Μεταρρυθμίσεις και περικοπές είναι όψεις της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, που στοχεύει στη θωράκιση των κερδών του κεφαλαίου κάτω από όλες τις συνθήκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ελληνική κυβέρνηση: Με το ένα χέρι υπογράφει το νομοσχέδιο για το 13ωρο, στο όνομα του να ανέβουν η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και η παραγωγικότητα της δουλειάς, και με το άλλο ετοιμάζει το προσχέδιο του προϋπολογισμού, με νέες περικοπές - κόλαφο για τις λαϊκές ανάγκες. Οσο για τα παραμύθια του ΣΕΒ ότι η άνοδος της παραγωγικότητας δεν προϋποθέτει απαραίτητα μικρότερους μισθούς και περισσότερη δουλειά, τα καταρρίπτει η ίδια η πραγματικότητα της καπιταλιστικής αγοράς. Αύξηση της παραγωγικότητας χωρίς ένταση της εκμετάλλευσης δεν υπάρχει, και καμία μεταρρύθμιση δεν είναι «ανώδυνη» για τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Γι' αυτό άλλωστε οι εργοδότες εκφράζουν την αγωνία τους για το αν οι λαοί θα συμβιβαστούν με τις νέες θυσίες που τους ετοιμάζουν. Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρη από τα αποδυτήρια: Καμία θυσία για το κεφάλαιο και τα κέρδη του, καμία ανοχή στα ψευτοδιλήμματα που δένουν χειροπόδαρα τον λαό. Σύγκρουση με το σύστημα που γεννάει φτώχεια, εκμετάλλευση και πόλεμο, μέχρι την ανατροπή του!