Με τη συγκομιδή της ελιάς να πλησιάζει, ανοίγει ξανά η συζήτηση για τα «εργατικά χέρια που λείπουν», τους εργάτες γης «που δεν πάνε για δουλειά» ή τους μετανάστες «που δεν έρχονται». Από τη μία η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «πρότυπο» τη συμφωνία που έκανε με το Μπαγκλαντές, δίνοντας σε εποχικούς εργάτες άδειες 9μηνης εργασίας, χωρίς καμιά άλλη κατοχύρωση δικαιωμάτων. Μια συμφωνία που δίκαια χαρακτηρίστηκε «σκλαβοπάζαρο» από τα σωματεία. Από την άλλη, βρίσκει αφορμή να μιλήσει ξανά για το «διαρθρωτικό πρόβλημα» της αγροτικής παραγωγής, δηλαδή την ύπαρξη πολλών μικρών εκμεταλλεύσεων, που δεν δίνει κίνητρο για την «κεντρική» «εισαγωγή εργατικών χεριών». Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, που ψήφισε την παραπάνω συμφωνία, σε κάτι τέτοια ζητήματα φαίνεται πως ...θάβει μέχρι και τα σημαιάκια του «δικαιωματισμού». Στις θέσεις που παρουσίασε πρόσφατα από τη ΔΕΘ, ο Αλ. Τσίπρας είχε μιλήσει για «δουλειές του ποδαριού» (ύπαιθρο, τουρισμό κ.λπ.) που «δεν θέλουν να κάνουν οι Ελληνες». Και όπως έλεγε, «λύση» θα είναι να ξεκαθαριστεί σε πρόσφυγες/μετανάστες ότι «αν έρθετε εδώ να ξέρετε ότι έχετε δύο επιλογές: 'Η να γυρίσετε πίσω ή να ενταχθείτε με τους όρους που το ελληνικό κράτος προβλέπει να ενταχθείτε, που σημαίνει ότι δεν θα κάθεστε για να σας δίνουμε επιδόματα... Να σπάσουμε αυτό το ταμπού».