Ο διπλοχέστης Αύγουστος | Πατριδογνωμόνιο | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο διπλοχέστης Αύγουστος

Η Παλαιστίνη είναι μια ανοιχτή κακοφορμισμένη πληγή που δεν κλείνει. Και καθώς πλησιάζει η αποφορά επέτειος της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, το να ευχηθείς καλό μήνα ακούγεται σχεδόν σαρκαστικό, αφού μπροστά σ' αυτές τις μέρες έως τη λαμπρή μεσιανή της Παναγιάς του Δεκαπενταύγουστου, ο αγώνας ενός στους δύο Ελληνες για διακοπές μετατρέπεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια σε μάχη υπέρ αλλά και εναντίον πάντων.

Μάχη ενάντια στον χρόνο, αφού σε πέντε ή εφτά μέρες πρέπει να συμπυκνώσεις ξεκούραση και παρηγοριά του πάλαι ποτέ κατοχυρωμένου ενός μηνός διακοπών. Μάχη οικονομική για ένα κατάλυμα που να χωράει τη φαμίλια χωρίς να σου αδειάζει τις τσέπες, και μια μετακίνηση που θα σου τρώει τη μισή βενζίνη στο ρεζερβουάρ. Οσοι ανέβουν σε καράβια με τα πανάκριβα περατατζίδικα μπορεί να αισθανθούν για λίγο εφοπλιστές, αλλά η ψευδαίσθηση της χαλάρωσης ως εκεί.

Τον Αύγουστο παλιότερα τον λέγανε διπλοχέστη, γιατί η αφθονία σε σύκα, σταφύλια, πεπόνια, καρπούζια κατέληγε σε αποτοξινωτική εντερική παραγωγή. Τώρα το διπλοχέσιμο ανήκει μόνο στην περισπούδαστη κοινοβουλευτική ρητορική με ακαθαρσίες, βοθρολύματα και ορατή ακόμα και σε τυφλούς θεσμοποίηση μιας φτηνιάρικης τραμπουκίλας και μιας ευκοιλιότητας του αντιαισθητικού. Αυτό που κρύβεται επιμελώς δεν είναι μήτε καν η κλασική κοινοτοπία του κακού, κατά την Εβραία Χάνα Αρέντ. Είναι ένα βήμα πιο πέρα που σκοτώνει και τα καλοκαίρια και τους χειμώνες, ίσαμε που να ακούγονται στριγκές οι βιβάλντιες τέσσερις εποχές. Δεν έχω κατακλυστεί από απαισιοδοξία. Απλώς δεν μπορώ να αρνηθώ ενός αιώνα εμπειρία στην ανάγνωση των μορφών επικοινωνίας, που αρχίζουν από την ωμή προπαγάνδα και καταλήγουν στη βίαιη χειραγώγηση των μαζών. Κι αυτό είναι που κάνει τον φετινό Αύγουστο διπλοχέστη εκεί που δεν φαίνεται και δεν αγγίζεται η προκατασκευασμένη πραγματικότητα.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι στην εποχή της εικονολατρικής επικοινωνίας μια φωτογραφία λιμοκτονούντος παιδιού από τη Γάζα, πρωτοσέλιδη στην εφημερίδα «Times», δεν μετράει σήμερα όσο το εγκαυματικό από ναπάλμ κοριτσάκι στο εξώφυλλο του «Time» πριν από πενήντα-τόσα χρόνια. Εξοικειωμένοι με απεικονίσεις σφαγών και πτωμάτων, δεν συγκινούμαστε ώστε να κατακλύσουμε τους δρόμους και να στηρίξουμε το νεανικό αντιπολεμικό κίνημα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η άλλη όμως που χτίζεται, χωρίς να το πάρουμε καν πρέφα, είναι η ακατανόητα χυδαία, σχεδόν μεταναζιστική της διαστρέβλωση. Με παρέμβαση του κράτους - δολοφόνου η εφημερίδα αναγκάστηκε να πάρει πίσω τη δύναμη της ίδιας της της καταγγελίας για λιμοκτονική γενοκτονία, αφού παρέλαβε «αποδείξεις» ότι το σκελετωμένο παιδί είχε, εκτός από τη θανατηφόρο νόσο της πείνας, και άλλα υποκείμενα νοσήματα!...

Οταν ο Νετανιάχου στηρίζει τους δικούς του φούρνους με τέτοια προπαγάνδα ή δημοσιεύοντας φωτό καλοθρεμμένων (;) Παλαιστίνιων μανάδων, για να πει ότι αυτές σκοτώνουν τα παιδιά τους, αφού τρώνε και δεν τους δίνουν, κατανοεί κανείς πως καμιά φωτογραφία δεν πρόκειται να συγκινήσει πια κανέναν. Καμιά σορός δεν είναι αρκετή. Κανένα νεκροταφείο και ομαδικός τάφος δεν είναι απαγορευτικός για επενδύσεις. Καμιά σημαία, εκτός από την ισραηλινή που χρησιμεύει για πετσέτα θαλάσσης σε κρουαζιέρα, δεν είναι τόσο ισχυρή.

Οταν θεωρείται από τη σκανδαλώδη UEFA χουλιγκανισμός να φωνάξεις σε γήπεδο, π.χ. της ΑΕΚ, συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης και σφραγίζεται το ένα πέταλο του γηπέδου της για τιμωρία, τότε όλοι οι άλλοι χουλιγκανισμοί επιτρέπονται ελευθέρως και το πέταλο π.χ. της Λάτσιο μπορεί να χαιρετά ομαδικά ναζιστικά, με απλή επίπληξη. Η βία είναι επένδυση και ξέρουμε από πού προέρχεται. Και ο ωραίος Λεονάρντο Ντι Κάπριο του Τιτανικού επενδύει σε μέγα ξενοδοχειακό συγκρότημα στο Ισραήλ, οπότε θα έχει προτεραιότητα σύντομα και στη Γάζα - Ριβιέρα.

Πόσα τέτοια καλούδια αυτού του Αυγούστου μπορεί να καταναλώσει ο διαδικτυακός άνθρωπος χωρίς να ξεπατωθεί... Μες στον ορυμαγδό της ασχήμιας, χιλιάδες επί χιλιάδων γονείς μικρών παιδιών, σ' αυτόν τον ευλογημένο τόπο εκατομμυρίων τουριστών, πρέπει όπου κι αν βρίσκονται να κόψουν τον λαιμό τους, να βγούμε αυγουστιάτικα στις πλατφόρμες διεκδικώντας μια θέση στον παιδικό σταθμό. Ανθρωποι υποπληρωμένοι στη δουλεία των δεκατριών ωρών συνεχούς εργασίας, ρίχνονται στη μάχη του πανάκριβου παρκαρίσματος του παιδιού και πρέπει συνάμα να πανηγυρίσουν που πωλείται το έτσι κι αλλιώς εναντίον τους ελληνικό χρηματιστήριο. Ταξική αγοραπωλησία και τοξική συνάμα σ' έναν διπλοχέστη μήνα και έναν απάνθρωπο καπιταλισμό, που δεν αφήνει ποτέ την κόλασή του για να πάει διακοπές.

Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ στην αλήθεια σε όλους και όλες, αφού το ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ δεν πάει διακοπές, είναι να διεκδικήσετε σε όσες και όποιες μέρες ανάπαυλας την εκδίκηση των απλών πραγμάτων. Μια παρέα καλή, με τρυφεράδα και κατανόηση, μια παγωμένη μπίρα, έστω και μισιακή, ένα πλατσούρισμα του παιδιού σε μια ακτή, ένα φλερτάκι θερινό στο τζάμπα φεγγαρόφωτο, και μια υπόσχεση πραγματική να δώσετε. Οτι έχοντας φορτίσει μπαταρίες απ' τον απλό καθημερινό άνθρωπο της διπλανής πόρτας, ο εχθρός δεν θα πάρει πρέφα πόσο πιο δυνατά και αποφασιστικά θα αντιμετωπιστεί από μια μάζα που μπορεί τελικά να μην είναι ούτε τόσο χειραγωγημένη, ούτε τόσο φοβισμένη όσο υπολόγισε. Φθινόπωρο είναι μπροστά, και πατητήρια και σταφύλια της οργής. Καλή ξεκούραση!

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ