-- Ο «Τόρνος» πραγματεύεται τη ζωή του Αλέξη. Ενός αγοριού που μεγαλώνει μέσα στη «θαλπωρή» μιας μικροαστικής οικογένειας και στην «αγκαλιά» της πάντα φιλόξενης ελληνικής κοινωνίας. Περιγράφει την ιστορία ενηλικίωσης καθώς προσπαθεί να βρει τα πατήματά του και να σταθεί με περηφάνια και αισιοδοξία στις αναποδιές της ζωής. Αλλά η ζωή σαν άλλος τόρνος τον κρατάει σφιχτά στη μέγγενή της, τον μορφοποιεί και τον παραδίδει στον φαύλο κύκλο της βίας, της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της μοναξιάς.

Το έργο το επιλέξαμε γιατί είναι βαθιά πολιτικό, όσο και σύγχρονο και συγκινητικό. Αν και γράφτηκε την προηγούμενη δεκαετία, στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, δυστυχώς είναι τόσο επίκαιρο όσο τότε. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Ο Γιάννης Κεντρωτάς μπλέκει δεξιοτεχνικά την κωμωδία με το δράμα και τον ρεαλισμό με τον σουρεαλισμό, χρησιμοποιώντας για βασανιστές του αναγνωρίσιμους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, κάνοντάς το ταυτόχρονα και οικείο. Καταφέρνει να αποδώσει με μαγικό τρόπο, μέσα από 8 εικόνες, όλη την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας.

-- Χαρακτηρίζετε το έργο μαύρη κωμωδία. Πώς το χιούμορ βοηθά να προσεγγίζει κανείς δύσκολα και στενάχωρα, πολλές φορές, θέματα;

-- Το χιούμορ είναι μια σοβαρή υπόθεση. Ενα σπουδαίο εργαλείο. Ανοίγει πόρτες. Ανοίγει το θυμικό του θεατή ώστε να μπορέσεις μετά να επικοινωνήσεις το οτιδήποτε. Και αυτό ισχύει και στη ζωή. Είναι ασπίδα και ταυτόχρονα όπλο απέναντι στη σκληρή καθημερινότητα.

-- Τελικά, ο Αλέξης και ο κάθε Αλέξης μπορεί να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο της ζωής του;

-- Ο Αλέξης στον «Τόρνο» είναι μόνος. Η κακοποίηση που δέχεται από μικρή ηλικία και συνεχίζει μέχρι την ενηλικίωσή του, δεν τον βοηθάει να εξεγερθεί, να βρει τον δρόμο του. Και όταν το κάνει, πολύ αργότερα, συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος στον οποίο εξεγείρεται, έχει ήδη καταρρεύσει.

-- Πώς προσέγγισες σκηνοθετικά το έργο;

-- Το έργο ήθελα να είναι ζωντανό. Να είναι ζωή. Δεν ήθελα να του βάλω καμία ταμπέλα, κωμωδία ή δράμα. Η ζωή δεν έχει κατηγορίες. Είναι όλα. Δράμα, γέλιο, συγκίνηση, χαρά. Ηθελα ο θεατής να είναι ελεύθερος να αποφασίσει.

-- «Ξεβολεύοντας τον θεατή που στέκεται αμήχανα στο να γελάσει, να στενοχωρηθεί, ή να θυμώσει». Το ξεβόλεμα, αυτή είναι η αίσθηση με την οποία θέλετε να φύγει ο θεατής;

-- Θέλω ο θεατής να βρεθεί αντιμέτωπος με τα συναισθήματά του. Συμμετέχοντας σε οικείες καταστάσεις να σκεφτεί. Να σκεφτεί τι μπορεί να έχει πάει τόσο στραβά.

-- Πώς είναι να δημιουργεί κανείς σε συνθήκες εχθρικές για τον Πολιτισμό και τους ανθρώπους του;

-- Πολύ δύσκολο. Ξεκινήσαμε με ένα πάρτι οικονομικής ενίσχυσης με φίλους που μας στήριξαν πραγματικά και τους ευχαριστούμε πολύ γι' αυτό. Με αυτό το πολύ μικρό, αλλά σημαντικό βοήθημα επιλέξαμε να μην κάνουμε διαφήμιση και κοστοβόρες φιοριτούρες. Προτιμήσαμε να δώσουμε τα λεφτά σε συνεργάτες και ηθοποιούς και να παραμείνουμε στην ουσία. Στην τέχνη μας. Αν δεν πήγαινε τόσο καλά η παράσταση, δεν ξέρω τι θα κάναμε. Να θυμίσω πως η παράσταση δεν επιχορηγείται. Αλλά και οι επιχορηγήσεις που δίνονται είναι τόσο μικρές, που σε αναγκάζουν να στραγγαλίσεις την όποια καλλιτεχνική δημιουργία και να αναλωθείς σε λογιστικά και επικοινωνιακά τερτίπια, που στην ουσία σε απομακρύνουν από την τέχνη σου.