Με μαζική συμμετοχή και έντονο ενδιαφέρον πραγματοποιήθηκε, το βράδυ της Παρασκευής, η εκδήλωση των ΚΟ Ελασσόνας του ΚΚΕ, με θέμα «Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η διέξοδος για τους λαούς, μέσα από τις εκδόσεις της "Σύγχρονης Εποχής"», με ομιλητή τον Κύριλλο Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Την εκδήλωση άνοιξε ο Δημήτρης Αβρανάς, μέλος της ΕΠ Θεσσαλίας.

Ο Κ. Παπασταύρου αναφέρθηκε αρχικά στην πλούσια εκδοτική δραστηριότητα της «Σύγχρονης Εποχής» και του ΚΚΕ για το θέμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, με έργα κλασικών, συλλογικές επεξεργασίες του ΚΚΕ για ζητήματα Ιστορίας και άλλες εκδόσεις, που αναπτύχθηκε πολύ πριν από το ξέσπασμα του τελευταίου πολέμου, γεγονός που εκφράζει τη δυνατότητα του ΚΚΕ να προβλέπει τις εξελίξεις και την ανάγκη να διαμορφώνεται θεωρητική ιδεολογική υποδομή στο κομματικό δυναμικό και σε ευρύτερες δυνάμεις, ώστε να υπάρχουν προετοιμασία, θεωρητικός και πολιτικός εξοπλισμός τους, ώστε να μπορούν να δουλεύουν ανυποχώρητα μέσα στις απαιτητικές συνθήκες που γεννά ο πόλεμος. Επισήμανε, μάλιστα, πως όλο αυτό το θεωρητικό υπόβαθρο που αναδεικνύεται μέσα από τις εκδόσεις και κυρίως στα έργα των κλασικών, έρχεται σήμερα να επιβεβαιωθεί και να δώσει απαντήσεις σε κρίσιμα ζητήματα, παρά το γεγονός ότι λοιδορήθηκε από την αστική τάξη και τους εκπροσώπους της τα τελευταία 30 χρόνια, μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές.

Στη συνέχεια, στάθηκε στα βασικά ζητήματα που διαπερνούν τη θεωρητική επεξεργασία, όπως αναδεικνύεται στις εκδόσεις, τονίζοντας ότι η γνώση τους μπορεί σήμερα να αποτελέσει οδηγό για μαχητική δράση.

Το πρώτο ζήτημα αφορά τον προσδιορισμό του χαρακτήρα του πολέμου, την εποχή που ο καπιταλισμός έχει περάσει προ πολλού στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, δηλαδή στο μονοπωλιακό, την επιμονή στον προσδιορισμό του ως ιμπεριαλιστικού, σημείωσε ο ομιλητής.

Εξηγώντας τη θέση του Κόμματος, σημείωσε πως χρειάζεται να δούμε ποια τάξη, για ποιο σκοπό και σε ποιες συνθήκες κάνει τον πόλεμο.

Επισήμανε χαρακτηριστικά πως το βασικό περιεχόμενο αυτού του πολέμου είναι ότι γίνεται ανάμεσα σε μεγάλους συνασπισμούς - συμμαχίες ιμπεριαλιστικών κρατών, στη συγκεκριμένη περίπτωση ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ από τη μία και τη Ρωσία, την Κίνα και τους συμμάχους τους από την άλλη, που οδηγούνται στην πολεμική αναμέτρηση επειδή πια δεν μπορούν να συμφωνήσουν «ειρηνικά» στο μοίρασμα των αγορών, των εδαφών, στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων, των αστικών τάξεων του κάθε καπιταλιστικού κράτους. Πρόκειται για πόλεμο «ληστών», που κανένας τους δεν έχει δίκιο.

Σημείωσε χαρακτηριστικά πως «όταν έρθει η ώρα και οι παλιές συμφωνίες σπάζουν, και σπάζουν γιατί αλλάζει ο συσχετισμός ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, τότε ζητάνε μεγαλύτερα μερίδια από αυτά που παλιότερα αντιστοιχούσαν στην προηγούμενή τους θέση και κάποιοι άλλοι θέλουν να διατηρήσουν αυτά που έχουν, οι διαφορές λύνονται με δύναμη, με την πυγμή, με τον πόλεμο». Σε αυτήν τη βάση υπενθύμισε ότι πίσω από το παραβάν αναδεικνύεται στην πρώτη γραμμή η αντιπαράθεση Κίνας και ΗΠΑ για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο πόλεμος δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι συνέχεια της πολιτικής που εφαρμόστηκε το προηγούμενο διάστημα, της «ειρηνικής» περιόδου, από την τάξη που από πριν είναι στην εξουσία. Με δεδομένο λοιπόν ότι πρόκειται για «πόλεμο ληστών» για το μοίρασμα αγορών, εδαφών, σφαιρών επιρροής, τόνισε, τις αιτίες του πολέμου πρέπει να τις βρούμε σε όλη την οικονομική, διπλωματική ιστορία, σε όλο το εύρος των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων των προηγούμενων χρόνων.

Επισήμανε ακόμα ότι η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους για τα μερίδια των αγορών, το κυνήγι του μέγιστου ποσοστού κέρδους είναι αυτά που κινούν και την «ειρήνη» και τον «πόλεμο».

Σε αυτό το πλαίσιο στάθηκε στο γεγονός ότι ο πόλεμος, η εμπλοκή και η συμμετοχή της χώρας σε αυτόν οξύνουν τα λαϊκά προβλήματα που υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια.

Στάθηκε ιδιαίτερα στη μετατροπή της χώρας και ιδιαίτερα της Θεσσαλίας σε ιμπεριαλιστικό στρατιωτικό προγεφύρωμα, με τη διεύρυνση των αμερικανικών βάσεων στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο και αλλού, τονίζοντας ότι ο σχεδιασμός αυτός εκθέτει τον λαό σε μεγάλους κινδύνους και μετατρέπει τη χώρα σε στόχο.

Ανέδειξε ακόμα τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου και της ελληνικής εμπλοκής, με την ενεργειακή φτώχεια, την ακρίβεια, τονίζοντας ότι και σήμερα η εργατική τάξη και ο λαός έχουν απέναντι τους ίδιους που είχαν και πριν από τον πόλεμο: Την αστική τάξη, τις κυβερνήσεις, το κράτος.

Επειτα, αναφέρθηκε στο τρίτο ζήτημα που αφορά το τι πρέπει να κάνει ένας λαός απέναντι σε έναν πόλεμο, ποια είναι η πραγματική διέξοδος για τον λαό.

Αρχικά σημείωσε πως «δεν βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά, δεν κάνουμε θυσίες όλοι, όπως δεν κάναμε πουθενά μαζί θυσίες, ούτε στην κρίση ούτε στην πανδημία ούτε στην ανάπτυξη». Προς επιβεβαίωση του παραπάνω ισχυρισμού, υπενθύμισε την ιστορική πείρα, παλιότερη και νεότερη. Από την περίοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας, όπου έσυραν τον λαό σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο που πλήρωσε με ξεριζωμό και προσφυγιά, αλλά και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που η μισή αστική τάξη την πιο δύσκολη στιγμή την «κοπάνησε» για τη Μ. Ανατολή και η άλλη μισή συνεργάστηκε με τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής, επιδιώκοντας σε κάθε περίπτωση τη διατήρηση της εξουσίας της.

Τόνισε πως δεν μπορεί ο λαός να εμπιστευτεί τη ζωή του, τη σωτηρία του στις κυβερνήσεις, στο αστικό κράτος, στους μηχανισμούς του και γι' αυτό δεν μπορεί ο λαός να έχει καμιά εμπιστοσύνη στην αστική τάξη, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά της.

Χρειάζεται να μην περάσει η προσπάθεια να επιβληθεί εργασιακή ειρήνη από το κεφάλαιο, αντίθετα να δυναμώσει η συλλογική διεκδίκηση και δράση, για την προστασία του εισοδήματος απέναντι στην ακρίβεια, στην ενεργειακή φτώχεια, για ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς κ.λπ. Σε αυτό το πλαίσιο να δυναμώσει η οργάνωση, η συσπείρωση στα συνδικάτα, σε άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος.

Σημείωσε ακόμα την ανάγκη να δυναμώσει η διεθνιστική αλληλεγγύη, η κοινή πάλη με όλους τους λαούς της περιοχής.

Κλείνοντας, υπενθύμισε την ιστορική πείρα από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, τονίζοντας ότι «και οι δύο τελείωσαν με την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα που έδωσε εντέλει το δικό του στίγμα στις εξελίξεις».

Ετσι σημείωσε πως «η πραγματική διέξοδος για τους λαούς βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή των αιτιών που γεννάνε τον πόλεμο, στην πάλη για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού, που έχει στο DNA του τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους αλλά και την ιμπεριαλιστική ειρήνη που τους προετοιμάζει. Σε αυτό το πλαίσιο η εργατική - λαϊκή πάλη πρέπει να στοχεύσει τον βασικό αντίπαλο, την αστική τάξη, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στις οποίες παίρνει μέρος, την ίδια την εξουσία της. Για να μπορέσει η αυτοτελής εργατική - λαϊκή πάλη να δώσει τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, που όσο κυριαρχεί φέρνει τον πόλεμο και την "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο».