Δεν είναι η πρώτη φορά που η σοσιαλδημοκρατία στη χώρα μας διανύει περίοδο βαθιάς κρίσης. Ηδη από το 2007 εμφανίζονται τέτοια σημάδια που πλήττουν βασικά το ΠΑΣΟΚ, το οποίο βεβαίως καταφέρνει το 2009 προσωρινά να τα ξεπεράσει και να αναδειχθεί κυβέρνηση, αλλά τελικά στο φόντο της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων οδηγούν στη γνωστή εκλογική κατάρρευσή του το 2012 και την εκ τότε συρρίκνωσή του. Τότε ήταν που αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως φορέας, εκφραστής αυτού του χώρου μετασχηματιζόμενος σε καθαρόαιμο αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε με την κυβερνητική του θητεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις οπορτουνιστικές «αριστερές» και «κομμουνιστογενείς» καταβολές στελεχών του δεν έκανε τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο απ' ό,τι έκανε και η σοσιαλδημοκρατία στο παρελθόν, εγκλωβίζοντας οργισμένες και αγανακτισμένες από την κυρίαρχη πολιτική λαϊκές μάζες στον ίδιο δρόμο από άλλη όμως κατεύθυνση. Ωστόσο, ο ρόλος του ήταν ακόμα πιο αρνητικός απ' ό,τι του ΠΑΣΟΚ το 2009. Με εφόδιο τις αναφορές του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, τους αγώνες του ΕΑΜ, τις ιστορικές παραδόσεις της δεκαετίας του 1960 κ.λπ. έσπειρε πιο βαθιά απογοήτευση και μοιρολατρία.

Οι αιτίες και τότε και σήμερα είναι ίδιες. Είναι η κοινή στρατηγική του κεφαλαίου, οι δεσμεύσεις στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ομως η περίοδος της οικονομικής κρίσης και οι εξελίξεις που ακολούθησαν, οι ακόμα μεγαλύτερες μνημονιακές και μεταμνημονιακές δεσμεύσεις στην πολιτική της ΕΕ, η μετατροπή της χώρας σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο (έργο μάλιστα της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ) έχουν κάνει ακόμα πιο θολές, ακόμα πιο δυσδιάκριτες τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των αστικών κομμάτων. Πολύ περισσότερο που, απ' ό,τι αποδεικνύεται, ορισμένες κρατικές παρεμβάσεις που παλιότερα εμφανίζονταν ως προνομιακό έδαφος για τη σοσιαλδημοκρατία, μπορούν κάλλιστα να εφαρμοστούν και από λεγόμενες φιλελεύθερες, «κεντροδεξιές» κυβερνήσεις. Επιδοματική πολιτική με μέτρα διαχείρισης της φτώχειας, κρατική επεκτατική πολιτική εφάρμοσαν ακόμα και η κυβέρνηση της ΝΔ και άλλες τέτοιες κυβερνήσεις στην ΕΕ. Σ' αυτές τις συνθήκες, στο έδαφος της απογοήτευσης και της πλήρους ταύτισης, λαϊκές μάζες κατευθύνονται προς τον πιο αυθεντικό διαχειριστή.

Σε κρίση λοιπόν δεν είναι απλώς ο φορέας ΣΥΡΙΖΑ, σε κρίση βαθιά βρίσκεται η πολιτική αντίληψη που λέει ότι είναι δυνατόν να εφαρμοστεί πολιτική υπέρ των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων μεταρρυθμίζοντας το σύστημα και το αστικό κράτος, εμφανίζοντας ουδέτερη την οικονομία και τους κρατικούς μηχανισμούς, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, ότι υλοποιώντας τους στόχους ανάπτυξης των επιχειρηματικών ομίλων μπορεί να ικανοποιηθούν λαϊκές ανάγκες. Οταν οι φορείς αυτής της αντίληψης είναι στην αντιπολίτευση, μπορεί να ντύνονται ριζοσπαστικά ενδύματα, όταν κυβερνάνε, αυτά πάνε περίπατο και τελικά αποκαλύπτεται και η εξαπάτηση (γιατί περί εξαπάτησης πρόκειται...) του λαού και ο πραγματικός αστικός και άρα αντιλαϊκός χαρακτήρας της πολιτικής τους.

Αν κάτι αποδείχθηκε από την περίοδο και της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την περίοδο της συστημικής και συναινετικής αντιπολίτευσής του, είναι ότι χωρίς σύγκρουση, χωρίς ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, χωρίς ανατροπή τους, δεν μπορεί να ανοίξει δρόμος για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι, ο λαός να ζήσουν με βάση τις δυνατότητες της εποχής, να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Η απάντηση λοιπόν στα αδιέξοδα της σοσιαλδημοκρατίας δεν βρίσκεται ούτε στην προσπάθεια αναστήλωσής της με νέους φορείς και πρόσωπα, ούτε βέβαια ένας νέος φαύλος κύκλος ψευδαισθήσεων και αυταπατών, να ξαναφτιαχτεί δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή όπως ήταν, για να καταλήξει κάποια στιγμή στην ίδια διαδρομή. Η απάντηση βρίσκεται στην πολιτική του ΚΚΕ, στον δρόμο της ταξικής πάλης, των συντονισμένων εργατικών - λαϊκών αγώνων, στον δρόμο της ανατροπής του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Μια μάχη που δεν είναι για τη δευτέρα παρουσία, αλλά που δίνεται μέσα από τους σημερινούς καθημερινούς αγώνες.

Απέναντι στην απογοήτευση, στη μοιρολατρία και τον συμβιβασμό που καλλιεργούν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, εμείς επιμένουμε ότι η ελπίδα για τον λαό είναι εδώ. Βρίσκεται στον δρόμο της σύγκρουσης με αυτή την πολιτική, με αυτό το σύστημα, τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τις δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ κ.λπ. Εμείς θα δώσουμε τη μάχη με χιλιάδες εργαζόμενους, νέους που εγκαταλείπουν τα αδιέξοδα της σοσιαλδημοκρατίας για να ξαναδυναμώσουμε την ελπίδα, για να ακυρώσουμε την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα, ότι υπάρχει προοπτική για τους εργαζόμενους και τους λαούς στον δρόμο της αντικαπιταλιστικής και αντιμονοπωλιακής πάλης.