Μικρά νεκρά παιδιά της Γάζας, σας γράφω, αν και δεν μπορείτε πια να διαβάσετε. Ούτε να πεινάσετε πια μπορείτε. Τώρα σας πήρε η μαύρη τρύπα της Ιστορίας, όπως κάποτε πήρε τα παιδιά του Λένινγκραντ, της Βοσνίας, του Αουσβιτς, του Νταχάου. Και τώρα τα δικά σας κορμιά - αποστεωμένα και ξεραμένα από την ασιτία - στοιχειώνουν τις οθόνες μας (όταν δεν προσπερνιούνται βιαστικά).

Ο θάνατός σας δεν ήταν ατύχημα, ούτε παράπλευρη απώλεια. Ηταν απόφαση.

Οι εντολές για περιορισμό της βοήθειας, οι συστηματικές επιθέσεις σε φορτηγά με τρόφιμα, η καταστροφή γεωργικών εγκαταστάσεων, οι πυροβολισμοί στο ψαχνό, συνιστούν πολιτική εξόντωσης, σκόπιμη στρατηγική, με δυο λόγια εγκληματική πράξη. Αυτό ακριβώς είναι ο λιμός στη Γάζα. Εγκλημα πολέμου.

Οσοι νομίζουν ότι η πείνα είναι απλώς μια συνέπεια του πολέμου, κάνουν λάθος. Η πείνα είναι όπλο και η χρήση της ως όπλου απαγορεύεται ρητά από το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο.

Πρόκειται για ένα από τα πιο φτηνά, τα πιο βρώμικα και πιο αργά όπλα. Οι ναζί το γνώριζαν καλά, στο γκέτο της Βαρσοβίας, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην πολιορκία του Λένινγκραντ... Η λιμοκτονία δεν ήταν «παράπλευρη απώλεια». Ηταν μέθοδος εξόντωσης. Προγραμματισμένη. Καλοσχεδιασμένη.

Σήμερα, στη Γάζα, το ίδιο σχέδιο ξεδιπλώνεται με άλλα μέσα αλλά με τον ίδιο στόχο, την υποταγή ή την εξόντωση. Ενας ολόκληρος λαός εγκλωβισμένος, αποκομμένος, εξαντλημένος. Τα αποθέματα τροφίμων έχουν τελειώσει. Το νερό δηλητηριάζεται. Οι διεθνείς αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας σταματούν ή βομβαρδίζονται. Οι ουρές για ένα κομμάτι ψωμί μοιάζουν με τελετή θανάτου. Και εσείς τα παιδιά δεν έχετε να φάτε, όχι επειδή δεν υπάρχει φαγητό στον κόσμο, αλλά επειδή κάποιοι εγκληματίες αποφάσισαν ότι δεν δικαιούστε να ζήσετε. Ετσι σας σκοτώνει το σύστημα. Οχι απλώς με μια βόμβα ή με έναν πυροβολισμό.

Η λογική της απανθρωπιάς. Το δόγμα της συλλογικής τιμωρίας. Η πίστη ότι κάποια παιδιά αξίζουν να ζουν και κάποια όχι. Η πεποίθηση ότι αν πεινάσεις αρκετά, αν εξαντληθείς, αν καταρρεύσεις, θα πάψεις να αντιστέκεσαι. Μα εσείς πεθαίνετε όρθια, παιδιά της Γάζας. Και γι' αυτό τους τρομάζετε - και τους ντροπιάζετε - ακόμα περισσότερο.

Γιατί η απόφαση του λαού σας λάμπει πάντα, μέσα στους στίχους του Παλαιστίνιου ποιητή Σαμίχ αλ Κάσεμ: «Κι ως τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς μου, θ' αντιστέκομαι».

Μικροί μου άγγελοι, δεν σας γνώρισα ποτέ. Νιώθω όμως πως σας ξέρω. Ξέρω τα ονόματά σας.

• Ξέρω την Μαριάμ, που σημαίνει «καθαρή», «αγνή», κόρη της Γάζας, όπως κάποτε η Παναγία της Ναζαρέτ. Πέθανες στα επτά σου, τρώγοντας φύλλα.
• Ξέρω τον Αχμαντ, που σημαίνει «ο πιο άξιος επαίνου». Δεν υπήρξε κανείς να σε επαινέσει, ούτε να σε βοηθήσει, ούτε μια κουταλιά ταχίνι στο στόμα σου.
• Ξέρω τη Φάτιμα («εκείνη που απέχει»), που έπινες νερό από λάσπες κλαίγοντας.
• Ξέρω τον Γιούσεφ («Θεός θα προσθέσει»). Μα ο Θεός δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα για σένα.
• Ξέρω τη Λάιλα («νύχτα σκοτεινή»), πέθανες μια ζεστή μέρα με ήλιο.
• Σε γνωρίζω, Ομάρ («μακροβιότητα»), κι όμως εσύ δεν έγινες ούτε δέκα χρόνων.
• Κι εσένα, Χανάν («τρυφερότητα»), που σε άφησαν να σβήσεις από δίψα.
• Κι εσένα, Νουρ («φως»), κι ας πέθανες στο σκοτάδι μιας άδειας αποθήκης αλευριού.
• Κι εσένα, Αμάλ («ελπίδα»), κι ας μην πρόλαβες να μάθεις τι σημαίνει το όνομά σου.

Ξέρω τα ονόματά σας, γιατί τα άκουσα να ψιθυρίζονται μέσα σε θρήνους και μοιρολόγια, μέσα σε κραυγές στο διαδίκτυο, μέσα στα στόματα αυτών που σας υπερασπίστηκαν. Τα θυμάμαι, όπως θυμάται κανείς μια προσευχή ή μια κατάρα.

Ξέρω και τα άλλα ονόματα. Εκείνα των χορτάτων.

• Ξέρω τον Yoav Gallant, τον υπουργό Αμυνας του Ισραήλ. Το όνομά του σημαίνει «ο Θεός είναι Πατέρας».

Κι όμως, αυτός διέταξε να λιμοκτονήσουν παιδιά, που δεν είχαν πια ούτε πατέρα ούτε Θεό.

• Ξέρω τον Benjamin Netanyahu.

Το όνομά του σημαίνει «γιος της δεξιάς (ευλογημένης) χείρας».

Και αυτήν τη δεξιά του χείρα την ύψωσε για να κόψει το νερό, να κλείσει τις σήραγγες, να τιμωρήσει βρέφη και μικρά παιδιά.

• Ξέρω τον Itamar Ben Gvir, υπουργό Εσωτερικής Ασφάλειας. Το όνομά του σημαίνει «φοινικόδεντρο νίκης».

Νίκησε πράγματι, βάζοντάς τα με ένα αγέννητο έμβρυο, μια ετοιμοθάνατη μάνα, έναν γέρο με σάκχαρο και χωρίς ινσουλίνη.

Ξέρετε κάτι, παιδιά; Σας σκότωσαν τα πιο ειρωνικά ονόματα της Ιστορίας.

Ονόματα που σηματοδοτούν αγάπη και προστασία.

Κι όμως, αυτοί που τα φέρουν είναι οι υπεύθυνοι για τη χρήση της πείνας ως όπλου μαζικής καταστροφής.

Πάνω από τα ονόματά τους, τρέχει ποτάμι αθώο παιδικό αίμα, μαζί με το αίμα της ιστορικής συνείδησης.

Μπορεί να μην πρόλαβε το σχολείο να σας μάθει τι σημαίνει η λέξη λιμοκτονία (στη δική μας γλώσσα προκύπτει από τα λιμός και κτείνω, που σημαίνει φονεύω διά λιμού), όμως πρόλαβαν οι «μεγάλοι» να σας τη μάθουν με τον χειρότερο τρόπο. Ετσι ήταν πάντα, αφού όλοι οι πόλεμοι έχουν στη φαρέτρα τους τον λιμό.

Παιδιά της Γάζας, κανείς μας δεν πρέπει να σας πει ήρωες. Δεν θέλατε να γίνετε ήρωες σ' αυτήν την κόλαση των αθώων... Πεινούσατε. Κλαίγατε. Θέλατε μια μπουκιά ψωμί.

Οχι να γίνετε ανατριχιαστικές φωτογραφίες, όχι να μπείτε σε επετειακά σποτ και να πρωταγωνιστήσετε στην ντροπή της ανθρωπότητας. Σε αυτό το μέγα όνειδος της εποχής μας.

Παιδιά, θέλω να ξέρετε πως γνωρίζω και τους ανώνυμους πιλότους του θανάτου. Ξέρω και τα drones χωρίς πρόσωπο. Εχω δει τα βλήματα που γράφουν πάνω τους «Made in USA και EU».

Και πάλι πίσω σε εσάς.

• Σε σένα, Τζούντι, που το όνομά σου σημαίνει «ύμνος». Πέθανες σιωπηλά, σε μια πλαστική λεκάνη.
• Σε σένα, Αλαα, που σημαίνει «ύψος». Μα το ύψος σου ήταν 64 εκατοστά όταν έσβησες.
• Σε σένα, Ζεϊνάμπ, που σημαίνει «ομορφιά του πατέρα». Μα ο δικός σου πατέρας είχε δολοφονηθεί.
• Σε σάς, Σάλμα («ειρήνη»), Ανουάρ («φως»), Ρεμάν («έλεος»), Ταχάνι («ευχή»).

Σκότωσαν και εσάς και τα ονόματά σας. Γιατί ενοχλούσαν. Επειδή σήμαιναν κάτι ανθρώπινο.

Και τώρα πείτε μου, τι να κάνω βλέποντας τις φωτογραφίες σας; Να μαζέψω τα ονόματά σας και να τα βάλω σε κατάλογο; Να κάνω ένα ακόμα άρθρο, μία ακόμα καταγραφή; Να προσθέσω τον εαυτό μου στην άχρηστη παράταξη των ευσυγκίνητων;

Οχι.

Θα σας κρατήσω στη γλώσσα μου. Θα μιλάω συνέχεια για σας. Δεν ξεχνάω. Δεν προσπερνώ. Δεν προδίδω. Εχω μάθει πως αν είσαι ουδέτερος στην αδικία, έχεις επιλέξει το μέρος του θύτη. Πως όταν πεθαίνει ένα παιδί από πείνα, δεν πεθαίνει μόνο η ψυχή του κόσμου, γκρεμίζεται το νόημα της ίδιας της ανθρωπότητας.

Μέχρι οι αγώνες μας καταφέρουν να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο, να ξέρετε πως τα ονόματά σας θα φλέγονται μέσα μας.

• Μ' ακούς, Yazan al-Kafarneh; Με πιστεύεις; Ησουν 10 ετών όταν πέθανες, 4 Μαρτίου 2024, λόγω υποσιτισμού. Ησουν το πρόσωπο - σύμβολο της λιμοκτονίας στη Γάζα. Το όνομά σου σημαίνει «σκέψη», «προνοητικότητα».

Μα εσύ δεν πρόλαβες να σκεφτείς τίποτα, δεν προνόησες το μέλλον σου, δεν χόρτασες κανένα παιχνίδι, καμία γεύση.

• Εσύ, μικρέ μου Mohammad Mustafa Yassin, ήσουν 4 ετών όταν πέθανες τον Μάη του 2025 από παρατεταμένη πείνα, σύμφωνα με γιατρούς στο Al-Ahli Arab Hospital.

Το όνομα Mustafa σημαίνει «ο εκλεκτός». Κι όμως, ήσουν το πιο πεινασμένο παιδί, που δεν επέλεξε κανείς να σώσει. Ησουν ο εκλεκτός του πιο άδικου θανάτου.

• Οπως και η Λάμις, που πέθανε στον καταυλισμό Νουσεϊράτ.

Το όνομά της σημαίνει «ειρήνη του ουρανού». Εγλειφε το χέρι της μαμάς της στον ύπνο απ' την πείνα. Δεν πρόλαβε να βγάλει δεύτερο δόντι.

• Γράφω σήμερα και σε σένα, Ρούα, εσένα που σε φώναζαν «μικρό αεράκι» όταν ακόμα περπατούσες ξυπόλυτη.

Πόσα φύλλα έφαγες, Ρούα, μέχρι να μην έχει πια τίποτα να φας;

• Σου γράφω, Ιμπραχίμ («πατέρα των πιστών»). Μα εσύ ήσουν παιδί ακόμα.

Ούτε πατέρας, ούτε πιστός. Μόνο ένα ξεραμένο στόμα ήσουν και μια πρησμένη κοιλιά.

• Σου γράφω, Μπαϊάν, που σημαίνει «λόγος καθαρός», κι όμως έφυγες προτού πεις τις πρώτες σου λέξεις.

Σας ονοματίζω. Γιατί η λησμονιά είναι ο δεύτερος θάνατος.

Και ξέρω και τα άλλα ονόματα. Εκείνων που έστειλαν τον λιμό.

Ο David («αγαπημένος του Θεού»), που έστελνε βόμβες σε φορτηγά με αλεύρι.

Η Sharon («πεδιάδα με καρπούς»), που υπέγραφε την καταστροφή των θερμοκηπίων στην Κοιλάδα Καρνί.

Ο Naftali («παλαιστής του Θεού»), που τελικά πάλεψε μόνο με βρέφη.

Και δίπλα τους οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και η σιωπή, που σκοτώνει πιο αποτελεσματικά κι από σφαίρα.

Ετσι αμέτρητα αθώα παιδιά πέθαναν και πεθαίνουν καθημερινά. Αριθμοί σε Excel ανθρωπιστικών οργανώσεων και ρεπορτάζ...

Ποιος έχει την ευθύνη;

Η κυβέρνηση του Ισραήλ, φυσικά, η οποία επιβάλλει τον ασφυκτικό αποκλεισμό, η οποία αποφασίζει ποιο φορτηγό θα περάσει και ποιο θα μείνει στις ουρές των συνόρων. Αλλά και οι σύμμαχοί της. Οι ΗΠΑ, που συνεχίζουν να στέλνουν όπλα. Η Ευρώπη, που τολμά να μιλά για «αυτοάμυνα» όταν πεθαίνουν βρέφη από ασιτία. Τα Ηνωμένα Εθνη, που καταγράφουν αλλά δεν εμποδίζουν. Οι οργανώσεις, που διαμαρτύρονται αλλά δεν τολμούν να μπλοκάρουν καμία ροή χρηματοδότησης. Αυτοί που σιωπούν, που βαρέθηκαν, που κουράστηκαν, που «έχουν και δικά τους προβλήματα».

Νεκρά παιδιά της Γάζας, θα κρατήσουμε την ταυτότητά σας ζωντανή όσο κρατάει η ντροπή αυτού του κόσμου, που δεν θα επιτρέπει στη γη να χωνέψει τα σκελετωμένα κορμιά σας.

Πιστέψτε με, είστε πιο ζωντανά μετά θάνατον απ' όσο ήσασταν στη ζωή.

Δεν σας ξεχνάμε.

Ξέρουμε πια πως η συγγνώμη ακούγεται σαν βλασφημία. Για την αδιαφορία, την ανοχή, τη σιωπή, την πολιτισμένη υποκρισία. Γιατί στον πλανήτη των χορτάτων ο θάνατός σας είναι το πιο ηχηρό κατηγορητήριο.

Ομως, όταν πεθαίνει ένα παιδί από πείνα, δεν πεθαίνει μόνο η ψυχή του κόσμου. Γκρεμίζεται το νόημα της αξιοπρέπειας, της ίδιας της ανθρωπότητας.

Ολοι εσείς που παλεύετε για να κρατηθείτε στη ζωή, για να μείνετε στη γη σας, που αγωνίζεστε για να ζήσετε στη δική σας ανεξάρτητη πατρίδα, να ξέρετε πως ο αγώνας σας είναι και δικός μας αγώνας. Και η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας σε αυτόν τον κοινό αγώνα.

Και ίσως μια μέρα, εκεί στη ματωμένη πατρίδα σας, εκεί που τώρα η ανθρωπιστική τραγωδία είναι ένας εφιάλτης «ιστορικών διαστάσεων», εκεί, στη Λωρίδα της Γάζας, θα γεννιούνται ξανά παιδιά που οι γονείς τους θα μπορούν να τα προστατεύουν και να τα ταΐζουν.

Και όταν θα τα κρατούν στην αγκαλιά τους, δεν θα φοβούνται πως το επόμενο δάκρυ τους θα είναι και το τελευταίο.