Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ.

Είναι σαφές ότι η ΚΕ κάνει λόγο για την ανάγκη να γίνει άλμα στη δουλειά μας με στόχο να αντιστοιχίζεται σταθερά η καθοδηγητική μας δουλειά με την επαναστατική μας στρατηγική.

Η συμφωνία από τα καθοδηγητικά όργανα και τις ΚΟΒ για αυτή την ανάγκη υπάρχει. Το ζήτημα είναι πώς υπηρετείται στην καθημερινή πολιτική επαναστατική δουλειά.

Είναι γεγονός ότι ο σχεδιασμός στην ΚΟΒ δεν ξεκινάει πάντα με το σκεπτικό τι θα κάνω για να συναντηθώ, να γνωριστώ, να επιδράσω σε χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους, τους λαϊκούς ανθρώπους, νέους και νέες που βρίσκονται στον χώρο ευθύνης μου, αλλά πώς θα βρω «τους δικούς μου». Δεν απαντάει στο ερώτημα πώς αξιοποιώ το αυξημένο κύρος του Κόμματος που διευρύνεται σταθερά κάτω και από την κεντρική παρέμβαση του Κόμματος, πώς θα καταφέρω π.χ. να ξεσηκώσω τη γειτονιά ιεραρχώντας μέτωπα πάλης, ανάλογα και με τις εξελίξεις κ.λπ.

Αν το Τομεακό Γραφείο και πιο συγκεκριμένα το Γραφείο της ΚΟΒ βλέπει τον χώρο ευθύνης κατάματα, καταμερίζει δυνάμεις με ιεράρχηση και συναίσθηση του τι μπορεί να κάνει η ΚΟΒ με βάση τους στόχους που θέτουμε, τότε αντικειμενικά προκύπτουν πιο σύνθετα καθήκοντα, από «την πεπατημένη» που λέει απλά «πού θα βγω εξόρμηση».

Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή σε επίπεδο δήμων εξελίσσονται σοβαρές διεργασίες σε τοπικές οργανώσεις κομμάτων και παρατάξεων που έχει σημασία να τις εξετάσεις, να τις εκτιμήσεις, όχι μόνο για την εικόνα αλλά και για να δεις τι μπορείς εσύ να κερδίσεις από ανθρώπους που κοινωνικοταξικά μας ενδιαφέρουν και, παρά το ότι δεν έχει ξεφύγει η σκέψη και οι επαφές τους από τις δαγκάνες κυρίως της σοσιαλδημοκρατίας, μας παρακολουθούν από πιο κοντά.

Επίσης, αντικειμενικά χρειάζεται επεξεργασία, ανάλογα και την περιοχή, η προσπάθεια να αναδεικνύεις σταθερά το πώς εκφράζεται η αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - Περιφέρειας - δήμων με παραδείγματα που να διευκολύνουν να κατανοείται ο χαρακτήρας του αστικού κράτους και το τι κίνημα χρειάζεται, αποφεύγοντας έναν άτσαλο τρόπο που - άθελά μας - μπορεί να οδηγεί να φαίνεται ως αιτία των προβλημάτων κάποιες φορές η ανικανότητα του κράτους ή του δημάρχου.

`Η για παράδειγμα πρέπει να φωτιστεί και να γενικευτεί η περιορισμένη πείρα που υπάρχει από το πώς καθοδηγούνται σκόρπιες δυνάμεις, πολλές φορές ο ένας π.χ. σε μια γειτονιά ή χώρο δουλειάς.

Ακόμα ένα ζήτημα είναι το αν και πώς το Τομεακό Γραφείο, η Τομεακή Επιτροπή, το Γραφείο της ΚΟΒ έχει αντικειμενική εκτίμηση για το εύρος του κόσμου που ενσωματώνονται συμπεράσματα που έχουμε βγάλει σαν Κόμμα, είτε αφορούν π.χ. μια μάχη, αλλά και στρατηγικά συμπεράσματα που τους βοηθούν να αποκτάνε κριτήριο, να έχουν εμπιστοσύνη απέναντι στο Κόμμα, που καλλιεργούν την αντοχή σε πιέσεις που θα ενταθούν το επόμενο διάστημα. Π.χ η συζήτηση για το 2ο κεφάλαιο των Θέσεων συμβάλλει για να δημιουργηθεί κριτήριο σε ευρύτερο κόσμο για το τι κόμμα είμαστε, πώς σκέφτεται ένα επαναστατικό κόμμα για να ανταποκριθεί στην αποστολή του, συμβάλλει να αναγνωρίζεται πλατύτερα ο πρωτοπόρος επαναστατικός ρόλος του Κόμματος.

Με βάση όλα τα παραπάνω σίγουρα όλες οι ΚΟΒ δεν μπορούν με τον ίδιο τρόπο να είναι στην ίδια «ταχύτητα». Αλλά το Τομεακό Γραφείο πρέπει να μπορεί να είναι σε θέση με αντικειμενικό τρόπο να προσδιορίσει τι πρέπει να λυθεί σε κάθε ΚΟΒ.

Στις Θέσεις σημειώνεται ότι πολλές φορές η καθημερινότητα περιορίζεται σε ένα άθροισμα ενεργειών, με κύριο βάρος τα οργανωτικά καθήκοντα, χωρίς να υπάρχει η ανάλογη έγνοια για το ανέβασμα της συνολικής ικανότητας του Κόμματος, για την εξασφάλιση της ετοιμότητας για να ανταποκριθούμε σε πιο σύνθετα καθήκοντα.

Εδώ να θέσω έναν προβληματισμό: Ποια όργανα και τι μέγεθος των μελών του Κόμματος συνειδητοποιούν ότι μπορεί να κληθούν να δράσουν σε απότομες εξελίξεις που πολλές φορές περιγράφουμε; Δεν είναι ψυχολογικό το θέμα αλλά βαθιά πολιτικό, κατανόησης της ρευστότητας των εξελίξεων, των ποιοτικών αλλαγών που μπορεί να συντελεστούν ως αποτέλεσμα όξυνσης των αντιθέσεων, παρακολουθώντας τις επεξεργασίες της ΚΕ, βλέποντας την ουσία του συνθήματος του Συνεδρίου, και τη συζήτηση που θέλουμε να ανοίξει σε όλο το Κόμμα.

Γιατί είναι άλλο πράγμα να σκέφτεται ένας κομμουνιστής, μία κομμουνίστρια, ένα μέλος καθοδηγητικού οργάνου, ότι «εντάξει κάνω ό,τι μπορώ, έχω όμως και τη ζωή μου» και διαφορετικό ότι «προσπαθώ να παρακολουθήσω τα ζητήματα που θέτει η ΚΕ, έχω ανησυχία για τα αποτελέσματα της δουλειάς, ψάχνομαι σταθερά για το κατά πόσο ανταποκρίνομαι σε αυτό που μου έχει ανατεθεί, δουλεύω εντατικά έχοντας στο μυαλό μου ότι μπορεί να κληθώ να αντιμετωπίσω από τη χρέωσή μου πρωτόγνωρες καταστάσεις γιατί όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά», κάτι που μπορεί να δημιουργεί ακόμα και φόβο για την εξέλιξη της ταξικής πάλης αλλά ταυτόχρονα έχεις και θέληση να τα καταφέρεις και να συμβάλεις στον ανώτερο σκοπό για τον οποίο παλεύουμε. Αλλιώς θα είναι η καθοδηγητική δουλειά και η προσωπική δουλειά του ενός και αλλιώς του άλλου.

Και επειδή λοιπόν ιδανικές ΚΟΒ και μέλη του Κόμματος δεν υπάρχουν, το θέμα είναι να ανέβει η απαίτηση των ίδιων των στελεχών από τον εαυτό τους να ανταποκριθούν στον ρόλο τους με βάση και τις συλλογικές αποφάσεις, ανάλογα και την χρέωση του καθενός, για να γίνει ένα ποιοτικό άλμα στη δουλειά μας.

Για την ανάπτυξη της ικανότητας όλων μας, ώστε και μαζική παρέμβαση στον χώρο ευθύνης μας να κάνουμε, και να βρίσκουμε τον απαραίτητο χρόνο για μελέτη, και να κάνουμε οργανωτική δουλειά με χαρτί και μολύβι, και να αφιερώνουμε σκέψη για την πείρα που βγαίνει από την παρέμβασή μας και τα συμπεράσματα που προκύπτουν. Η ισορροπία είναι δύσκολη, αλλά πρέπει να το λύσουμε και μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Να συμβάλλουμε ώστε να βοηθιέται το κάθε μέλος του Κόμματος, το κάθε στέλεχος να αναπτύξει τις ικανότητές του. Δεν γίνεται αν θέλουμε να μετρήσουμε βήματα να μην απλωθεί η δουλειά σε όλες τις συντρόφισσες και τους συντρόφους, καθώς και σε έναν ευρύτερο περίγυρο που έχουμε διαμορφώσει με την ίδια μας τη δράση, με το σκεπτικό ότι όλοι είναι πολύτιμοι και για όλους υπάρχει δουλειά. Πρέπει να πάρει προβάδισμα η διαπαιδαγώγηση, πρώτα απ' όλα με το παράδειγμα, με ειλικρινές ενδιαφέρον που έχει μεγάλη σημασία, γιατί δεν κερδίζεις τον σεβασμό και την εκτίμηση αυτόματα αλλά την κερδίζεις κάθε μέρα.

Μπορούμε να πετύχουμε από όλη μας τη δουλειά να αποπνέει ότι ο Σοσιαλισμός δεν είναι μια ωραία ιδέα, αλλά η μόνη επιλογή για να δει προκοπή ο λαός, ενώ ο ατομικός αγώνας για να συμβάλλεις στην οικογένειά σου, για να ζεις με αξιοπρέπεια, είναι αναπόσπαστα δεμένος με τον συλλογικό αγώνα για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος.