Μπροστά σε μια τέτοια αναζωπύρωση το δημόσιο σύστημα Υγείας βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση, έχοντας στις «πλάτες» του την τεράστια κόπωση του λιγοστού προσωπικού, τις ελλείψεις και τα κενά που πολλαπλασιάζονται, τα μπαλώματα που ανακατανέμουν το «ξεδόντιασμα» και την εμπορευματοποιημένη λειτουργία του, που κλιμακώνεται από την πολιτική της κυβέρνησης.

Αλλωστε, αν και το κύμα έξαρσης ήταν αναμενόμενο όπως κάθε χρόνο, η κυβέρνηση εξακολουθεί να «σφυρίζει αδιάφορα» για τη λήψη των αναγκαίων μέτρων προστασίας της υγείας του λαού, την ίδια στιγμή που στις εξαγγελίες της για το 2024 ξεχωρίζει το μέτωπο των δημόσιων νοσοκομείων για την ολοκλήρωση του «νέου χάρτη», που θα φέρει νέα λουκέτα και ένταση της επιχειρηματικής δράσης. Μάλιστα, στην εκπνοή του 2023 και ενώ ο λαός ήδη ήταν αντιμέτωπος με το κοκτέιλ ιώσεων και τα φρακαρισμένα δημόσια νοσοκομεία, οργάνωνε «συνέδριο» με θέμα την προώθηση του συστήματος DRG's, για την αναλυτική κοστολόγηση των ασθενών και των νοσοκομειακών υπηρεσιών, στο πλαίσιο της λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων ως «αυτοτελών επιχειρηματικών μονάδων». Τη λογική δηλαδή των ασθενών - πελατών και των υγειονομικών που θα εργάζονται με τον στενό κορσέ του «περιορισμού κόστους», αντί για την ολόπλευρη περίθαλψη.

Η υγεία του λαού επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο, ειδικά αυτές τις μέρες της έξαρσης των ιώσεων και του κορονοϊού, από το σμπαράλιασμα της ΠΦΥ, κάτι που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τα δημόσια νοσοκομεία, αφού εκεί αναγκάζονται να καταφύγουν όχι μόνο όσοι νοσούν βαριά αλλά και όσοι εύλογα αγωνιούν και δεν έχουν πού αλλού να πάνε.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η άνοδος του ιικού φορτίου έχει καθυστερήσει λόγω των καλών καιρικών συνθηκών και αναμένεται κορύφωσή του τις επόμενες βδομάδες, με εκτίναξη κατά 20% τις επόμενες μέρες. Ομως και αυτή η τελευταία προειδοποίηση βρίσκει την κυβέρνηση, αντί να παίρνει μέτρα ουσιαστικής ενίσχυσης των νοσοκομείων, να συνιστά μέτρα «αυτοπροστασίας», απογειώνοντας για άλλη μια φορά την «ατομική ευθύνη»: Οι άνω των 60 ετών και οι ομάδες υψηλού κινδύνου να αναζητήσουν γιατρό αν νοσήσουν, να ψάξουν για εμβολιαστικό κέντρο. Δηλαδή, με δική τους ευθύνη καλούνται να ξεμπερδέψουν το κουβάρι του εμβολιασμού, που γίνεται «σταυρόλεξο» με τις δόσεις, ανάλογα με το πότε έχει νοσήσει ο καθένας, και βέβαια ούτε λόγος για προληπτικές εξετάσεις και φαρμακοεπαγρύπνηση, για το νέο επικαιροποιημένο εμβόλιο έναντι του κορονοϊού και της νέας μετάλλαξής του. Ετσι, η κυβέρνηση βαρύνεται και με την ευθύνη της λειψής εμβολιαστικής κάλυψης, αφού έναντι της υπερμεταδοτικής μετάλλαξης JN.1 έχει εμβολιαστεί μόλις το 5% του πληθυσμού, την ίδια στιγμή που οι άνω των 65 ετών ξεπερνούν τα 2,2 εκατομμύρια.

Αντί να ανοίξουν νέες κλίνες (υπενθυμίζεται ότι πριν μια δεκαετία η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έκλεισε 10.000 νοσοκομειακά κρεβάτια και από τότε όσες κυβερνήσεις μεσολάβησαν τα κράτησαν κλειστά, ενώ και ο αριθμός των ΜΕΘ παραμένει ελάχιστος), ξετυλίγεται ένα ακόμα παζάρι μεταξύ κλινικαρχών και Δημοσίου. Ως προπέτασμα καπνού, νέα ΚΥΑ προβλέπει την παραχώρηση 50 κλινών νοσηλείας και κλινών Αυξημένης Φροντίδας και Εντατικής Θεραπείας του Νοσηλευτικού Ιδρύματος Μετοχικού Ταμείου Στρατού (ΝΙΜΤΣ) για την κάλυψη αναγκών δημόσιας υγείας που συνδέονται με την αντιμετώπιση του κορονοϊού για το χρονικό διάστημα 1/1 - 31/3/2024. Στο ΝΙΜΤΣ θα μεταφέρονται ασθενείς που δεν έχουν προσβληθεί από κορονοϊό, ώστε να μετατραπούν τα δημόσια νοσοκομεία σε μίας νόσου.

Να σημειωθεί ότι εν μέσω της κορύφωσης του νέου κύματος, ήδη οι εισαγωγές ασθενών με COVID-19 στα δημόσια νοσοκομεία παρουσιάζουν αύξηση κατά 40%, με τις εισαγωγές να ξεπερνούν πανελλαδικά τις 270 ημερησίως. Σε νοσοκομεία της Αθήνας, όπως στον «Ευαγγελισμό», οι εισαγωγές αυξήθηκαν κατά 30%. Μόνο στη Β' Πανεπιστημιακή Πνευμονολογική Κλινική του «Αττικόν», σε μία εφημερία έγιναν 24 εισαγωγές, η πλειοψηφία τους με γρίπη.

Στα δε φαρμακεία σχηματίζονται ουρές για ένα τεστ και μάλιστα αυτοδιάγνωσης, αντιπυρετικά κ.ά. Ο λαός λοιπόν καλείται και πάλι να πληρώσει βαρύ φόρο αίματος, σε βάρος της ζωής, της υγείας και της τσέπης του, βιώνοντας στο πετσί του τη βαρβαρότητα της πολιτικής που θεωρεί την ύπαρξή του «κόστος προς εξορθολογισμό».