Στον Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής γνωριστήκαμε με τον Μάνο. Μου πρότεινε ο πρόεδρος του Συλλόγου αντί να κάνω μόνος μου τη συναυλία, να την κάνω με κάποιον άλλο. Λέω «με ποιον;» και μου δείχνει τον Μάνο. Λέω «παίξε μου ένα τραγούδι εσύ να σου παίξω κι εγώ άλλο ένα για να δούμε αν ταιριάζουμε».

Ετσι δώσαμε και χέρια και οργανώθηκε η πρώτη συναυλία για το 4ο Πανσπουδαστικό Συνέδριο, το οποίο δεν έγινε ποτέ διότι υπήρχαν τότε άγριες καταστάσεις... Είχανε πάρει 1.000 εισιτήρια «φοιτητές» - ήταν το Σπουδαστικό της Ασφάλειας που δεν ξέραμε εμείς - και μας έφεραν τα 1.000 εισιτήρια πέντε λεπτά πριν την παράσταση στο θέατρο «Ακροπόλ» και μας είπαν «δεν πουλήσαμε τίποτα. Πάρτε τα πίσω». Ετσι κάναμε την πρώτη μας συναυλία με τον Μάνο... Μια μέρα αντί για δύο. Το πιο σπουδαίο για μένα τότε, ήταν ότι εκεί ήρθαν ο Ρίτσος κι ο Βρεττάκος. Δύο ποιητές που αγαπούσα και θαύμαζα...

Πάλι το 1963 στο θέατρο «Παρκ» θα γινόταν μια παράσταση - επιθεώρηση του Χατζιδάκι με τον Θεοδωράκη, η «Μαγική Πόλη». Εκεί μου είπε ο Μίκης να διευθύνω την ορχήστρα κάθε βράδυ γιατί δεν μπορούσε ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης, ήταν απασχολημένοι. Και του πρότεινα να έρθει κι ο Μάνος. Ετσι διευθύναμε εναλλάξ τη μία εβδομάδα ο ένας τον Χατζιδάκι, την άλλη ο άλλος και αντίθετα. Ετσι είχαμε την ευλογία - αν θέλετε - δύο σπουδαίων προπατόρων μας, θα έλεγα, στη μουσική. Εμείς πλέον ήμασταν δίδυμοι μουσικά και είχαμε και δύο μουσικούς που μας αγκάλιασαν.

Με τον Μάνο αναπτύξαμε μία πολύ στενή φιλία. Δεν ήταν πια μια συναδελφική συνεργασία, ήμασταν φίλοι. Δεν είχα εγώ χρήματα, μου δάνειζε ο Μάνος. Δεν είχε ο Μάνος, του δάνειζα εγώ. Σαν μουσικός μπορεί να έλειψε από όλο τον κόσμο. Εμένα μου έλειψε διπλά. Επαιζα τα τραγούδια μου, τα άκουγε, τα κριτικάριζε, έπαιζε τα δικά του.

Η μουσική του είναι ήδη στεριωμένη. Εχει, ήδη, περάσει στον ιστό του ελληνικού λαού. Δηλαδή, τα τραγούδια του αυτή τη στιγμή είναι ένας φωτεινός φάρος, είναι, όπως λέει ο Ρίτσος, «ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα».