Αργησα να αντιληφθώ το μεγαλείο της μουσικής του, και του ίδιου του ανθρώπου, αλλά από τότε με κυριεύει πάντα μια συγκίνηση ακούγοντας τα έργα του, από τα μικρά πιανιστικά του αριστουργήματα, μέχρι τα έργα μουσικής δωματίου και τις συμφωνίες του, σχεδόν όλες, με αποκορύφωμα την 5η, την 7η και τη 10η, σε μι ελάσσονα. Η μουσική ειρωνεία είναι βαθιά ιδιωματική στο συνθετικό στυλ του Σοστακόβιτς, ενώ η μουσική του χαρακτηρίζεται από πλούσια ενορχήστρωση, υπερβολικά ακραίες δυναμικές αντιθέσεις, ρυθμούς και υφές, χρήση μελωδιών που ανακαλούν στη μνήμη μας γνώριμους ήχους, έντονα στοιχεία γκροτέσκου, αμφίθυμες τονικότητες και μια ποικιλία διαφορετικών μουσικών τεχνικών, που συναντάμε σε όλα τα έργα του. Και όπως συνήθιζε να λέει ο ίδιος: «Ενας δημιουργικός καλλιτέχνης δουλεύει στην επόμενη σύνθεσή του, επειδή δεν ήταν ικανοποιημένος με την προηγούμενή του»...

Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός που έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω από το πόντιουμ της Συμφωνικής Ορχήστρας, κάποια εμβληματικά έργα του και να συμβάλω έτσι στη διάδοση της μουσικής του, με τρόπο που να μεταφέρω έστω ένα ψήγμα του δέους που νιώθω για τη μουσική αυτή στον απλό ακροατή που ίσως σήμερα ακούσει για πρώτη του φορά αυτόν τον κολοσσό της μουσικής, τον τεχνίτη των ήχων, τον αειθαλή δημιουργό και την παρακαταθήκη που μας άφησε, όχι μόνο όσο ζούσε, αλλά πέρα και μετά από τον θάνατό του...

Το μόνο που με καθησυχάζει είναι η σκέψη ότι για έξι χρόνια της ζωής μου μοιράστηκα τον ίδιο αέρα με τον Σοστακόβιτς, κι αυτό... μου αρκεί!