Δυόμισι χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, μερικούς μήνες μετά τις ιστορικές απεργιακές συγκεντρώσεις εκατομμυρίων απέναντι στην πολιτική που θυσιάζει τις ζωές για τα κέρδη, η κυβέρνηση φέρνει αυτές τις μέρες στη Βουλή ένα ακόμα νομοσχέδιο, το οποίο με την «προβιά» της «βελτίωσης της ασφάλειας» προωθεί παραπέρα την κατεύθυνση της ΕΕ για «απελευθέρωση» και εμπορευματοποίηση των σιδηροδρομικών μεταφορών. Είναι δηλαδή από τα ίδια σάπια υλικά που οδήγησαν στο έγκλημα στα Τέμπη και τα οποία έχουν εφαρμόσει διαχρονικά οι κυβερνήσεις, με την κυβέρνηση να επιταχύνει στον ίδιο δρόμο. Τι είπαν όλα τα υπόλοιπα κόμματα που τάχα «ξεσπάθωναν» κατά της κυβέρνησης όλο το προηγούμενο διάστημα; Το ΠΑΣΟΚ βρήκε τις ρυθμίσεις «αποσπασματικές» και είπε ότι «απαιτείται η εκπόνηση στρατηγικού σχεδίου για τον σιδηρόδρομο». Ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση άργησε τρεις μήνες και αυτό «είναι παραβίαση επίσημης δέσμευσης, που εσείς οικειοθελώς αναλάβατε ενώπιον των ευρωπαϊκών θεσμών». Το κόμμα Βελόπουλου πως είναι «μία συρραφή διοικητικών προσχημάτων, διατάξεων επικοινωνιακής διαχείρισης και ωμών εξυπηρετήσεων». Η Κωνσταντοπούλου πως «αντί ασφάλειας στον σιδηρόδρομο έχουμε μία πολυνομία». Η Νέα Αριστερά πως τάσσεται υπέρ της κρατικοποίησης, με μοντέλο Βρετανίας και ότι «δεν γίνεται να είμαστε η μόνη χώρα ευρωπαϊκά, που σε ό,τι αφορά την παροχή σιδηροδρομικού έργου, έχουμε το μονοπώλιο μόνο μιας ιδιωτικής εταιρείας, η οποία βέβαια είναι κρατική, από μια άλλη χώρα». Και η Τζάκρη πως «για να μην καταλήξει σε ένα ακόμα πλαίσιο χωρίς εφαρμογή, απαιτείται σαφής σχεδιασμός υλοποίησης, διασφάλιση ανεξαρτησίας των φορέων και διαφάνεια στη λογοδοσία και την αξιολόγηση». Με δυο λόγια, γύρω γύρω μέλι και από τηγανίτα... επιχειρηματική λειτουργία, στρατηγική της ΕΕ και συζήτηση για τους όρους εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Επιβεβαιώνεται λοιπόν ξανά πως για να φτάσει «το μαχαίρι στο κόκαλο», χρειάζεται σύγκρουση με αυτή την πολιτική και όσους της κάνουν πλάτες.