Ομως, μπορεί οι «κεντροαριστεροί» και «κεντροδεξιοί» πολιτικοί διαχειριστές της εξουσίας της αστικής τάξης να νομίζουν πως, με την ανατροπή του σοσιαλισμού, βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν πίσω, όχι μόνο το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος», αλλά και ό,τι κατέκτησαν οι εργαζόμενοι της Ευρώπης στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αλλά δε θα είναι και τόσο εύκολο να το πετύχουν. Οι εργαζόμενοι --αν και «ζαλισμένοι» από την ολομέτωπη επίθεση που δέχονται-- είναι σίγουρο ότι θα αντιδράσουν, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους και θα περάσουν --αργά ή γρήγορα-- στην αντεπίθεση για νέες κοινωνικές κατακτήσεις. Εκτίμηση, η οποία ενισχύεται από τις απεργιακές κι άλλες μεγάλες κινητοποιήσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα σ' όλες, σχεδόν, τις ευρωπαϊκές χώρες. Ενδεικτικά να αναφέρουμε τις πολύ επιτυχημένες γενικές απεργίες στην Ιταλία και στην Ισπανία, τις συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό στην Ελλάδα, τις μαζικές και δυναμικές απεργίες στη βαριά βιομηχανία της Γερμανίας, στις μεταφορές και στην Υγεία της Γαλλίας, που έγιναν μόνο μέσα στο έτος που διανύουμε. Και, βεβαίως, πολύ σημαντικές είναι οι κινητοποιήσεις κατά της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, που γίνονται, μ' αφορμή συνόδους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ...