Σε αγωνιστικό αναβρασμό βρίσκονται ξανά οι υγειονομικοί, μπροστά στην 24ωρη απεργία των νοσηλευτών στις 28 Νοέμβρη και ενώ σε πολλές περιοχές γίνονται ή σχεδιάζονται κινητοποιήσεις για αύξηση της χρηματοδότησης, προσλήψεις, ενίσχυση και όχι λουκέτα σε μονάδες Υγείας. Είχε προηγηθεί η 48ωρη απεργία των νοσοκομειακών γιατρών, με τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις και άλλων εργαζομένων σε νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας.

Τι είναι αυτό που βγάζει τους εργαζόμενους στον δρόμο και κάνει θρύψαλα την προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει για την «κοσμογονία» που φέρνει τάχα η πολιτική της στην Υγεία, αραδιάζοντας νούμερα για προσλήψεις και κονδύλια που δίνονται για ανακαινίσεις; Γιατί ενοχλούνται τόσο η κυβέρνηση και ο υπουργός με τις αντιδράσεις των υγειονομικών σε κάθε φιέστα που στήνουν για τον εξωραϊσμό της πολιτικής τους, εξαπολύοντας συκοφαντίες και απειλές σε βάρος τους;

Πίσω από τη μαγική εικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνηση για την Υγεία, βρίσκεται η σκληρή κανονικότητα της εργασιακής γαλέρας και της εξάντλησης για την πλειοψηφία των εργαζομένων στα νοσοκομεία, της ατελείωτης ταλαιπωρίας, των πληρωμών και του «πάμε κι όπου βγει» για τους ασθενείς.

Οση χρυσόσκονη και να πασπαλίσουν η κυβέρνηση και το κράτος πάνω στα ρημαγμένα νοσοκομεία και τις υποβαθμισμένες υπηρεσίες, εξαιτίας της υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης του δημόσιου συστήματος Υγείας, η πραγματικότητα που ζουν καθημερινά οι υγειονομικοί και οι ασθενείς στην ώρα της ανάγκης, είναι αδιάψευστος μάρτυρας των συνεπειών που έχει για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία η στρατηγική της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, με τους νόμους όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Η γύμνια αυτή και η επιλεκτική ανικανότητα του κράτους να προστατέψει τον λαό, με υψηλού επιπέδου, σύγχρονες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, φάνηκε ξεκάθαρα την περίοδο της πανδημίας, όταν το σμπαραλιασμένο δημόσιο σύστημα γονάτισε από την εκτόξευση των αναγκών.

Μπορεί λοιπόν η κυβέρνηση να κομπάζει με θράσος για κάποιες επιπλέον προσλήψεις, ή για τα ψίχουλα που δίνει από το Ταμείο Ανάκαμψης για την ανακαίνιση μερικών τμημάτων και κλινικών, η απόσταση όμως που χωρίζει το σημερινό επίπεδο των υπηρεσιών από τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες και τις δυνατότητες που υπάρχουν αυτές να ικανοποιηθούν, έχουν μεγαλώσει ακόμα περισσότερο και μεγαλώνουν διαρκώς, αν σκεφτεί κανείς τους ρυθμούς με τους οποίους ενσωματώνονται στην πρόληψη, στη διάγνωση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Ο λόγος είναι η στρατηγική του κεφαλαίου, οι νόμοι και οι οδηγίες που την υπηρετούν, ενισχύοντας το κριτήριο του κέρδους μέσα και γύρω από το δημόσιο σύστημα Υγείας, επιταχύνοντας την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση.

Η αναντιστοιχία που μεγαλώνει ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις ανάγκες, αποτυπώνεται σε κάθε πλευρά και λειτουργία του συστήματος: Στις μεγάλες ελλείψεις υγειονομικού και άλλου προσωπικού, στις γερασμένες και ασυντήρητες υποδομές, στην υποχρηματοδότηση, στις επί πληρωμή εξετάσεις και θεραπείες, στις τεράστιες αναμονές των ραντεβού, στην απουσία ολοκληρωμένης Πρόληψης.

Η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και όλων των κομμάτων της ευθύνεται για τα οξυμένα προβλήματα και τα αδιέξοδα με τα οποία έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι υγειονομικοί και ασθενείς. Αυτά είναι που τροφοδοτούν τους αγώνες και τις διεκδικήσεις για μέτρα αναβάθμισης της Υγείας, σε σύγκρουση με την πολιτική της Υγείας - εμπόρευμα, γιατί πραγματικά «δεν πάει άλλο!».

Καμιά κυβέρνηση και καμιά εκδοχή της πολιτικής που στηρίζει το καπιταλιστικό κέρδος δεν μπορεί να απαντήσει στις αγωνίες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα νοσοκομεία, των σωματείων τους, των συνδικάτων και των άλλων φορέων του λαϊκού κινήματος, που παλεύουν για αποκλειστικά δημόσιο, σύγχρονο και δωρεάν σύστημα Υγείας, ενάντια στη στρατηγική της Υγείας - εμπόρευμα.

Η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών στην Υγεία, με την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που προσφέρει η εποχή, απαιτεί την ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού που αντιμετωπίζει ως κόστος την υγεία του λαού. Το επίπεδο της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που απολάμβανε καθολικά ο λαός στις χώρες που οικοδομούσαν σοσιαλισμό, είναι ακλόνητη απόδειξη της ανωτερότητάς του και της αναγκαιότητας να φτάσει ο αγώνας του λαού μέχρι το τέλος!