Δάκρυσε τον περασμένο Ιούλη στο Σουφλί ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας, Χρήστος Στυλιανίδης, για την πυρκαγιά που μετά από 8 μέρες προκάλεσε τεράστιες καταστροφές στο μισό τουλάχιστον δάσος της Δαδιάς. Πάνω στα καμένα, μάλιστα, ο υφυπουργός Περιβάλλοντος υποσχόταν ότι η αποκατάσταση της «βιοποικιλότητας» και του «φυσικού κεφαλαίου» αποτελεί «ύψιστη προτεραιότητα», με τον Κυρ. Μητσοτάκη να συμπληρώνει κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Σουφλί ότι «οι προοπτικές (σ.σ. της ανάπτυξης) είναι πολλές με τη Δαδιά κοντά, που ξέρετε τι αγώνα δώσαμε και τη σώσαμε πέρυσι». Τα δάκρυα όμως στέγνωσαν κι αποκαλύφθηκε ότι οι «προτεραιότητες» της κυβέρνησης, οι «προοπτικές» και οι «δυνατότητες» δεν αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος και τις ανάγκες του λαού της περιοχής, αλλά τα κέρδη των «πράσινων» αρπακτικών: Μόλις δύο μήνες μετά τη φωτιά, θυγατρική μεγάλου ενεργειακού ομίλου κατέθεσε αίτημα αδειοδότησης για την εγκατάσταση 10 ανεμογεννητριών των 5 MW στο νοτιοδυτικό άκρο του δάσους, για την οποία μάλιστα έχει γνωμοδοτήσει θετικά η Διεύθυνση ΑΠΕ του ΥΠΕΝ. Οσο για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα, είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα ξανασυμβεί. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και μετά την πυρκαγιά, σε κάθε δασοφύλακα της Δαδιάς αναλογούν 200.000 στρέμματα δάσους! «Ευκολάκι» δηλαδή για την επόμενη σπίθα που θα ανάψει στην περιοχή.