«Ποιες θα ήταν οι συνέπειες μιας παρατεταμένης στασιμότητας στη γερμανική οικονομία για την υπόλοιπη Ευρώπη και την Ελλάδα ειδικότερα;», ρωτήθηκε από την «Καθημερινή» ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Γερμανίας και ξεκινά την απάντησή του ως εξής: «Θέλετε πραγματικά να υποθέσω κάτι τέτοιο;». Στο ίδιο φύλλο, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία ο Αλ. Παπαχελάς έγραφε πως «η καταιγίδα μιας δημοσιονομικής κρίσης (...) θα κλονίσει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Θα τη νιώσουμε και εδώ, όσο "θωρακισμένοι" κι αν είμαστε λόγω του εξασφαλισμένου χρέους». Οχι πως χρειάζονταν αυτές οι επισημάνσεις για να καταλάβει κανείς τα «κοντά ποδάρια» που έχουν τα κυβερνητικά παραμύθια για τη «θωρακισμένη οικονομία», αλλά αποδεικνύεται και από εδώ ότι η κρίση είναι χαραγμένη στο DNA του καπιταλιστικού συστήματος και ότι τα «ξόρκια» κράτους και κυβερνήσεων δεν μπορούν να εξωραΐσουν, πόσο μάλλον να αλλάξουν αυτήν την πραγματικότητα. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι η διαπίστωση που κάνουν όλοι, αλλά το πώς «διαβάζει» ο λαός την πραγματικότητα αυτή: Ως «σκιάχτρο» και απειλή για «τα κεφάλια μέσα», για να δεχτεί τη 13ωρη δουλειά, τις θυσίες για την πολεμική οικονομία και τα «σπασμένα» μίας ακόμα κρίσης, όπως του λένε κυβέρνηση και αστικά επιτελεία; 'Η ως μία ακόμα επιβεβαίωση ότι οι ανάγκες του - σε ανάπτυξη και κρίση - δεν χωράνε με τίποτα στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Και ότι ο μόνος φιλολαϊκός δρόμος είναι να σπάσει μια και καλή, με την πάλη του, τον φαύλο κύκλο των πολέμων και των κρίσεων, παλεύοντας για την ανατροπή του.