Θέλω να σας μιλήσω για τις κούκλες. Αυτά τα θαυμάσια μικρά «πραγματάκια», που μόλις τα πιάσεις στα χέρια σου - θέλεις δε θέλεις - γίνεσαι απέραντα τρυφερός. Θέλω να σας πω γι' αυτά τα πλασματάκια, που όσο δεν έχει επέμβει βάνδαλο χέρι πάνω τους και είναι αρτιμελή, είναι τόσο ζωντανά, τόσο ζωηρά, τόσο όμορφα. Με τις φωνούλες τους, με τα κακαριστά γέλια τους, με τις τσακίρικες ματιές τους, με τα νάζια τους. Ποιος μπορεί να τους αντισταθεί; Τι ευτυχία να περιφέρονται στο σπίτι, στις αυλές, στις αλάνες και να αναστατώνουν το σύμπαν. Είναι, πράγματι, ευλογία της φύσης, να περιτριγυρίζεται ο κόσμος, από κούκλους και κούκλες, από μικρά αγγελάκια!

Τι να πεις, όμως, για τις αληθινές κούκλες και τους κούκλους, για τ' αληθινά πλασματάκια, για την Αθηνά και τον Φοίβο της Παλαιστίνης, «για τ' αρνάκια», όπως έλεγε ο μπαρμπα - Μήτσος. Το ένα ξεκοιλιασμένο πεταμένο σε μια άκρη να κρατάει με αγωνία την κοιλιά του «κλειστή» για να μη βγει από μέσα η «ψυχή» του. Το άλλο με κομμένο το ένα του χέρι να προσπαθεί να σιάξει τα μαλλιά του για να φαίνεται όμορφο. Το τρίτο με κομμένο από τη ρίζα το ένα του πόδι να προσπαθεί να ισορροπήσει όρθιο. Το τέταρτο με σπασμένο το κεφάλι να μαζεύει με τις φούχτες του το αίμα. Το πέμπτο αγγελούδι με βγαλμένα τα μάτια του να «κοιτάζει» τα πέραντα σκοτάδια που προέκυψαν γύρω του. Αυτός - ποιος μπορεί να αρνηθεί; - είναι ασήκωτος εφιάλτης για τον άνθρωπο. Εδώ δεν έχεις να κάνεις με πλαστικά κορμάκια, που τους στρίβεις το πόδι - έστω και μαλακά για να μην τα πονέσεις - για να το επαναφέρεις στη θέση του. Εδώ έχεις να κάνεις με πλάσματα αληθινά. Με πλάσματα που έχουν τεράστια μάτια που σε κοιτάζουν. Τεράστια μάτια που ρωτούν.

Μην αλλάζετε - όσοι αλλάζετε - κουβέντα. Οι κούκλες της Παλαιστίνης είναι τόσο παλιές όσο η Αθηνά και ο Φοίβος. Βάλτε, λοιπόν, αυτά τα παιδιά, τα παιδιά της Παλαιστίνης, σήμα στους - καθημερινούς - Ολυμπιακούς Αγώνες. Ποτέ, πια, παιδιά ξεκοιλιασμένα. Ποτέ, πια, παιδιά με κομμένα χέρια, με κομμένα πόδια, με ανοιγμένα κεφάλια. Η σιωπή είναι συνενοχή.