Σήμερα στη Γαλλία όλο το πολιτικό σύστημα συσπειρώνεται πίσω από τον (πιο) Μαυρογιαλούρο πολιτικό του, τον αξιότιμο κύριο Σιράκ εναντίον του λαϊκιστή ακροδεξιού δημαγωγού και νεοφασίστα Λεπέν, σημειώνει ο Στάθης στον χτεσινό «Ναυτίλο» του, και συνεχίζει:
«Οποίος ωραίος πάτος (αν είναι ο πάτος) του δικομματισμού στη Γαλλία (κι όχι μόνον): Η συσπείρωση γύρω από έναν διεφθαρμένο ηγέτη (που εκπροσωπεί το εκφυλισμένο σύστημα) εναντίον ενός ακροδεξιού φασίστα (που εκπροσωπεί ένα πιο εκφυλισμένο σύστημα). Ηγουν: Πρώτο κατόρθωμα του δικομματισμού (και της Αριστεράς ως παραρτήματός του), να αναγάγουν τον φασισμό ως εναλλακτική λύση του συνόλου πολιτικού συστήματος!
Το δεύτερον και σπουδαιότερον: Η πεπερασμένη διάρκεια του δικομματισμού και η αληθινή φύση του ως μονοκομματισμού.
Οταν επί μακρόν έχεις να διαλέξεις μεταξύ ενός ανύπαρκτου σοσιαλισμού των μεν (Ζοσπέν) και μιας διεφθαρμένης Δεξιάς των δε (Σιράκ), υπάρχει ο κίνδυνος να καταρρεύσει ο ένας από τους δύο πόλους και μετά να έχεις να διαλέξεις μεταξύ ενός διεφθαρμένου κλόουν (Σιράκ) κι ενός επικίνδυνου κλόουν (Λεπέν). Η αποθέωση της δημοκρατίας!...».