Τι λένε; Οτι οι παραγωγοί επιμένουν σε ένα «παλιό και ξεπερασμένο μοντέλο, που έφαγε τα ψωμιά του», ότι «αρνούνται να προσαρμοστούν στο νέο μοντέλο αγρότη». Οι δυνάμεις τόσο της κυβέρνησης όσο και των άλλων αστικών κομμάτων που στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης επιχειρούν να παρουσιάσουν τα προβλήματα των βιοπαλαιστών περίπου ως αποτέλεσμα της «μη προσαρμοστικότητάς τους».

Στο πλαίσιο της πολιτικής της ΕΕ να στηρίξει τα μονοπώλιά της, η κυβέρνηση προωθεί παρεμβάσεις (Στρατηγικό Σχέδιο για την εξειδίκευση της ΚΑΠ 2023 - 2027) σηματοδοτώντας τη στροφή σε ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο» για την ελληνική γεωργία, για τη «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας» και την «εξωστρέφεια» που επιβάλλουν οι εμποροβιομήχανοι, με στόχο την προώθηση των εξαγωγών.

Αυτό το νέο παραγωγικό μοντέλο δεν αποσκοπεί στην ικανοποίηση των διατροφικών αναγκών του λαού, αλλά στη θωράκιση της κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον αγροτοδιατροφικό τομέα. Δεν στοχεύει στη διασφάλιση φτηνών και ποιοτικών προϊόντων για τη διατροφή, την ένδυση και την κάλυψη άλλων αναγκών, αλλά στην αύξηση των εξαγωγών, που θα φέρει και αύξηση κερδών. Αυτόν τον στόχο υπηρετούν και οι διάφορες «αναδιαρθρώσεις καλλιεργειών» που προωθούνται και οι οποίες, όπως αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια, έχουν οδηγήσει πολλούς αγρότες σε καταστροφή και πτώχευση.

Ταυτόχρονα, διακηρυγμένος στόχος της ΚΑΠ είναι η ενίσχυση του ελέγχου της αγροτικής παραγωγής από τα μονοπώλια των τροφίμων, κάτι που επιτυγχάνεται με την ενεργότερη ανάμειξή τους στην καλλιέργεια της γης, με την αξιοποίηση και της τεχνολογίας.

Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Ερευνών της ΕΕ, το 2040 οι μεγαλύτερες εταιρείες τροφίμων θα έχουν συμπεριλάβει τη γεωργική παραγωγή ως αναπόσπαστο μέρος της επιχείρησής τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μερίδιο του εφοδιασμού τους, περιορίζοντας τη συμβολαιακή γεωργία την οποία χρησιμοποιούν για την προμήθειά τους με πρώτες ύλες και ταυτόχρονα προωθώντας τη λεγόμενη «γεωργία ελεγχόμενου περιβάλλοντος», για να αυξήσουν τις δυνατότητες παραγωγής όλο τον χρόνο.

Ολα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να επιταχύνεται η συγκέντρωση της εμπορίας - μεταποίησης, αλλά και της γης.

Είναι φανερό ότι στο πλαίσιο αυτό δεν χωράνε οι «παραδοσιακοί» αγρότες, που προσπαθούν να επιβιώσουν με την εργασία των ίδιων και των οικογενειών τους και οι οποίοι στην Ελλάδα αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία των παραγωγών.

Στην ΕΕ υπολογίζουν ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών των αγροτών θα αναγκαστούν να αφήσουν τη γεωργία και θα έχουν τη μοίρα των εκατοντάδων χιλιάδων συναδέλφων τους που ξεκληρίστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η γη τους είτε θα πουληθεί «αντί πινακίου φακής», είτε θα ενοικιαστεί και θα χρησιμοποιείται από τους λεγόμενους «επαγγελματίες αγρότες», είτε θα εγκαταλειφθεί. Ωστόσο, ένα σημαντικό ποσοστό τους θα παραμείνει στην παραγωγή, και σ' αυτό συμβάλλουν οι επιδοτήσεις / ενισχύσεις που δίνονται από την ΕΕ και οι οποίες, βεβαίως, πρώτο και κύριο στόχο έχουν την εξασφάλιση φτηνών πρώτων υλών για τα μονοπώλια.

Ως αντιστάθμισμα στο «ξεσκαρτάρισμα» η ΕΕ προωθεί το «άλλο μοντέλο αγρότη», αυτό του επιχειρηματία - αγρότη, ο οποίος, όπως αναφέρεται και στο Στρατηγικό Σχέδιο της ισχύουσας ΚΑΠ, είναι αναγκαίος για την «εξασφάλιση σταθερής παραγωγής πρώτης ύλης για τις βιομηχανίες τροφίμων και ποτών».

Το «νέο μοντέλο αγρότη» χρησιμοποιείται συχνά και για να περιγράψει μια δήθεν καλύτερη και αποδοτικότερη ΚΑΠ, στην πράξη όμως μεταφράζεται σε «φαύλο κύκλο» για τον βιοπαλαιστή. Για παράδειγμα, προκειμένου να ενταχθούν στα προγράμματα της ΚΑΠ και να αποκτήσουν υποδομή (π.χ. ένα τρακτέρ) οι αγρότες αναγκάστηκαν να χρεωθούν με δάνεια, με την υπόσχεση ότι έτσι «θα γίνουν πιο ανταγωνιστικοί και θα επιβιώσουν». Τι είδαν στην πράξη; Με τις εξευτελιστικές τιμές στα προϊόντα η παραγωγή τους δεν καλύπτει ούτε το κόστος, ενώ οι δόσεις των δανείων «τρέχουν». Οι αγρότες δηλαδή νιώθουν στο πετσί τους το «παραγωγικό μοντέλο» που όλο αλλάζει και όλο το ίδιο μένει ως προς τις στοχεύσεις του.

Ο εφιάλτης με τον οποίο έρχονται αντιμέτωποι οι βιοπαλαιστές παραγωγοί φανερώνει σήμερα ακόμα πιο καθαρά τους δύο δρόμους που ανοίγονται μπροστά τους. Ο ένας είναι αυτός που ζουν σήμερα και τους τσακίζει, αυτός του ξεκληρίσματος και της διαρκούς αναμέτρησης με τα χρέη και την ανασφάλεια. Αυτό είναι το μόνο που μπορούν να διασφαλίσουν τα κάθε λογής «μοντέλα» παραγωγής και αγρότη που προωθούν τα μονοπώλια, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις τους.

Ο άλλος είναι ο δρόμος της οργάνωσης της αντεπίθεσης, σε συμμαχία με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Ο δρόμος της διεκδίκησης, που τους φέρνει σε σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, η πάλη δηλαδή για τη μόνη ελπιδοφόρα διέξοδο, ώστε να μπορούν να ζουν από την παραγωγή τους και την ίδια στιγμή ο λαός να έχει πρόσβαση σε φτηνά και ποιοτικά προϊόντα.

Εμπόδιο στην ικανοποίηση αυτής της ανάγκης είναι το σύστημα του κέρδους, η εξουσία του κεφαλαίου, η οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Γι' αυτό και η διέξοδος ώστε να απαλλαγεί ο αγρότης από το άγχος της επιβίωσης μπορεί να έρθει μόνο με την κοινή πάλη με την εργατική τάξη, με προοπτική να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία και την οικονομία. Ετσι, απαλλαγμένοι από τον βραχνά της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους, που τους τσακίζει, θα μπορέσουν να οργανώσουν ριζικά διαφορετικά την παραγωγή, με κοινωνικοποίηση και εργατικό - λαϊκό έλεγχο, στο πλαίσιο της νέας σοσιαλιστικής εξουσίας.

Αυτόν τον δρόμο φωτίζει η πρόταση του ΚΚΕ, που περιλαμβάνει τον εθελοντικό Παραγωγικό Συνεταιρισμό, αποτελώντας εγγύηση ότι ο βιοπαλαιστής αγρότης θα πάψει να είναι ατομικός παραγωγός, εκτεθειμένος στους νόμους της αγοράς, και θα ενταχθεί σε μια σχεδιασμένη παραγωγική διαδικασία με εξασφαλισμένο εισόδημα και κοινωνικά δικαιώματα. Αντίθετα δηλαδή από ό,τι συμβαίνει με τις διάφορες μορφές συνεταιρισμών εντός του καπιταλιστικού πλαισίου, που λειτουργούν ως ενδιάμεσοι κρίκοι που συγκεντρώνουν τη διάσπαρτη αγροτική παραγωγή, όχι για να ενισχύσουν τον αγρότη αλλά για να την παραδώσουν στις μεταποιητικές και εμπορικές μονοπωλιακές αλυσίδες (βιομηχανίες τροφίμων, μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ).