Ο θάνατος της τετράχρονης στο Παλαιό Φάληρο συγκλονίζει, όπως και ο ρόλος της μητέρας. Για άλλη μια φορά, όμως, η συζήτηση για ένα τόσο τραγικό περιστατικό περιφέρεται γύρω από την ατομική ή (το πολύ) την οικογενειακή ευθύνη. Φροντίζουν γι' αυτό οι επιλεκτικές διαρροές της αστυνομίας, που διαφημίζει την «αποτελεσματικότητά» της, διάφοροι πρώην αστυνομικοί - παρατρεχάμενοι των πρωινών εκπομπών, τα ίδια τα αστικά ΜΜΕ. Τι μένει σκόπιμα απέξω; Η ευθύνη του κράτους απέναντι στα δικαιώματα των παιδιών, ανεξάρτητα από φύλο, εθνικότητα ή θρησκεία. Οπως το να μεγαλώνουν σε ασφαλές περιβάλλον, χωρίς κακοποίηση και στερήσεις, η μόρφωση, η ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη. Ολα αυτά δηλαδή που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα με ευθύνη του κράτους, ενώ αυτό αφήνει τα παιδιά στο έλεος της φτώχειας, της αδιαφορίας, της έλλειψης πόρων ακόμα και για τα στοιχειώδη, της απουσίας υπηρεσιών στήριξης της οικογένειας, της υποβάθμισης και εμπορευματοποίησης της Υγείας και της Πρόνοιας. Ακόμα και η βάρβαρη πολιτική στο Μεταναστευτικό στρέφεται ενάντια στα πιο αθώα θύματα του πολέμου και του ξεριζωμού, τα παιδιά: Ευάλωτες οικογένειες, άθλιες συνθήκες διαβίωσης, ομηρία από τις αρμόδιες κρατικές αρχές, ζωή στη σκιά. Πώς να μεγαλώσει ένα παιδί με ασφάλεια σε τέτοιο περιβάλλον; Αλλωστε, θύματα δεν είναι μόνο η τετράχρονη αλλά και τα αδέρφια της, που το μαρτύριό τους συνεχίζεται. Να μη γίνει λοιπόν η αγανάκτηση για το αποτρόπαιο έγκλημα πλυντήριο για τις τεράστιες ευθύνες του αστικού κράτους, που ούτε θέλει ούτε μπορεί προστατεύσει τα παιδιά και τα δικαιώματά τους.