Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 18 Δεκέμβρη η εκδήλωση - βιβλιοπαρουσίαση της έκδοσης της «Σύγχρονης Εποχής» με τίτλο «1922: Ιμπεριαλιστική εκστρατεία και Μικρασιατική Καταστροφή», στις αποθήκες Μεταλλείων στα Λιμενάρια, που διοργανώθηκε από την ΤΕ Θάσου του ΚΚΕ.

Την έκδοση παρουσίασε ο Δημήτρης Παπατολίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στις αιτίες της τραγικής για τον λαό κατάληξης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, σημειώνοντας ότι υπήρξε αναπόσπαστο και οργανικό κομμάτι του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων για την αναδιανομή των εδαφών, των αγορών και των σφαιρών επιρροής που ακολούθησαν μετά τη λήξη του.

Πριν κλείσει με τα συμπεράσματα που αναδεικνύονται στην έκδοση, ανέφερε σε σχέση με την ιμπεριαλιστική σύγκρουση που σήμερα διεξάγεται: «Η συγκυρία το έφερε έτσι ώστε η έκδοση να προετοιμαστεί και να κυκλοφορήσει σε συνθήκες διεξαγωγής της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην Ουκρανία.

Παρά την απόσταση 100 χρόνων ανάμεσα στις δύο πολεμικές συγκρούσεις, αυτές δίνουν κοινά συμπεράσματα διαχρονικής αξίας για την ταξική πάλη, αφού οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αποτελούν συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης την εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού».

Κλείνοντας την παρουσίαση υπογράμμισε: «Η μελέτη της Ιστορίας δεν μπορεί να γίνεται ταξικά ουδέτερη, γιατί ούτε τα γεγονότα είναι ταξικά ουδέτερα, όσο η κοινωνική - οικονομική οργάνωση διέπεται από ταξικό διαχωρισμό.

Η ταξική ουδετερότητα δεν έχει σχέση με την επιστημονικότητα, το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Από την αστική όμως σκοπιά, ακόμα και από την ακαδημαϊκή της πτέρυγα - όταν αυτή δεν σέβεται την Ιστορία ως επιστήμη - η ουδετερότητα χρησιμοποιείται ως παραμορφωτικός φακός της Ιστορίας. Ιστορικοποιούνται συγκεκριμένες ταξικές στοχεύσεις, από τις οποίες προκύπτουν και συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες και αντίστοιχες ιδεολογίες, π.χ. εθνικό συμφέρον».

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο Βασίλης Χονδρογιάννης, ο οποίος αναφέρθηκε στον προσφυγικό πληθυσμό που εγκαταστάθηκε στα Λιμενάρια. Οι πρόσφυγες των Λιμεναρίων, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ήταν από το Χαράκι της Μ. Ασίας και την υπόλοιπη Κυζικηνή Χερσόνησο. Οι πρόσφυγες, στη νέα τους πατρίδα, συνέχισαν να ασχολούνται με τη θάλασσα. Συγκεκριμένα, πριν από την απογραφή του 1922, δεν υπήρχε κάποιος κάτοικος των Λιμεναρίων που να δηλώνει ψαράς.

«Οπως σε κάθε περίπτωση εγκατάστασης των προσφύγων, δεν έλειψαν οι διαφωνίες, η καχυποψία εντάθηκε και από την ανεργία που έπεσε στο χωριό, μετά το κλείσιμο των μεταλλείων της μεταλλευτικής εταιρείας "Spidel". Το χάσμα των δύο κοινοτήτων καλύφθηκε την δεκαετία του '40, μέσα στις δυσκολίες του πολέμου και της κατοχής. Πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι ο πρωτοπόρος ρόλος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στο νησί ήταν καθοριστικός στην ενοποίηση του ντόπιου και προσφυγικού πληθυσμού (...) Αναφέρθηκαν τα ονόματα προσφύγων που συνέδεσαν τη ζωή τους με το κομμουνιστικό κίνημα, όπως του Χαμπερίδη Θεόδωρου, ο οποίος κατάφερε να περάσει με μια ομάδα αγωνιστών και να ενωθεί με την ομάδα του Χρ. Χιτούδη στο Κοτζά Ορμαν τον Σεπτέμβρη του 1946 και της Χαμπερίμη Ειρήνης η οποία για τη σύνδεσή της με το ΚΚΕ υπέστη διώξεις».

Ολοκληρώνοντας ανέφερε ότι «η ιμπεριαλιστική εκστρατεία και η Μικρασιατική Καταστροφή που ακολούθησε μας διδάσκουν πως ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, μόνο πόνο, οδύνη, προσφυγιά και θάνατο έχει να δώσει. Αντιθέτως, η πάλη για την κοινωνία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού γεφυρώνει τα φαινομενικά αγεφύρωτα, απελευθερώνει τον άνθρωπο και την κοινωνία (...) Οι πρόσφυγες έγιναν μέλη της κοινότητας και από την πρωτοπόρα δράση των ΚΚΕ - ΕΑΜ που έδωσαν διέξοδο στα αδιέξοδα που δημιούργησε ένας άλλος ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος».