Αυτό είναι κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει κάθε βράδυ από τα πολλά που έχουμε περάσει μαζί τους στα μπλόκα. Οπως και την περασμένη Πέμπτη, ανήμερα Χριστουγέννων, που τους βρήκε εκεί, στο αγωνιστικό τους πόστο. Εκεί, κάνοντας πράξη το «θα περάσουμε γιορτές στο μπλόκο όλοι μαζί απέναντι στην αδιαλλαξία της κυβέρνησης να ικανοποιήσει τα αιτήματά μας».

Εχει νυχτώσει για τα καλά και πλησιάζουμε και εμείς στη σκηνή των Φαρσάλων, που δεσπόζει στο κέντρο του μεγαλειώδους μπλόκου της Νίκαιας. Στο κέντρο της μία ξυλόσομπα, ένα στρωμένο τραπέζι και γύρω του αγρότες και από τα υπόλοιπα χωριά, αφού εκεί έχει δοθεί το σημερινό - λιγάκι αλλιώτικο - ραντεβού των βιοπαλαιστών. Είναι στολισμένη εδώ και μέρες με λίγα στολίδια και λαμπάκια, αφού το μπλόκο έχει γίνει το δεύτερο σπίτι τους, και επειδή από την πρώτη στιγμή ήταν αποφασισμένοι ότι ο αγώνας τους θα είναι μακρύς και σκληρός.

Το είπαν και το έκαναν: Χριστούγεννα στα μπλόκα

Μας υποδέχονται θερμά και με χαμόγελα στην ξεχωριστή γιορτή τους. Εκεί βρίσκονται και οι οικογένειές τους, μικρά παιδιά που παίζουν χαρούμενα γύρω από τα τρακτέρ. Ανταλλάσσουμε ευχές για χρόνια πολλά αλλά και για δύναμη στον ηρωικό και ανυποχώρητο αγώνα τους.

Μαζί μας βρίσκεται μία παρέα φίλων από την Αθήνα που ήρθε στη Λάρισα για τις μέρες των γιορτών. Προσφέροντας λίγα γλυκά ως συμβολική ένδειξη αλληλεγγύης στον δίκαιο αγώνα τους, θα τους πει: «Φτάσαμε εδώ με ταλαιπωρία από την αστυνομία που μας αναγκάζανε σε παρακάμψεις σε μέρη που δεν είχε ούτε έναν αγρότη και αφού πρώτα πληρώναμε διόδια! Από όποιο μπλόκο περάσαμε, διαπιστώσαμε ότι οι αγρότες μας διευκόλυναν με τα τρακτέρ στην άκρη». Για να προσθέσει: «Και αυτό να μη γινόταν, ξέρουμε γιατί είστε στον δρόμο. Σας καμαρώνουμε! Ο αγώνας σας μας εμπνέει και εμάς να παλεύουμε για καλύτερες συνθήκες εργασίας στις δουλειές μας, να μην το βάζουμε κάτω».

«Αυτά τα Χριστούγεννα είναι τα πιο τίμια», μας λέει ο Θανάσης από τον Αμπελώνα, αφού «δεν υπάρχει πιο τίμιο πράγμα από το να παλεύεις για την επιβίωσή σου μαζί με τους συναδέλφους σου. Παλεύουμε για το σήμερα και για το αύριο». «Γιατί αν μείνουν έτσι τα πράγματα, αύριο δεν ξημερώνει μέρα για εμάς, και να έχει ήλιο εμείς δεν το βλέπουμε, μας τα έχουν πάρει όλα», μας λέει με μία φυσικότητα και σταθερότητα στη φωνή του, σίγουρος για κάθε του λέξη.

Η σιωπή των δευτερολέπτων που ακολούθησαν θα σπάσει από έναν αγρότη από το ίδιο χωριό, που θα πεταχτεί στη συζήτησή μας για να μας πει: «Μας τα έχουν πάρει πράγματι όλα! Μου έκοψαν το επίδομα πολυτέκνων, έχω τέσσερα παιδιά και λέει είναι μεγάλο το εισόδημά μου», ειρωνεύεται και προσθέτει: «Πώς να ζήσουμε με αυτό το κόστος παραγωγής, με αυτήν την ξεφτίλα στις τιμές των προϊόντων μας, με τη φτώχεια που υπάρχει στα χωριά μας;».

Μοιραία η συζήτηση θα φτάσει και στα αιτήματά τους και στην εξέλιξη του αγώνα των αγροτών. «Προσπαθούν με πιέσεις, με τηλέφωνα, με ταξίματα, με ό,τι θες να μας κάνουν να λυγίσουμε και να φύγουμε», λένε αρκετοί αγρότες στο μπλόκο. «Μας κοροϊδεύουν κανονικά, την ίδια ώρα που τα λένε αυτά μας χρωστάνε ακόμη τα δικά μας λεφτά από βασική και ενιαία. Κάθε πληρωμή που γίνεται και ένα μεγάλο φιάσκο που μας βγάζει με χρέη. Για αυτό δεν φεύγουμε, αντίθετα πεισμώνουμε πιο πολύ για το δίκιο μας. Θα το επιβάλουμε», λέει ο Θανάσης.

«Οταν σου έχουν σφάξει το κοπάδι σου και το μόνο που ακούς είναι κρούσματα και θανατώσεις και καμία κουβέντα για εμβόλιο και ανασύσταση, μόνο στον αγώνα μας μπορούμε να ελπίζουμε, σε κανέναν από αυτούς που μας φτάσανε ως εδώ», λέει χαρακτηριστικά ο Χρήστος, κτηνοτρόφος από τον Αμπελώνα.

«Εχουμε "κόκκινες γραμμές" και εμείς. Το κόστος παραγωγής, τις τιμές στα προϊόντα μας, το αφορολόγητο πετρέλαιο, τις αποζημιώσεις, τα αντιπλημμυρικά έργα. Οπως τα δίνει στους λίγους να τα δώσει και σε εμάς! Πίσω από αυτά δεν πρόκειται να κάνουμε, θα δυναμώσουμε και άλλο τον αγώνα μας», είναι κοινός τόπος ακόμη μία φορά στις συζητήσεις και σήμερα.

Εκείνη την ώρα στη σκηνή θα έρθει μία παρέα τεσσάρων φοιτητών που σπουδάζουν στον Βόλο. «Η καταγωγή μας είναι από τα χωριά του κάμπου της Λάρισας, έχουμε συγγενείς αγρότες, ξέρουμε τι είναι να παλεύεις για να ζήσεις, δεν θα μπορούσαμε να λείψουμε αυτήν τη μέρα από εδώ» λέει ο Γιώργος.

Οι αγρότες τους ευχαριστούν με το απαραίτητο κέρασμα και τους προσκαλούν να κάτσουν και εκείνοι στην παρέα τους. Λίγο πριν φύγουμε, κάποιος γεμίζει ξανά τα ποτήρια. Δεν χρειάζεται κάλεσμα... Τα σηκώνουμε ψηλά και ακούγεται από τα στόματα των αγροτών «Στην υγειά και στη νίκη του αγώνα μας». «Κρατάτε γερά, η νίκη σας θα είναι όλων μας», τους αντευχόμαστε...