Από την τελευταία του παράσταση, «Πώς να σωπάσω», πήρε αφορμή στο ξεκίνημα της ομιλίας της η Μαριάννα Κάλμπαρη, καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν», για να πει: «Ε, δεν θα σωπάσεις! Η φωνή σου είναι μέσα μας...».

«Ο Κώστας» - πρόσθεσε - «έχει κάνει τόσο σπουδαία πράγματα και τα αγάπησε όλα. Ισως περισσότερο απ' όλα, εκτός από τους δικούς του ανθρώπους, αγάπησε το θέατρο, γιατί είναι θνησιγενές. Γιατί έχει τέλος. Η γνώση του τέλους είναι που τον έκανε να ζει όπως έζησε. Μ' αυτήν την ορμή, μ' αυτήν τη δύναμη, μ' αυτό το πάθος, μ' αυτήν την αλήθεια, μ' αυτήν τη γενναιοδωρία, που ήταν μοναδική. Γι' αυτό και δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ».

Αναφερόμενη στην προσωπικότητά του, είπε ότι δεν έχει ξανασυναντήσει άνθρωπο που να είναι «τόσο ίδιος στην Επίδαυρο, στην κουζίνα του σπιτιού του, στη Βουλή, με τους φίλους, με τον κόσμο στον δρόμο... Αυτό σημαίνει αληθινή προσωπικότητα: Ο άνθρωπος που δεν υποκρίνεται ποτέ, που είναι πάντα αληθινός και γενναιόδωρος. Γιατί ο Κώστας αγαπούσε τον Ανθρωπο».

«Ο,τι έμαθα από το Θέατρο Τέχνης, βαθύ, αυτή η αίσθηση ότι σαν να γνώρισα κι εγώ η ίδια τον Κουν, που δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω, ήταν από τις αφηγήσεις του Κώστα που ήταν τόσο ζωντανές, τόσο υπέροχες, ένα φως. Ενα φως εγώ κρατάω από αυτόν τον μεγάλο άνθρωπο, από ένα φως κρατάμε όλοι», πρόσθεσε, ενώ μίλησε και για τον Κώστα Καζάκο ως δάσκαλό τους στη Σχολή να τους μιλάει για το πόση δουλειά, αυταπάρνηση, πίστη και αφοσίωση θέλει το θέατρο.

Καταλήγοντας είπε: «Δεν σε αποχαιρετάμε, σε ευγνωμονούμε για όσα μας έδωσες».