Πατρώα γη. Μητρική γλώσσα. Στον σύγχρονο κόσμο αναρωτιέται κανείς, κι ειδικά για τον τόπο μας, πώς συνδυάζονται αυτά τα δυο, έτσι που να μην βαθαίνουν τα χάσματα τα ταξικά στην κοινωνία, και οι συγκρούσεις με μια οδυνηρά ασαφή και θεμελιωδώς εχθρική εξουσία. Σαν να βαδίζουμε εντός Ευρώπης, εντός ΝΑΤΟ, πίσω στον έβδομο βυζαντινό αιώνα, όταν το Θέμα αντικατέστησε τις Επαρχίες. Ισως πρέπει να θυμηθούμε τι ήταν ακριβώς αυτό το Θέμα. Μεγάλες στρατιωτικές μονάδες έπαιρναν το όνομά τους από τον τόπο στον οποίο συνετίθεντο, που σιγά σιγά έγιναν και διοικητικές περιφέρειες, με έναν στρατηγό στον ρόλο του διοικητή. Στα Θέματα, ελεύθεροι αγρότες χριστιανοί υπηρετούσαν με την υποχρέωση η θητεία να μεταβιβάζεται από τον πατέρα στον πρωτότοκο. Ο θεματικός στρατός δεν είχε ούτε ξένους ούτε αιρετικούς. Αυτοί πήγαιναν στα τάγματα.

Τώρα λοιπόν που η Ευρώπη κατάρτισε ήδη πολεμικό προϋπολογισμό κοντά ένα τρισ. κι ο πόλεμος είναι επί θύραις, φαίνεται ξεκάθαρα πως το ΝΑΤΟ λειτουργεί με ...Θέματα. Δύσκολο να μην έχει κανείς θέμα μ' αυτά τα Θέματα, όπου η πατρώα γη και η μητρική γλώσσα παίζουν βυζαντινές ίντριγκες σε επίπεδο Γιουροβίζιον. Αντε τώρα να ανοίξουμε ουσιαστική συζήτηση για τη γη των Παλαιστίνιων και για τη γλώσσα στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας. Καλέ σκεφθείτε, πως είμαστε σε μια χυδαία, δομημένη από συμφέροντα μέγγενη, σ' αυτόν καθ' αυτόν τον χάρτη της περιοχής μας, μεταξύ πατρώας γης στη Μέση Ανατολή και μητρικής γλώσσας ως αφορμή στον βόρειο Εύξεινο Πόντο. Χάσαμε την αίσθηση της τραγωδίας, αριθμοποιώντας τα θύματα και βιάζοντας τον πολιτισμό και την κουλτούρα. Οταν την πληρώνει ο Τσαϊκόφσκι κι ο Ντοστογιέφσκι στο Δυτικό Θέμα, και τα σφαγμένα και κατακρεουργημένα παιδιά στο Ανατολικό Θέμα, τότε η ανθρώπινη νοημοσύνη, ακόμη και η Τεχνητή, φοράει μαύρα και πενθεί. Μαυροφορέθηκαν τα θέματα του κόσμου όλου, σα να χωράει λες η ποίηση, η μουσική, όλη η ομορφιά του ανθρώπου σ' ένα μικροτσίπ. Χωράει τεχνολογικά. Μα το περιεχόμενό του καταντάει δυσπρόσιτο κι ακατανόητο, κι έτσι η ευαισθησία πουλιέται με το κιλό, καθώς το μικροτσίπ περνάει από βρώμικο σε βρώμικο χέρι.

Οχι, δεν μας έπιασε ξαφνικά μαζική ευαισθησία για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Ο Αμερικανός στρατηγός τα σπάσε με τον Ισραηλινό, και κάπου εκεί στο κενό της επόμενης εξουσίας εφευρίσκεται η αστική υπερευαισθησία περί το παλαιστινιακό δράμα. Ουστ! υποκριτές και φαρισαίοι, έξω κυρίως πρέπει να βγουν απ' το μυαλό μας όσοι ξεμπερδεύουν με τους φόνους και τη διαστροφή κάθε έννοιας δικαίου για δικό τους όφελος, κατασκευάζοντας απλώς βολικές σύνθετες λέξεις, όπως ισλαμοφασίστες, ρωσοναζί κι άλλα τέτοια που επιτρέπουν να χυδαιολογούμε ασυστόλως, χωρίς αιδώ, για μια Ριβιέρα στην Παλαιστίνη. Σε κανένα σχολείο, κανένα παιδί δεν μαθαίνει να αναλύει και να συνθέτει, να κατανοεί έννοιες όπως η πατρώα γη και η μητρική γλώσσα, έτσι ώστε να μπορεί να εξαρθεί πάνω απ' την κοινοτοπία του κακού, που ξυπνάει, καλλιεργεί και ανδρώνει ρατσισμούς, εθνοκαθάρσεις, φίδια του φασισμού, που δαγκώνουν κι εξοντώνουν, προσοχή, λαούς, κι όχι απλώς πληθυσμούς, ανασυνθέτοντας τα Θέματα κατά τη στρατιωτική ισχύ. Ετσι μιλώντας ακατάπαυστα για την τραγωδία των Τεμπών που συνέβη στον θεσσαλικό κάμπο, που μαρτύρησε από φυσικές καταστροφές, αυτί δεν ιδρώνει για τη μεταφορά του στρατηγείου των ελικοπτέρων από το Στεφανοβίκειο στη Θέρμη στον βορρά. Λες κι η μπότα είναι ευπρόσδεκτη πια, και η εκτόπιση πληθυσμών φυσικό φαινόμενο, αφού τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού διαβάζονται πια σαν δελτία καιρού.

Η πατρώα γη είναι πλέον υπόθεση επενδυτών! Πώς να υπάρξει χωρίς αυτούς;... Η μητρική γλώσσα είναι αδιάφορη και ισοπεδωμένη απ' την αυτόματη γκουγκλομετάφραση, που δολοφονεί μαζί με κάθε παιδί και μια ποιητική του κόσμου συλλογή. Δεν χρειαζόμαστε πια βωμό στον άγνωστο Θεό. Ας φτιάξει ο καθένας το δικό του, κι άμα δεν είναι αρεστός ως ατομική επιλογή μπορεί και να του αποσταλεί μ' ένα θανατηφόρο ντρόουν - περιστέρι ή επιστολή κατάργησής του. Γυρνάω πίσω στο πρώτο μου έτος της Νομικής, όταν ο ορισμός του πολέμου, «πόλεμος εστί λιμός, λοιμός, σεισμός, και καταποντισμός...», με συγκλόνιζε και με τη συντριπτική πια συνειδητοποίηση ότι καθώς πολλαπλασιάζονται μαζί με τους τρομαγμένους και οι ασυγκίνητοι, θεωρώ ότι χρειαζόμαστε μια εξέγερση των λέξεων για ν' αντισταθούμε αποτελεσματικά. Αναφωνώντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», πριν μιλήσει η καρδιά, ποιο μυαλό ακούει το τίποτα και ποιο τα πάντα;. Ερώτημα που απευθύνεται στο πολιτικό ζώο άνθρωπος.