Ανθρωπε,

σκέψου λέει, να φλόγιζαν μεμιάς τα μάτια σου

και να 'βλεπες μπροστά σου να περνούν

χιλιάδες λάβαρα λουσμένα από έναν κόκκινο ουρανό

και ν' άπλωνες τη μεστωμένη σου γροθιά

κει που παλεύει ένα χορτάρι να γενεί στο γύρισμα του χρόνου

να κλέψεις απ' τις μάγισσες τη ζυγαριά του κόσμου.

Οράματα σου έπλεκε η ζωή και έντυνε τους δρόμους

για να περνάς αέρινος κι ειδυλλιακός μες στη δροσιά της άνοιξης

φορώντας ανοιχτό στο βροντερό σου στήθος το πάναγνο λευκό πουκάμισο.

Ανθρωπε,

ξεχάσαμε πως ζηλεύαμε λίγη άνοιξη κι οι σάλπιγγες ηχήσανε νωρίς.

Οι τύραννοι σκαλίζουν ολοένα την κάνη στήνοντας ξένα θεριά

στη γη που κάποτε ύψωνες τη σημαία του αίματός σου.

Σκέψου με τις φωνές σου ν' ανάσταινες ξανά τον ήλιο που κράταγε στη χούφτα της

με μια δρασκελιά να γκρέμιζες τα οδοφράγματα της αδικαίωτης αθωότητας

τους σπόρους που παλεύαν να γενούν ολάνθιστοι μπαξέδες

για να ροδίζουν τα μάγουλα των παιδιών σου

τους στωικούς ίσκιους του μόχθου στης Δευτέρας τα δειλινά

που αγόγγυστα προσμέναν στη γωνιά του δρόμου

ένα φεγγάρι ξέγνοιαστο, ντυμένο σαββατόβραδο.

Ανθρωπε,

μες στις βουβές εικόνες των ματιών σου

μικροί άνθρωποι κουβαλούν τις μεγάλες σκιές τους.

Μάτωσαν τ' αστροφέγγαρα που κένταγες

σαν άστραψαν οι χαρακιές σου μονομιάς

μέσα στις κρύες, τις ανίερες νυχτιές.

Ηχοι που γάζωναν σκληρά το παιδικό σου γέλιο

και σφάλιζαν το αύριο που έστεκε στην πόρτα σου

δήμιοι που χρόνια μπάλωναν ξεδιάντροπα τον κόσμο

με τ' αδούλωτα συνθήματα της ψυχής σου

Ενάρετο αίμα της ζωής που σφούγγιζες στο δίκιο

ξωμάχος μες σε χρώματα βαθιά

στης νύχτας τ' ανθισμένα γιασεμιά

έσταξε η θάλασσα νερά στην κοφτερή την άμμο

Δες πώς διψούν οι κεραυνοί

πώς ξεψυχούν στα χείλη σου οι προσταγές του κόσμου

κι απ' τα παράθυρα πώς φεύγουν οι καιροί

στο δρόμο σε ήθελε άνθρωπε η ζωή!

Για τις φωνές που κοιμούνται κάτω από το χώμα κι έσπειραν το αύριο

για τις καινούριες πολιτείες που θα χτίσεις

για κείνο το δίκιο σου που θ' ανοίγει θάλασσες και θα ενώνει αλφαβητάρια

για τούτη τη φεγγοβόλα γλυκαυγή που περιμένει