Οπου κι αν γυρίσεις, ίδια εικόνα. H φτώχεια και η μιζέρια, που περιγράφουν τα στατιστικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης - που φέρνουν τη Θράκη ως μια από τις 10 φτωχότερες περιοχές της κοινότητας και μια από τις 7 πιο φτωχές της Ελλάδας, της ...ισχυρής Ελλάδας του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, δεν κρύβεται με τίποτα. Κι αυτό δεν αφορά μόνον τα ορεινά χωριά, όπως, π.χ., τον Κέχρο και τα γύρω χωριά, αλλά και τα καμποχώρια με τα γόνιμα χωράφια, που παραμένουν ξηρικά, ενώ τα νερά μένουν αναξιοποίητα, αφού καμιά κυβέρνηση δε θέλησε να πραγματοποιήσει στοιχειώδη αρδευτικά έργα για την αξιοποίησή τους στην αγροτική παραγωγή. Κι εδώ είναι που προβάλλει η κοροϊδία των κυβερνητικών κομπασμών για τα 20.000 μικρά και μεγάλα έργα σ' όλη τη χώρα!

Ενα μικρό οδοιπορικό δύο ημερών στα χωριά του νομού, αρκεί για να πείσει και τον πιο κακόπιστο ακόμη για τις εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων, που οδηγούν τον τόπο σε πλήρη μαρασμό και τους κατοίκους της περιοχής στην απόγνωση και τη φυγή. Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα υπογραμμίζει, όχι μόνο τις ευθύνες των κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά επιβεβαιώνει ότι απαιτούνται άλλες προϋποθέσεις, άλλη αγροτική πολιτική για την ανάπτυξη της περιοχής προς όφελος των ανθρώπων του μόχθου, πολιτική, που δε θα υπακούει και δε θα υποτάσσεται στις επιλογές της ΕΕ και τις εντολές του μεγάλου κεφαλαίου. Οτι χρειάζεται μια πολιτική φιλολαϊκή ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα, που υπηρετούν η σημερινή κυβέρνηση και τα κόμματα του δικομματισμού, για να αναπτυχθεί και η Θράκη.

Ο Κέχρος, μια κοινότητα με μειονοτικό πληθυσμό Πομάκων με πολλούς ορεινούς οικισμούς. Μόλις πριν ένα χρόνο, ενόψει των ευρωεκλογών, συνδέθηκε με άσφαλτο με την Κομοτηνή. Για τους άλλους οικισμούς που ανήκουν στην κοινότητα, ούτε λόγος να γίνεται για σύνδεσή τους ακόμη και με την έδρα της κοινότητας. Οι εκατοντάδες αγροκτηνοτρόφοι κάτοικοί του, «γατζωμένοι» στους ορεινούς όγκους, αγωνίζονται, παλεύοντας μόνοι κι αβοήθητοι με τα στοιχειά της φύσης να κρατήσουν τα ζώα και τα κοπάδια τους και να μπορέσουν να επιβιώσουν. Γιατί οι περιορισμοί στην κτηνοτροφία και οι χαμηλές τιμές στα κτηνοτροφικά προϊόντα, σε συνδυασμό με την απαγόρευση αύξησης των κοπαδιών και του αριθμού των ζώων, δεν αφήνουν περιθώριο για κάποιο υποφερτό εισόδημα.

Από την άλλη, όπως μας λέει ο πρόεδρος της κοινότητας Απτουραχίμ Μεμέτ, οι κάτοικοι δεν μπορούν και να καλλιεργήσουν στα λίγα, ελάχιστα καλλιεργήσιμα στρέμματα που έχουν καπνό, αν και στην περιοχή τους παράγεται άριστης ποιότητας προϊόν. Μόλις 70 τόνοι είναι η ποσότητα που τους επιτρέπουν να παράγουν, ενώ αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να πριμοδοτούνται για να μείνουν εκεί που είναι... Αντί αυτών, η κυβέρνηση προτείνει την καλλιέργεια αρωματικών φυτών (μέντας κλπ.), αλλά κανένας δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τη διάθεση ούτε τις τιμές που να αποδίδουν υποφερτό εισόδημα, ενώ παλιότερες προσπάθειες οδηγήθηκαν σε αποτυχία από την έλλειψη πολιτικής εμπορίας της παραγωγής αυτών.

Αλλά τα προβλήματα δεν είναι λιγότερο οξυμένα στις πεδινές περιοχές, στα χωριά του κάμπου, που, χρόνο το χρόνο, ερημώνουν από τους νέους που παίρνουν των ομματιών τους. Είναι χαρακτηριστική η φράση, με την οποία μας απάντησαν, στο Δήμο Σαππών, στην κοινότητα Χαμηλού Χωριού, οι συνομιλητές μας: «Ο παπάς ξέχασε να βαφτίζει στην εκκλησία. Μόνο το "Μακαρία η οδός" ψέλνει κάθε τόσο που πεθαίνουμε ένας ένας». Για να προσθέσουν: «Τα παιδιά μας έχουν παρατήσει το χωριό. Δεν μπορούν να ζήσουν με τις καλλιέργειες. Σε 5-10 χρόνια το χωριό θα σβήσει»...

Η τιμή στο στάρι κατεβαίνει κάθε χρόνο και οι επιδοτήσεις δε φθάνουν ούτε για τα έξοδα, όπως εξελίσσεται η κατάσταση. Τα λιπάσματα ακριβαίνουν, τα μηχανήματα, το πετρέλαιο, τα φυτοφάρμακα. Βάλε αλωνιστικά, οργώματα και τα άλλα καλλιεργητικά και τότε έχεις την εικόνα, μας τόνισαν παντού, σ' όποια χωριά επισκεφθήκαμε και συζητήσαμε με τους κατοίκους τους. Παραδίνουμε τα προϊόντα μας και ποτέ δεν ξέρουμε τι παίρνουμε μετά από ένα και περισσότερους μήνες που πληρωνόμαστε, ενώ μας κόβουνε και τις στρεμματικές επιδοτήσεις, είπαν για να προσθέσουν: Τώρα μας υποχρεώνουν να αγοράζουμε και σπόρο εισαγόμενο με 170 και 250 δραχμές το κιλό, ενώ το στάρι πουλιέται 35 και 38 δραχμές το κιλό, εξηγεί ο Γιώργος Μιτζίδης που καλλιεργεί στάρι και βαμβάκι, όπως όλοι σχεδόν οι αγρότες στο χωριό.

Κι όμως, θα μπορούσε η γης τους να αποδίδει και οι αγρότες να μπορούν να τα βγάλουν πέρα, αλλά... «έχουμε ποτάμι μα νερό δεν έχουμε να ποτίσουμε τα χωράφια μας, γιατί δε δίνουν λεφτά για να φτιάξουμε ένα μικρό φράγμα να ποτίζουμε», συμπληρώνει ο Κωνσταντίνος Παπάζογλου, που φωνάζει με αγανάκτηση: Να μας διώξουν θέλουν και τίποτα άλλο.

Στη Νέα Σάντα και τα άλλα χωριά που οι κάτοικοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία, υποφέρουν από την αντικτηνοτροφική πολιτική της κυβέρνησης. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι εξευτελιστικές τιμές, αλλά η κυβέρνηση με τους περιορισμούς και τις ποσοστώσεις απαγορεύει στους κτηνοτρόφους να μεγαλώσουν τα κοπάδια τους, αφού δεν μπορεί να απαγορέψει ...στις αγελάδες να γεννάνε, όπως λένε κοροϊδευτικά. Είκοσι χρόνια, μας λέει χαρακτηριστικά ο κτηνοτρόφος Γιώργος Ράπτης, έχω 35 αγελάδες και μου δίνουν επιδότηση μόνο για τις 24. Κάθε χρόνο ζητάω να μου δώσουν μια αύξηση στην ποσόστωση για 10 κεφάλια και απορρίπτουν το αίτημά μου, όπως και όλων των άλλων. Το ζήτημα της περικοπής επιδοτήσεων στις αγελάδες, μας έθεσαν και οι κτηνοτρόφοι Μιχάλης Πάλλης και Θεόδωρος Πάλλης, οι οποίοι καταγγέλλουν πως όχι μόνον δεν τους δίνουν αύξηση στην ποσόστωση, αλλά και τους κόβουν ένα ποσοστό 7% από τις επιδοτούμενες αγελάδες που έχουν...

Από την άλλη, οι κτηνοτρόφοι έχουν να αντιμετωπίσουν και το μεγαλοεισαγωγέα κρεάτων, το γνωστό Σπέτζο, στον οποίο η κυβέρνηση παρέδωσε τα σφαγεία της Ξάνθης και της Κομοτηνής και μας εκμεταλλεύεται άγρια. Ενώ και τα σφαγεία των Σαππών ανήκουν σε ιδιώτη και μας αφήνει να σφάζουμε όποτε θέλει αυτός. Ενώ και για τα επιλέξιμα πρόβατα που επιδοτούνται, παρεμβαίνει ο Γκόγκος Αναστάσιος, τις επιδοτήσεις μας τις δίνουν σε τρεις δόσεις και με καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, να αγοράσουμε και τις ζωοτροφές. Μας πάνε με το ζόρι για ξεκλήρισμα, διαπιστώνει.

Στο θέμα των καπνών εστιάζουν το ενδιαφέρον τους ειδικότερα οι κάτοικοι του μειονοτικού χωριού Αριανά. Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Μεμέτ Νουρεντίν μας λέει: Δε φτάνει η ποσόστωση για να ζήσουμε, αφού μας περιόρισε την παραγωγή στους 2.000 τόνους. Αλλά τα παιδιά μας μεγαλώνουν, κάνουν δικές τους οικογένειες πώς θα ζήσουν; Πέντε χρόνια δεν έδωσαν ούτε κιλό καπνού από το απόθεμα που έχουν. Εχουμε 25 χρόνων νέους και δεν έχουν τι να καλλιεργήσουν, αφού δεν τους δίνουν μεγαλύτερη ποσόστωση στην καλλιέργεια, υπογραμμίζει ο πρόεδρος.

Τα ίδια θα μας πουν και στο άλλα καπνοχώρια, Μύστακας, Μικρό Πιστό και ο Σαλή Σαλί του Αμέτ θα προσθέσει: Η τιμή του καπνού πριν 3 χρόνια ήταν 1.200 δραχμές, αλλά σήμερα έχει πέσει στις 600 - 700. Οσο για την αύξηση των ποσοστώσεων, επισημαίνει ότι, μόλις φέτος, δίνουν υποσχέσεις πως θα μοιραστούν κάποια επιπλέον ποσοστά, αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο. Ισως επειδή είναι προεκλογική περίοδος κάτι γίνει, πετάγεται κάποιος. Ενώ με αγανάκτηση ένας τρίτος από την ομήγυρη αγανακτισμένος φωνάζει. Δε θέλουν να μας διώξουν, αφού, έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε τι να κάνουμε, πού να βρούμε δουλιά; Κλέφτες θέλουν να μας κάνουν. Πληρώνουμε ακριβά το ψωμί και πουλάμε το στάρι μόλις 35 δραχμές, ενώ το γάλα μας το παίρνει η ΔΕΛΤΑ με 60 και 70 δραχμές το κιλό κι ο κόσμος το πληρώνει πανάκριβα, 350 δραχμές και πάνω.