Η πρόταση Οδηγίας που ενσωματώνει στη νομοθεσία της ΕΕ τη «Συμφωνία για το Δίκαιο της Θάλασσας σχετικά με τη διατήρηση και τη βιώσιμη χρήση της θαλάσσιας βιοποικιλότητας σε περιοχές πέραν της εθνικής δικαιοδοσίας» του ΟΗΕ (Συμφωνία BBNJ) και την οποία έχουν υπογράψει τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ανάμεσά τους και η Ελλάδα με απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ, αποτελεί τεκμήριο των τεράστιων γεωστρατηγικών ανταγωνισμών και συμφερόντων που συνδέονται με τον έλεγχο των ανοιχτών θαλασσών και του διεθνούς βυθού.

Τα παραπάνω σημειώνει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ σε ανακοίνωσή της, προσθέτοντας: «Στο όνομα της "διατήρησης της βιοποικιλότητας", η Συμφωνία στο πλαίσιο του ΟΗΕ επιχειρεί να διευθετήσει και να προωθήσει προς όφελος των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων Ενέργειας και βιοτεχνολογίας, ψηφιακών και εφοπλιστικών ομίλων, ζητήματα ελέγχου και εκμετάλλευσης των θαλάσσιων περιοχών εκτός χωρικών υδάτων που φτάνουν έως τα 12 μίλια, εκτός ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Πρόκειται για μια τεράστια "δεξαμενή", "θησαυρό" αποθεμάτων γενετικού υλικού και ερευνητικών πληροφοριών από οργανισμούς της θάλασσας, με πολύμορφη αξιοποίηση δεδομένων, DNA, βιομηχανικών εφαρμογών στη φαρμακοβιομηχανία και στη βιομηχανική παραγωγή ενζύμων.

Λόγω του ότι τα διεθνή ύδατα είναι εκτός εθνικής κρατικής δικαιοδοσίας, και με δεδομένη την ανάπτυξη τεχνολογικών μεθόδων αλίευσης από μεγάλα βάθη, ο διεθνής ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια κλιμακώνεται και εξελίσσεται σε μια σχετικά νέα και χρυσοφόρα αγορά. Με τη Συμφωνία BBNJ επιχειρείται να κατοχυρωθεί εκτός των άλλων και νομικά η ανισόμετρη καπιταλιστική εκμετάλλευση αυτών των θαλάσσιων αποθεμάτων από τους ομίλους ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, όπως των ΗΠΑ, της Κίνας και της ΕΕ, σε βάρος παράκτιων αστικών κρατών με υποδεέστερη θέση στον διεθνή ανταγωνισμό. Με την Οδηγία αυτή η ΕΕ επιδιώκει να επωφεληθεί επιχειρώντας να θέσει τους δικούς της όρους στους ανταγωνιστές της, αστικά κράτη και ομίλους, προκειμένου να ενισχυθεί η ίδια στον ανταγωνισμό με ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία (π.χ. για τον έλεγχο των θαλάσσιων περιοχών στην Αρκτική).

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στην Οδηγία αποτυπώνονται η ελευθερία στη χρήση των ανοιχτών θαλασσών για πολεμικούς - στρατιωτικούς σκοπούς και η ανεμπόδιστη δραστηριότητα πολεμικών πλοίων και μαχητικών αεροσκαφών.

Είναι δε εξαιρετικά επικίνδυνο το γεγονός ότι η Συμφωνία βασίζεται σε υπολογισμούς χωρικών υδάτων, AΟΖ και υφαλοκρηπίδας που δεν έχουν ακόμα οριοθετηθεί, ενώ ορισμένες θαλάσσιες ζώνες είναι αντικείμενο απαράδεκτων αξιώσεων και αμφισβητήσεων από την αστική τάξη της Τουρκίας.

Οι ισχυρισμοί από τα αστικά κόμματα, όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ψήφισαν την Οδηγία, ότι με αυτή τάχα θα διασφαλιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, είναι αβάσιμοι και καλλιεργούν τον εφησυχασμό. Αποτελούν πειστήριο της μεταξύ τους στρατηγικής σύμπλευσης για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας. Παρότι το τουρκικό κράτος δεν αποδέχεται τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, και μόνο το γεγονός ότι η αστική τάξη της Τουρκίας έχει σπεύσει εδώ και καιρό να δηλώσει ότι θα προσχωρήσει κι αυτή στη Συμφωνία, για την υπεράσπιση των δικών της συμφερόντων, εκθέτει όσους ισχυρίζονται ότι αυτή αποτελεί (...ένα ακόμα) "χαστούκι" στην επιθετικότητά της.

Επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά ότι το Διεθνές Δίκαιο και η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας κόβονται και ράβονται στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Επομένως, αποτελεί αυταπάτη ότι οι αναφορές στο Διεθνές Δίκαιο και στη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας αρκούν για να λυθούν οι διαφορές στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η κλιμάκωση των ανταγωνισμών και των πολεμικών συγκρούσεων αυτήν την περίοδο, η κούρσα των πολεμικών εξοπλισμών, καταρρίπτουν τους αστικούς ισχυρισμούς και την προσπάθεια καλλιέργειας επικίνδυνου εφησυχασμού.

Επιπρόσθετα, το ίδιο το περιεχόμενο της Συμφωνίας όχι μόνο δεν συνιστά κάποια προστασία του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας, αλλά το αντίθετο. Στην πράξη διαιωνίζει και κατοχυρώνει την ασυλία εφοπλιστικών, ενεργειακών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων προκειμένου να ρυπαίνουν τους ωκεανούς και τον βυθό τους. Με βάση άλλωστε την αντιδραστική αρχή της ΕΕ "ο ρυπαίνων πληρώνει" γεμίζουν με απόβλητα τις θάλασσες, και ενώ είναι γνωστές οι συνέπειες από τη διαρροή πετρελαίου σε "ναυτικά ατυχήματα" δεξαμενόπλοιων.

Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η Συμφωνία και η σχετική Οδηγία της ΕΕ υπηρετούν την αντιλαϊκή "πράσινη" στρατηγική και αναπαράγουν το υποκριτικό ενδιαφέρον περί προστασίας της βιοποικιλότητας, ενώ αυτήν την αντιλαμβάνονται ως εμπορικό προϊόν προς καταπάτηση, εκμετάλλευση και καταλήστευση από τους επιχειρηματικούς ομίλους».