Αν κοιτάξατε στον ουρανό μετά τη δύση, ακόμη και μέσα από την πόλη, σίγουρα θα παρατηρήσατε ένα πολύ φωτεινό άστρο. Είναι ο Αποσπερίτης, δηλαδή η Αφροδίτη, ο δεύτερος πλανήτης από τον Ηλιο, που όταν εμφανίζεται το πρωί έχει το όνομα Αυγερινός.

Η Αφροδίτη είναι ιδιαίτερα φωτεινή αυτήν την περίοδο για λόγους που έχουν να κάνουν με την ουράνια μηχανική και τη θέση της μέσα στο ηλιακό σύστημα σε σχέση με τη Γη. Καθώς περιφέρεται σε απόσταση 110 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τον Ηλιο, έναντι 150 εκατ. χλμ. της Γης, κινείται πιο γρήγορα και το έτος της διαρκεί 225 γήινες μέρες. Οταν στον ουρανό φαίνεται κοντά στον Ηλιο (λίγο πριν από τη δύση του ή λίγο μετά την ανατολή του), είναι γιατί βρίσκεται σε περιοχή της τροχιάς της που τη φέρνει κοντά στη Γη, ή στην αντιδιαμετρική θέση. Το πλησιέστερο σημείο ονομάζεται κατώτερη σύνοδος, φτάνει σ' αυτό κάθε 584 ημέρες και τότε βρίσκεται σε απόσταση 38 εκατομμυρίων χλμ. από τη Γη, αλλά βλέπουμε κυρίως τη σκοτεινή πλευρά της (ή έναν λεπτό μηνίσκο λίγο πριν και λίγο μετά το σημείο αυτό).

Μετά ο δίδυμος της Γης πλανήτης καθώς κινείται φτάνει κάποια στιγμή «πίσω» από τον Ηλιο (ως προς τη Γη) και το πιο μακρινό σημείο ονομάζεται ανώτερη σύνοδος, οπότε πάλι φαίνεται κοντά στον ήλιο στον ουρανό, ως Αυγερινός. Τότε είναι εμφανής ολόκληρος ο δίσκος της, αλλά επειδή βρίσκεται στη μεγαλύτερη απόσταση από τη Γη δεν είναι τόσο φωτεινός. Η καλύτερη περίοδος για να παρατηρήσει κανείς την Αφροδίτη είναι στα δύο ενδιάμεσα των συνόδων απώτατα σημεία. Σε ένα από αυτά βρέθηκε στις 4 Ιούνη, εμφανιζόμενη σε γωνία 45 μοιρών σε σχέση με τον Ηλιο. Ετσι μόλις ο Ηλιος δύει, η Αφροδίτη φαίνεται αρκετά ψηλά στον ουρανό, ως ένα πολύ λαμπερό άστρο. Κι αυτό παρότι βρίσκεται σε φάση ημισελήνου, καθώς από τη Γη φαίνεται φωτισμένη μόνο η μισή όψη της.

Βέβαια πέρα από την ουράνια μηχανική, η Αφροδίτη είναι πολύ λαμπρός πλανήτης επειδή η εξαιρετικά πυκνή ατμόσφαιρά της που αποτελείται κυρίως από διοξείδιο του άνθρακα, καλύπτεται από λευκά νέφη, που ανακλούν πολύ καλά το ηλιακό φως. Ο Γαλιλαίος παρατήρησε πρώτος με τηλεσκόπιο τις φάσεις της Αφροδίτης τον 17ο αιώνα και τις χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ενάντια στο γεωκεντρικό μοντέλο του ηλιακού συστήματος, καθώς αν η Γη βρισκόταν στο κέντρο του ηλιακού συστήματος και ο Ηλιος και οι πλανήτες περιφέρονταν γύρω της, με την Αφροδίτη να περιφέρεται πιο κοντά απ' ό,τι ο Ηλιος - όπως υποστήριζε το μοντέλο αυτό - τότε η Αφροδίτη δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε φάση πανσελήνου λίγο πριν χαθεί πίσω από τον Ηλιο. Αλλά ο Γαλιλαίος είχε δει με το τηλεσκόπιό του ακριβώς αυτό, οπότε η μόνη εξήγηση ήταν Γη και Αφροδίτη να περιφέρονται γύρω από τον Ηλιο, όπως προέβλεπε το ηλιοκεντρικό σύστημα του Κοπέρνικου.