, να παρουσιάσουμε σημαντικούς Ελληνες εικαστικούς δημιουργούς. Τα Ερμουπόλια έφτασαν να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όχι μόνο των Συριανών, αλλά γενικότερα των Κυκλαδιτών και των φιλότεχνων όλης της χώρας. Με λυπεί και με αγαναχτεί η αδιαφορία που έχει δείξει τα τελευταία χρόνια το ΥΠΠΟ. Οι επανειλημμένες προσπάθειες που έγιναν προς το ΥΠΠΟ και τον υπουργό Πολιτισμού για την οικονομική ενίσχυση αυτού του πετυχημένου θεσμού, ήταν "φωνή βοώντος εν τη ερήμω"».

Η Ο. Ζούνη, η σημαντικότερη ίσως εκπρόσωπος της γεωμετρικής τέχνης στη χώρα μας, παρουσιάζει μία αναδρομή από την πλούσια καλλιτεχνική της πορεία. «Με το χρώμα» σημειώνει η δημιουργός «φθάνω στο φως και τη σκιά, από τους ασπρόμαυρους χώρους στα ακανόνιστα σχήματα ως τις εκρήξεις χρωμάτων. Το χρώμα μπορεί να τονίσει μια συμμετρία στο σχέδιο ή μπορεί να τη διαλύσει, να την εξαφανίσει. Δουλεύω συχνά διαφορετικά χρώματα, αλλά στον ίδιο τόνο, επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο μια ισορροπία και μια υποστήριξη του σχεδίου. Είναι μια σύνθετη σχηματική μελέτη, όπου ο ιστός του σχεδίου είναι συμμετρικός, επιτρέπει και ζητά την πολλαπλότητα, τη δύσκολη χρωματική έρευνα. Είναι μια διαδρομή, ένα ταξίδι μέσα από ανοιχτές εσωτερικές στοές, που οδηγούν σε ονειρικούς, φανταστικούς χώρους. Διευρύνουν την οπτική μου, το μονοπάτι που χάραξα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι και αναζητώ πού έχω δει αυτούς τους χώρους; Μήπως αναδύονται από τα όνειρα που είχα και θα έχω;». «Απόλυτα αφοσιωμένη στο προσωπικό της ιδίωμα», γράφει στον κατάλογο η Μπία Παπαδοπούλου, «συνυφαίνει την αυστηρότητα και λακωνικότητα της γεωμετρίας, με το συναίσθημα που εκπέμπει η εξπρεσιονιστική της πινελιά».

Η δεύτερη μεγάλη αναδρομική έκθεση γίνεται προς τιμήν της Εύας Μπουλγουρά (1917-2000). Σεμνή και αθόρυβη, η Εύα Μπουλγουρά, υπηρέτησε τη ζωγραφική με ήθος και αξιοπρέπεια. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1917. Η οικογένειά της καταγόταν από την Αμάσεια του Πόντου. Μετά το 1922 κατέφυγε στο Γαλάτσι της Ρουμανίας για να εγκατασταθεί τελικά, αρχές της δεκαετίας του '30, στην Αθήνα. Είχε αρχίσει να ζωγραφίζει από μικρή, αλλά οι γονείς της δεν της επέτρεψαν να φοιτήσει στην ΑΣΚΤ κι έτσι έκανε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής κοντά στους Β. Γερμενή, Α. Βασιλικιώτη, και γλυπτικής με το Θ. Απάρτη. Για πρώτη φορά εκθέτει στην Ε' Πανελλήνια Εκθεση το 1957 στην Αθήνα και τον ίδιο χρόνο παρουσιάζει την πρώτη ατομική της έκθεση, μαζί με την Τζένη Παπαδάκη, στην αίθουσα Ζαχαρίου. Από τότε η Εύα Μπουλγουρά δε σταμάτησε να ζωγραφίζει, παρουσιάζοντας δουλιά της σε 13 συνολικά ατομικές εκθέσεις και σε δεκάξι ομαδικές. Με ενδιαφέροντα για όλες τις θεματικές περιοχές - ηθογραφία, γυμνογραφία, ανθογραφία, τοπιογραφία, νεκρή φύση, ανθρώπινες (κυρίως γυναικείες) μορφές - η ζωγραφική της διακρίνεται για την ασφάλεια του σχεδίου και την ποιότητα του χρώματος. Στις πρώιμες προσπάθειές της φαίνεται να επηρεάζεται από το φοβισμό και λιγότερο από τον εξπρεσιονισμό. Στην εικαστική της δημιουργία, η ζωγράφος συνδυάζει μια κάποια σχηματοποίηση των μορφών, περισσότερο φανερή στα εσωτερικά της και στα κεφάλια των γυναικείων μορφών, με μια ιδιαίτερη έμφαση στις σχεδιαστικές αξίες και στον ιμπρεσιονιστικό χαρακτήρα του φωτός. Σε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές της προσπάθειες (εσωτερικά με γυναικείες μορφές), δημιουργεί σύνολα που διακρίνονται για την εσωτερικότητα και την ποιητική φωνή τους.

Στην πενηντάχρονη εικαστική της πορεία η ζωγράφος δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση για τα κάπως βαριά, πληθωρικά γυναικεία σώματα και για τα συγκρατημένα ευγενικά χρώματα, που πλουτίζουν και με αισθησιακό τόνο τη ζωγραφική της. Σχεδόν πάντα χρησιμοποιεί τον ίδιο γυναικείο τύπο, με το γενικευτικά δοσμένο στρογγυλό πρόσωπο, τη λεπτή κλασική μύτη, το βαρύ σώμα, σε ένα εσωτερικό στο οποίο παραπληρωματικά θέματα ολοκληρώνουν τη φωνή του συνόλου. Συνδυάζει συχνά τη γυναικεία μορφή με τη νεκρή φύση, λουλούδια και φρούτα, με τα οποία τονίζονται η οικειότητα και ο χαρακτήρας του χώρου. Πρόκειται για μια ζωγραφική παραστατικών τάσεων με καθαρά προσωπικές διατυπώσεις, που κινούνται στις προεκτάσεις του φοβισμού και του ιμπρεσιονισμού.

Ο Μ. Χάρος, ένας από τους σημαντικούς μας σύγχρονους εικαστικούς δημιουργούς, «συνδυάζει θαυμάσια», όπως αναφέρει ο Χρ. Χρήστου, «αφηρημένα και παραστατικά στοιχεία, σχεδιαστικά και χρωματικά χαρακτηριστικά, μορφές και χώρο σε σύνολα που διακρίνονται για την πειστικότητα της εκφραστικής τους γλώσσας. Ακαδημαϊκή ακρίβεια και σουρεαλιστική ελευθερία, εξπρεσιονιστικό χρώμα και φανταστική ατμόσφαιρα δίνουν μια ζωγραφική με εξαιρετικές εκφραστικές προεκτάσεις».

Τέλος, ο δημιουργός και δάσκαλος, ζωγράφος και χαράκτης, ο Π. Τέτσης, ενδιαφέρεται για όλες τις θεματογραφικές περιοχές - ανθρώπινη μορφή και σκηνές της καθημερινής ζωής, προσωπογραφία και νεκρή φύση, μεμονωμένα πρόσωπα και ομάδες, την τοπιογραφία και τη μεγάλη σύνθεση. Ο Π. Τέτσης παραμένει βαθιά εξπρεσιονιστής. Οχι μόνο σχεδιάζει με χρώμα, αλλά κατορθώνει να μεταφέρει στη ζωγραφική επιφάνεια όλο τον εσωτερικό χαρακτήρα και το εκφραστικό περιεχόμενο του χρώματος, χωρίς να θυσιάζει την οπτική πραγματικότητα. Το 1976 εκλέχτηκε καθηγητής στην ΑΣΚΤ όπου δίδαξε ως το 1992. Τον ίδιο χρόνο εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Η έκθεση με έργα του στη Σύρο αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις στο πλαίσιο των Ερμουπολίων.