Αυτή η μεγάλη αλήθεια ξεδιπλώθηκε εκείνες τις τραγικές ώρες και ημέρες μπροστά στα μάτια του λαού της περιοχής, που βρήκε λειψά μέσα και προσωπικό στις αρμόδιες υπηρεσίες της Πυροσβεστικής, της Πολιτικής Προστασίας, των Δασαρχείων, της Περιφέρειας, συνολικά του κράτους. Που αντί για σχέδιο αντιμετώπισης, κατάσβεσης και προστασίας βρήκε... ευχές από αρμόδια χείλη για... μια βροχή και φυσικά επίκληση της ατομικής ευθύνης με πολλά μηνύματα του 112!!!

Ενας λαός που μπήκε στη μάχη της κατάσβεσης με αυτοθυσία και αλληλεγγύη δίπλα στην ηρωική προσπάθεια των εξαντλημένων πυροσβεστών και εθελοντών, πιλότων, διασωστών, φαντάρων. Ξεχώρισε η μεγάλη προσπάθεια των εργαζομένων του νοσοκομείου και του ΕΚΑΒ που εκκένωσαν το πανεπιστημιακό νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης και η μεγάλη υποκρισία των διοικούντων που ονόμασαν πλωτό νοσοκομείο το πλοίο της γραμμής Αλεξανδρούπολη - Σαμοθράκη και στοίβαξαν σε αυτό όπως - όπως τους ασθενείς.

Επιβεβαιώθηκε περίτρανα πως «μόνο ο λαός σώζει τον λαό». Χωρίς την κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα οι καταστροφές και οι απώλειες θα ήταν ακόμα μεγαλύτερες. Το ξέρουν από πρώτο χέρι οι κάτοικοι της Παλαγίας, του Αβαντα, της Ανθειας, της Αγνάντιας, των Λουτρών, της Αμφιτρίτης, της Κίρκης, των Κασσιτερών, κ.α.

Οι κομμουνιστές βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή της μάχης με όλα τα διαθέσιμα μέσα, στο πλευρό των δυνάμεων που επιχειρούσαν, των κατοίκων που κινδύνευαν. Με σχέδιο και διάταξη, αυταπάρνηση και ψυχραιμία. Συμβάλλοντας στην κατάσβεση, την προετοιμασία αντιπυρικών ζωνών σε χωριά και οικισμούς στα οποία κατευθυνόταν η πυρκαγιά, τη μεταφορά νερού για κατάσβεση και πόσιμου σε πυροσβέστες, που «πάλευαν με το θηρίο», τη μετακίνηση ανήμπορων. Σε τέτοιες ώρες αποδεικνύεται η ενότητα λόγων και έργων.

Παράλληλα δώσαμε τη μάχη της ενημέρωσης του κόσμου για την προστασία της υγείας του, καταστήσαμε τα γραφεία του ΚΚΕ στην Αλεξανδρούπολη κέντρο οργάνωσης και διαφώτισης, αλλά και χώρο φιλοξενίας κόσμου από τους γύρω οικισμούς που εκκενώνονταν το κρίσιμο βράδυ που η φωτιά «έγλειφε» την πόλη. Δεν υποστείλαμε τη σημαία της διεκδίκησης από τις πρώτες κρίσιμες ώρες, με κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις, παρεμβάσεις στα υπουργεία, στην Περιφέρεια, στους δήμους. Με ανάδειξη των πραγματικών αιτιών και υπευθύνων. Κόντρα στις λογικές του «θα λογαριαστούμε μετά»!

Κάναμε προσπάθεια τα σωματεία και οι υπόλοιποι μαζικοί φορείς, αγροτικοί και πολιτιστικοί σύλλογοι, να γίνουν κέντρα οργάνωσης της αλληλεγγύης και του αγώνα. Ετσι εξασφαλίστηκε, μεταξύ άλλων, η εκκένωση εργοστασίων και άλλων χώρων δουλειάς που οι εργοδότες ήθελαν οι εργαζόμενοι να συνεχίζουν να δουλεύουν την ώρα που οι φλόγες πλησίαζαν και ο καπνός έκανε αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Χωρίς υπερβολή μπορούμε να πούμε ότι αναδείχθηκαν όλες οι αρετές της οργανωμένης εργατικής και λαϊκής κινητοποίησης και δράσης.

Από την άλλη όμως, ξεπρόβαλε μέσα από τους καπνούς και το πιο αποκρουστικό πρόσωπο του συστήματος, οι περιβόητοι αυτόκλητοι «σερίφηδες». Για μια ακόμα φορά για να αθωώσουν το σύστημα, για να πετάξουν τις ευθύνες πάνω από την κυβέρνηση, για να θολώσουν την εγκληματική πολιτική του αστικού κράτους και της ΕΕ, «ανακάλυψαν» άλλον εχθρό: Τους κυνηγημένους πρόσφυγες. Η ρητορική μίσους στην πράξη επιβεβαιώνεται ότι ξεπλένει κυβερνήσεις και ΕΕ, για αυτό και η αστική δικαιοσύνη φρόντισε να πέσουν τελικά στα μαλακά!

Και όταν μετά από 16 ημέρες η πυρκαγιά έσβησε, αποκαλύφθηκε το μέγεθος της καταστροφής και μαζί του οι κρατικές ανεπάρκειες, παρά την προσπάθεια των κυβερνητικών βουλευτών, υπουργών και του ίδιου του πρωθυπουργού να καλλιεργήσουν κλίμα αναμονής και εφησυχασμού. Οτι θα δοθούν αποζημιώσεις σε όλους τους πληγέντες, θα εκπονήσουν σχέδιο ανασυγκρότησης, θα πάρουν μέτρα για να μην ξανασυμβεί το κακό. Εφτασαν στο σημείο να μας λένε να δούμε την κρίση ως ευκαιρία.

Οι μήνες και τα χρόνια που ακολούθησαν επιβεβαίωσαν την ανάγκη για άμεση λαϊκή κινητοποίηση και διεκδίκηση. Σε αυτήν την υπόθεση το ΚΚΕ μπήκε μπροστά. Με τους κομμουνιστές στα συνδικάτα και τους συλλόγους να δίνουν τη μάχη για να εκφραστεί μαζικά, όχι μόνο η αγανάκτηση, αλλά τα αιτήματα για 100% αποζημίωση των πληγέντων, άμεσα μέτρα για προστασία από πλημμύρες, έργα υποδομής και προσλήψεις ώστε να μην επαναληφθεί το έγκλημα.

Οσο βέβαιο είναι ότι τελικά ούτε επαρκείς αποζημιώσεις δόθηκαν (οι ελαιοπαραγωγοί περιμένουν ακόμα, κανένας δεν αποζημιώθηκε στο 100% της ζημιάς, η πλειοψηφία 2 χρόνια μετά έχει πάρει μόνο την προκαταβολή της πενιχρής αποζημίωσης, κανένας δεν πήρε ουσιαστική βοήθεια για να ξαναχτίσει το σπίτι του ή την παραγωγική του μονάδα, καμία πρόβλεψη δεν υπήρξε για το χαμένο εισόδημα), ούτε μέτρα για την επόμενη ημέρα πάρθηκαν, άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι και τα ψίχουλα αυτά, χωρίς την άσκηση πίεσης από τον λαό, δεν θα δίνονταν.

Εκεί όμως που η κυβέρνηση «έδωσε τα ρέστα της» ήταν στο σχέδιο για την «ανασυγκρότηση του Εβρου», το περιβόητο master plan. Συσκέψεις επί συσκέψεων, εκδηλώσεις και συνεντεύξεις, περιοδείες κυβερνητικών κλιμακίων και του πρωθυπουργού. Ολα για ένα σχέδιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των βιομηχάνων, των ενεργειακών κολοσσών, των κατασκευαστικών εταιρειών, των ξυλοβιομήχανων, των εξαγωγικών καθετοποιημένων αγροτοκτηνοτροφικών μονάδων. Ενα σχέδιο που θα μπορούσε να έχει ως τίτλο «μπίζνες στα καμένα»!

Η κυβερνητική πολιτική βέβαια προχωρά και υλοποιείται, άλλοτε πιο γρήγορα, άλλοτε πια αργά. Παίζουν ρόλο και τα αντιτιθέμενα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα τμήματα του κεφαλαίου που διεκδικούν επιθετικά να αλώσουν τον δασικό πλούτο, να καρπωθούν μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας από επιδοτήσεις, κίνητρα κ.λπ. Σε αυτά δεν έχουν ενιαία στάση. Αλλα συμφέροντα προκρίνουν για παράδειγμα το μεταφορικό ισοδύναμο, άλλα τις fast track αδειοδοτήσεις για ανεμογεννήτριες ακόμα και μέσα στα καμένα (πρόσφατη η αίτηση δανέζικης εταιρείας), άλλα την τουριστική βίζα και το «Εβρος pass», άλλα τα αποσπασματικά και ανεπαρκή για τις λαϊκές ανάγκες έργα υποδομής, που ωστόσο επιφέρουν μεγάλα κέρδη σε εργολάβους και μελετητικά γραφεία.

Ενιαία είναι η στάση τους απέναντι στο βασικό: Ανασυγκρότηση του Εβρου για τα δικά τους συμφέροντα μακριά και αλάργα από τις κοινωνικές και λαϊκές προτεραιότητες. Για αυτό ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τα παχιά λόγια που δεν τον αφορούν.

Αυτός συνεχίζει να στενάζει από την ακρίβεια, τις ζωονόσους, τις υποστελεχωμένες υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, πολιτικής προστασίας. Αυτός συνεχίζει να κινδυνεύει από φυσικές καταστροφές, από τη μετατροπή της περιοχής σε ΝΑΤΟικό προγεφύρωμα και μαγνήτη κινδύνων. Από τα 13ωρα που ετοιμάζει η κυβέρνηση για να αυξηθούν κι άλλο τα εργοδοτικά εγκλήματα στους τόπους δουλειάς.

Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι η ίδια η πραγματικότητα. Η δύσκολη καθημερινότητα για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, με μισθούς και συντάξεις, που δεν φτάνουν ούτε έως τις 15 του μήνα. Με τα τεράστια προβλήματα των αγροτών του Εβρου, που εκτός από την ΚΑΠ της ΕΕ έχουν να αναμετρηθούν και με τη δραματική μείωση της υδροδότησης για άρδευση λόγω της κυβερνητικής κοροϊδίας για τα νερά του Αρδα, για τα οποία ακόμα εκκρεμεί η ελληνοβουλγαρική συμφωνία και την έλλειψη των αναγκαίων έργων. Με την απόγνωση των κτηνοτρόφων των οποίων τα κοπάδια ξεκληρίστηκαν από τις ζωονόσους και παραμένουν χωρίς αναπλήρωση του εισοδήματος, χωρίς αποζημιώσεις ικανές να ανακτήσουν τα κοπάδια τους.

Ο λαός αυτός όμως έχει τα δικά του όπλα. Μπορεί να βγάλει συμπεράσματα πολύτιμα από αυτά τα δύο χρόνια και να γυρίσει την πλάτη στις κυβερνητικές φιέστες που θα ενταθούν ενόψει ΔΕΘ, αλλά και στους επίδοξους σωτήρες που κριτικάρουν την κυβέρνηση ότι «δεν υλοποιεί το σχέδιο ανασυγκρότησης του Εβρου» με το οποίο συμφωνούν στην ουσία του.

Να δυναμώσει την αλληλεγγύη του ενός προς τον άλλο, τον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στο συνολικό πλαίσιο πάλης να ενταχθούν τα αιτήματα για:

- 100% αποζημίωση σε όλους τους πυρόπληκτους

- να γίνουν όλα τα απαραίτητα έργα αντιπυρικής - αντιπλημμυρικής προστασίας

- μόνιμο και επαρκές προσωπικό σε δασαρχεία - πυροσβεστική - πολιτική προστασία

- πολιτική προστασία στην υπηρεσία του λαού και όχι των ΝΑΤΟικών προδιαγραφών

- σταθερή παρακολούθηση και μέτρα για την υγεία του συνόλου του πληθυσμού από βλάβες εξαιτίας της πυρκαγιάς και των αποτελεσμάτων της (π.χ. πνευμονολόγοι, παιδοψυχολόγοι, κ.ά.).

Σε αυτόν τον δρόμο μπορούμε να συναντηθούμε κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές, παλιοί και νέοι. Οπως συναντηθήκαμε εκείνες τις κρίσιμες ώρες για να κάνουμε πράξη τη γνήσια λαϊκή αλληλεγγύη. Οπως βρεθήκαμε ο ένας στο πλευρό του άλλου, για να ξαναπατήσουμε στα πόδια μας.