Είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις ο πόνος που μας προκαλεί η απώλεια της συντρόφισσάς μας Αθηνάς. Για τον «Ριζοσπάστη» υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια μια «ήρεμη δύναμη», μια δημοσιογράφος παντός καιρού, που δεν λογάριαζε χρόνο και κόπο για να προσφέρει το καλύτερο, το περισσότερο, το χρησιμότερο στην εφημερίδα και στο πόρταλ 902.gr.

Η Αθηνά συγκέντρωνε, καλλιεργούσε διαρκώς και ανέπτυσσε όλα τα χαρακτηριστικά του μάχιμου κομμουνιστή δημοσιογράφου. Δεν επαναπαυόταν, δεν «χορτάριαζε». Σε όποιον τομέα δουλειάς κι αν χρεώθηκε στην εφημερίδα, ξεχώρισε για την προσπάθειά της να τον κατακτήσει, να τον μάθει, να τον αφομοιώσει με τα εργαλεία της θεωρίας και της ιδεολογίας μας, παρακολουθώντας πάντα από κοντά, από μέσα, τη δράση των κομματικών μας δυνάμεων.

Και ήταν αυτό που την έκανε ιδιαίτερη. Στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, την Αθηνά δεν μπορούσες να την ξεχωρίσεις από το πλήθος των ναυτεργατών που περιφρουρούσαν τους καταπέλτες των πλοίων, ή από τους εργάτες που συγκρούονταν με την εργοδοσία στην πύλη κάποιου εργοστασίου. Γινόταν πάντα μια από αυτούς, γιατί ένιωθε και ήταν μια από αυτούς.

Γι' αυτό κατάφερνε πάντα το ρεπορτάζ της να έχει ζωντάνια, να αποπνέει μαχητικότητα, πείσμα, να εμπνέει. Να αποτυπώνει τα γεγονότα όχι στεγνά και ρουτινιάρικα, αλλά με τη φλόγα και τη σιγουριά του κομμουνιστή που πιστεύει, θέλει και παλεύει να έρθουν τα πάνω κάτω, χωρίς να λυπάται χρόνο και θυσίες.

Ηταν αυτά τα χαρακτηριστικά της που την καταξίωσαν στον κλάδο και την ανέδειξαν σε εκπρόσωπο της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, απ' όπου έδωσε αταλάντευτα τη μάχη για τα δικαιώματα των εργαζόμενων δημοσιογράφων.

Η Αθήνα ήταν άφοβη. Και το απέδειξε πολλές φορές στη δουλειά της στην εφημερίδα, δίνοντας αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, που ενόχλησαν τόσο πολύ, ώστε να συρθούν ο «Ριζοσπάστης» και η ίδια στα δικαστήρια. Και εκεί ξανά με πείσμα, υπερασπιζόταν το δίκιο.

Το απέδειξε όμως και τα δύσκολα χρόνια που πάλεψε με την αρρώστια της. Δεν την άφησε να την καταβάλει, δεν έχασε ούτε λεπτό το ενδιαφέρον της για την εφημερίδα, την έγνοια της για το Κόμμα, την αίσθηση του καθήκοντος που τη διέκρινε σε όλη την κομματική ζωή της. Ετσι θα τη θυμόμαστε. Και αισθανόμαστε πραγματικά τυχεροί και περήφανοι που βαδίσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια.

Κρατάμε βαθιά μέσα μας το παράδειγμά της, με την υπόσχεση ότι και στα δικά της βήματα, θα γινόμαστε κάθε μέρα καλύτεροι για το Κόμμα μας και την εφημερίδα του, τον «Ριζοσπάστη»...

Αντίο Αθηνά, θα μας λείψεις...