Οποια εφημερίδα και αν ανοίξει κανείς, διακρίνει το ενδιαφέρον και την ανησυχία των αστικών επιτελείων για το «κενό αντιπολίτευσης» που δημιουργούν οι εξελίξεις στη σοσιαλδημοκρατία και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αγωνία τους βέβαια δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα και την υπεράσπισή τους από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, αλλά το ακριβώς αντίθετο: Πώς θα υπάρχει μια ισχυρή αντιπολίτευση, που η συναίνεσή της σε βασικές επιλογές της κυβέρνησης θα δίνει άλλον αέρα στο ξεδίπλωμα της αντιλαϊκής πολιτικής και θα προετοιμάζεται ταυτόχρονα ως εναλλακτικός πόλος διακυβέρνησης. Οι προβληματισμοί που διαπιστώνονται από επιχειρηματικά, οικονομικά και πολιτικά επιτελεία δεν είναι σε κενό αέρος. Συνδέονται άμεσα με τις εξελίξεις στην οικονομία, όπου πυκνώνουν τα σύννεφα μιας νέας κρίσης και με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπου η χώρα μας μπλέκεται ολοένα και πιο βαθιά. Σ' αυτές τις συνθήκες, η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση των αστικών κομμάτων είναι προϋπόθεση για τη σταθερότητα του συστήματος, την ενσωμάτωση της λαϊκής αγανάκτησης και την απορρόφηση κλυδωνισμών. Το υιοθετούν άλλωστε ως επιχείρημα και οι του ΣΥΡΙΖΑ, που επιταχύνουν τις διεργασίες στο κόμμα τους για να καλυφθεί το «αντιπολιτευτικό κενό» από έναν «ανανεωμένο» ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο μιας ισχυρής σοσιαλδημοκρατίας. Το τι αντιπολίτευση θα κάνουν βέβαια, το έχουν ήδη δείξει με το «καλημέρα» της νέας διακυβέρνησης: Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε σε τρεις μήνες το 47% των νομοσχεδίων της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 49%! Πώς να μη βιάζονται λοιπόν τα κυβερνητικά και άλλα επιτελεία να αποκτήσει η χώρα μια πιο ...στιβαρή σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση;