Συνεχίζοντας τις συζητήσεις που έχει ανοίξει η εφημερίδα μας με πρωτοπόρους εργάτες - εργάτριες και αγωνιστές με καταγωγή από την Αλβανία ενόψει των εκλογών στη γειτονική χώρα στις 11 Μάη, συζητάμε με την Χριστιάνα Τζίνι, εργαζόμενη στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στην Κέρκυρα και στέλεχος του ΚΚΕ, η οποία μας μεταφέρει την εμπειρία της.

- Πες μας πώς βίωσες ως παιδί μεταναστών τη διαμονή σου στην Ελλάδα και ποια είναι η κατάσταση σήμερα για τους Αλβανούς μετανάστες.

- Οι γονείς μου, όπως και τόσοι άλλοι Αλβανοί μετανάστες, πέρασαν τα σύνορα προς την Ελλάδα στις αρχές του '90, άνεργοι, αβέβαιοι και μόνοι, αφήνοντας πίσω μια πατρίδα που παραδινόταν στο χάος του καπιταλισμού.

Ως μετανάστρια δεύτερης γενιάς, βίωσα κι εγώ από μικρή ηλικία τη σκληρή πραγματικότητα, την αγωνία για το αύριο. Οι γονείς μου δούλευαν αδιάκοπα, από το πρώτο φως της μέρας έως αργά το βράδυ, και έτσι από μικρή έμαθα να μένω μόνη, να φροντίζω τον μικρότερο αδερφό μου. Παράλληλα με τις δουλειές του σπιτιού, όπου αναγκαστικά έπρεπε να συνεισφέρουμε, σιγά σιγά άρχισα να γίνομαι τα μάτια και η φωνή τους σε γραφεία και υπηρεσίες. Ενα παιδί - διαμεσολαβητής, ένας μικρός μεταφραστής που προσπαθούσε να γεφυρώσει δύο κόσμους.

Με την έκρηξη της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και την άνοδο της ξενοφοβίας, βρεθήκαμε ξανά στο στόχαστρο λόγω της καταγωγής μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις θρασύδειλες επιθέσεις φασιστών έξω από το σπίτι μας. Ηταν Οκτώβριος του 2014. Αφορμή, η συμμετοχή μου στη σχολική παρέλαση ως σημαιοφόρος και η ομιλία μου στο Πνευματικό Κέντρο για την 28η Οκτωβρίου. Παρά τη στήριξη των λαϊκών οικογενειών της κωμόπολης, οι επιθέσεις αυτές συναντούσαν την ανοχή του κράτους. Ενα κράτος που με τις πολιτικές του γεννάει τον φασισμό, συντηρεί τη ξενοφοβία και την απαξίωση της ζωής μας. Φαινόμενα που δυστυχώς παραμένουν ζωντανά μέχρι σήμερα.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε τότε δεν έχουν αλλάξει και πολύ σήμερα. Από τη μια, μπορεί ως δεύτερης γενιάς μετανάστρια να έχω το αυτονόητο δικαίωμα της ιθαγένειας, ωστόσο αντιμετωπίζω την ίδια αβεβαιότητα που βίωσαν οι γονείς μας ερχόμενοι εδώ. Από την άλλη, οι γονείς μου έπειτα από 30 χρόνια ζωής στην Ελλάδα ακόμα πληρώνουν υπέρογκα ποσά για να καλύψουν τη διαμονή τους, ακόμα έρχονται αντιμέτωποι με την τεράστια γραφειοκρατία, ειδικά όσον αφορά τα χαρτιά, την Ασφάλιση αλλά και την αδυναμία απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας - υπηκοότητας.

- Πώς ήρθες σε επαφή με το εργατικό κίνημα και την πρωτοπορία του τους κομμουνιστές;

- Θυμάμαι τον πατέρα μου να εργάζεται στην τσιμεντοβιομηχανία «Τιτάν», να συμμετέχει ενεργά στις διαδικασίες του Συνδικάτου Οικοδόμων και να παίρνει μέρος σε απεργίες. Οσο αφιλόξενο και εχθρικό στάθηκε το κράτος απέναντι σε εμάς τους μετανάστες, άλλο τόσο μεγάλη ήταν η αγκαλιά που μας άνοιξαν οι συνάδελφοί του και το Συνδικάτο. Ηταν αυτοί που στάθηκαν δίπλα του, στηρίζοντάς τον έμπρακτα μετά από ένα εργατικό ατύχημα στον χώρο εργασίας. Εκεί, μέσα από τη δική του εμπειρία, μάθαμε και εμείς τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματά σου, τι είναι η αλληλεγγύη και πώς χτίζεται ο συλλογικός αγώνας.

Αργότερα, ως φοιτήτρια στην Κέρκυρα, ήρθα σε επαφή με την ΚΝΕ, την πρωτοπόρα θεωρία και δράση του ΚΚΕ. Τότε, οι ιστορίες της κομμουνίστριας παρτιζάνας γιαγιάς μου και του παρτιζάνικου Κομμουνιστικού Κινήματος στην Αλβανία, για την εγκαθίδρυση του σοσιαλιστικού κράτους, απέκτησαν νόημα. Επαψαν να είναι απλά εφηβικές γοητευτικές ιστορίες. Μετατράπηκαν στη στέρεη γη που υποδέχτηκε το δικό μου άλμα στην αναζήτηση της αλήθειας, στα «γιατί» της καθημερινότητας, της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ με δίδαξαν την ανάγκη της οργάνωσης για την πραγματική αλλαγή, τον σοσιαλισμό.

- Μπροστά και στις εκλογές στην ιδιαίτερη πατρίδα σας, τι ακούς να συζητιέται ανάμεσα στους συμπατριώτες σου; Τι τους καλείς να κάνουν;

- Στην Ελλάδα οι Αλβανοί μετανάστες δεν ζουν σε έναν κόσμο με ψευδαισθήσεις, γνωρίζουν καλά πού πατούν και πού βρίσκονται. Ολοι μας ακούμε και συζητάμε για «εκσυγχρονισμό» της Αλβανίας, για τη ραγδαία τουριστική ανάπτυξη της «Αλβανικής Ριβιέρας», για την προετοιμασία και ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ. Ποιον κοροϊδεύουν; Μήπως δεν έχουμε προσωπική πείρα τι σημαίνουν όλα αυτά; Οπως εδώ, έτσι και στην Αλβανία συγγενείς και συμπατριώτες μας συνεχίζουν να ζουν σε συνθήκες φτώχειας, περιμένοντας επιδόματα για να συμπληρώσουν το μηνιαίο κόστος του νοικοκυριού. Τα κύματα μετανάστευσης καλά κρατούν. Η σύνταξη των παππούδων μας δεν αντιστοιχεί στα χρόνια εργασίας τους.

Για τους μετανάστες υπάρχει η αμφισβήτηση του ντεμέκ διπόλου «Σοσιαλιστικό ή Δημοκρατικό Κόμμα». Να ρίξουμε «άκυρο» όχι μόνο στις εκλογές, αλλά συνολικά στην πολιτική που μπαίνει εμπόδιο στην πραγματική ανάπτυξη της χώρας και για το καπιταλιστικό κέδρος τσακίζει τις ζωές μας. Να ανασυνταχθεί το ταξικό εργατικό κίνημα. Πολύτιμος οδηγός είναι η πείρα μας στην Ελλάδα, μέσα από το οργανωμένο κίνημα και στις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος.