Ενα κομμάτι χαρτί, λίγες κηρομπογιές, το θρανίο που παίζει το ρόλο του καβαλέτου, στάθηκαν ικανά υλικά για να αποτυπώσουν τη φρίκη... Τις εικόνες ενός πολέμου, μιας γενοκτονίας, μιας τρέλας! Της καθημερινής μάχης ενός ολόκληρου λαού. Εκατό Παλαιστίνιοι μαθητές, μικροί μαχητές της «ιντιφάντα», κάθισαν και ζωγράφισαν την καθημερινότητά τους. Ζωγράφισαν τον πόνο, τη φτώχεια, το θάνατο και μερικοί πιο αισιόδοξοι την... ελπίδα. Ο Ομάρ, η Σαρίν, η Ροζάν, ο Σαέντ, η Μίρα και άλλα 95 παιδιά θέλησαν να γίνουν και είναι σίγουρο ότι τα κατάφεραν, αγγελιοφόροι ενός ολόκληρου λαού, που παλεύει για το δικαίωμά του να ζήσει σ' ένα ανεξάρτητο κράτος.

Αυτά τα έργα, οι ζωγραφιές των μαθητών, ταξίδεψαν από την Παλαιστίνη μέχρι την Ελλάδα, έφτασαν στο Κερατσίνι και για τρεις μέρες από τις 27 - 29 Μάρτη «φιλοξενήθηκαν» στο Πολιτιστικό Κέντρο Αμφιάλης, σε μια έκθεση που επισκέφτηκαν πάνω από 1.000 μαθητές 19 Δημοτικών Σχολείων του Κερατσινίου. Δεν πρόκειται βέβαια για μια τυχαία προσπάθεια. Δεν ήταν κάτι που έγινε ξαφνικά. Πριν από δυο χρόνια, η Επιτροπή Ειρήνης Κερατσινίου είχε διοργανώσει εκδηλώσεις αλληλεγγύης για τον παλαιστινιακό λαό. Εκδηλώσεις που είχαν αφιερωθεί στα «παιδιά με τη σφεντόνα». Τότε, ζωγραφιές Ελλήνων μαθητών μαζί με κάποια δώρα, είχαν κάνει αντίστροφα το ταξίδι. Σήμερα δυο χρόνια μετά, αυτή η έκθεση ήρθε να πιστοποιήσει ότι η «γέφυρα φιλίας και αλληλεγγύης» μεταξύ αυτών των παιδιών έχει πολύ γερές βάσεις.

Τις τριήμερες εκδηλώσεις διοργάνωσαν η Επιτροπή Ειρήνης Κερατσινίου και η Νεανική Δράση για την Ειρήνη της πόλης, με άξιους συμπαραστάτες όμως το σύλλογο δασκάλων της πόλης, ο οποίος έχει συγκροτήσει και αντιπολεμική επιτροπή, κάνοντας μια σπουδαία δουλιά μέσα στις σχολικές αίθουσες... Τα εγκαίνια της έκθεσης, την προηγούμενη Τετάρτη, έκαναν οι μαθητές του 7ου Δημοτικού Σχολείου Κερατσινίου. Την ίδια μέρα, πραγματοποιήθηκε και εκδήλωση στην οποία μίλησαν ο Ισμάτ Σάμπρι, πρόξενος της πρεσβείας της Παλαιστίνης, η Ελένη Παπαδοπούλου, εκπρόσωπος της ΕΕΔΥΕ και ο Θεοχάρης Παπαμάργαρης, πρόεδρος της ΕΕΔΔΑ.

Αρματα μάχης, πολεμικά ελικόπτερα και αεροπλάνα, βομβαρδισμοί, συρματοπλέγματα, στρατιωτικά μπλόκα, συλλήψεις, δολοφονίες, ερείπια, νεκροί, πείνα, θάνατος... Είναι οι εικόνες που αποτυπώθηκαν πάνω στο χαρτί. Οι μικροί Παλαιστίνιοι, απλά ζωγράφισαν τη ζωή τους. Τις εικόνες που δεν τις βιώνουν μέσα από «εφιάλτες» στον ύπνο τους, αλλά στη διαδρομή από το σπίτι μέχρι το σχολείο... Οι περισσότεροι από αυτούς, όπως αναφέρουν και σε μηνύματα που έστειλαν μαζί με τις ζωγραφιές τους, όταν το κουδούνι του σχολείου χτυπήσει για να σχολάσουν, παίρνουν το δρόμο για τα ισραηλινά φυλάκια, διαδηλώνουν μαζί με γονείς και φίλους και κάποιοι απ' αυτούς, την επόμενη μέρα, μπορεί να μη δώσουν το «παρών» στο πρωινό προσκλητήριο. Γιατί τα πυρά είναι σφαίρες πραγματικές... «Αφήνουμε τις θέσεις στην τάξη κενές, για να θυμόμαστε τους φίλους που χάθηκαν», έγραψε ένας μικρός Παλαιστίνιος, στο δικό του μήνυμα.

Ανάμεσα, σ' αυτές τις ζωγραφιές, υπήρχαν και κάποιες, εμφανώς λιγότερες που έβλεπαν το μέλλον καλύτερο. Ηταν και παιδιά, που ζωγράφισαν τα φορτηγά του ισραηλινού στρατού, να αποχωρούν από τη γη τους. Ανάμεσα στις ζωγραφιές με τα καμένα δέντρα και τα σπίτια ήταν και μερικά δέντρα με φύλλα και καρπούς, σαν αυτά που ζωγραφίζουν τα παιδιά σε πολλές χώρες του κόσμου. Σε μια κόλλα χαρτί ήταν ζωγραφισμένα δυο χέρια, στο ένα πάνω η σημαία του Ισραήλ, στο άλλο η σημαία της Παλαιστίνης, ήθελαν να «ανταμώσουν», να σφίξουν, το συρματόπλεγμα τα εμπόδιζε...

Μπροστά, σ' αυτές τις εικόνες την προηγούμενη Παρασκευή το πρωί, που επισκεφτήκαμε την έκθεση, σταθήκαμε με δέος, τόσο εμείς, όσο και οι μαθητές της ΣΤ' τάξης του 6ου και του 16ου Δημοτικού Σχολείου Κερατσινίου, που ήταν και οι τελευταίοι επισκέπτες. Τα παιδικά χαμόγελα «πάγωσαν» μπροστά στις ζωγραφιές. Το παιδικά βλέμματα «συννέφιασαν» μπροστά στις φωτογραφίες, που υπήρχαν παράλληλα στην έκθεση και αποτύπωναν συγκλονιστικές σκηνές και εικόνες από την παλαιστινιακή γη. Το δάχτυλο «καρφωμένο» στις φωτογραφίες και τις ζωγραφιές, μικρά και μεγάλα «πηγαδάκια» μαθητών, σχολίαζαν αυτά που έβλεπαν. Οι απορίες πολλές, ακόμα περισσότερα τα γιατί.

Τα τελευταία είκοσι λεπτά της επίσκεψης αφιερώθηκαν σε συζήτηση. Ο εκπαιδευτικός Στέλιος Φωκιανός άνοιξε κουβέντα με τους μαθητές. Μια κουβέντα που όλες αυτές τις μέρες έκανε ο πρόξενος της Παλαιστίνης με τους μαθητές, την προηγούμενη όμως Παρασκευή, τα συγκλονιστικά γεγονότα στην πατρίδα του, δεν του επέτρεψαν να είναι εκεί... Η συζήτηση ανάμεσα στους μαθητές και στο δάσκαλο ήταν μοναδική. Πολλές οι ερωτήσεις, πολλές και οι απαντήσεις. Μια τελευταία διατύπωση, του μικρού Τριαντάφυλλου, ίσως να ήταν και η πιο σπουδαία. «Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε;», ρώτησε ένας μαθητής και ο δάσκαλος, με τη σειρά του ρώτησε τα παιδιά. «Να στείλουμε τρόφιμα, χρήματα και φάρμακα, όπως κάναμε και για τα παιδιά της Γιουγκοσλαβίας», είπε ο Τριαντάφυλλος και έστειλε το μήνυμα.

Ενα μήνυμα, που ήταν σύνθημα γραμμένο και μέσα στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου: «Τα παιδιά στο Κερατσίνι στέκονται στο πλάι των παιδιών της Παλαιστίνης, στο δικαίωμά τους για ένα ανεξάρτητο κράτος». Η επίσκεψη τελείωσε, το μάθημα αλληλεγγύης είναι όμως σίγουρο ότι θα συνεχιστεί στις αίθουσες των δημοτικών σχολείων. «Γιατί κανείς δε θέλει να πεθάνει, μέσα στη φτώχεια και τη σκλαβιά», όπως είπε και ένας μαθητής, που δε συγκράτησα το όνομά του, ίσως γιατί μου φάνηκε ότι η φράση αυτή βγήκε απ' όλα τα στόματα μαζί...